«Τη Μ. Πέμπτη η Ορθόδοξη Εκκλησία υμνεί τα Πάθη, τον Σταυρό και τον θάνατο του Χριστού ως το πλήρωμα της κενωτικής θυσίας του ίδιου του Θεού, που ταπεινώνεται σε έσχατο βαθμό για να προσφέρει στον άνθρωπο, που τόσο αγαπά, τα αγαθά και τις αρετές της ίδιας της ζωής της θεότητας. Αυτό είναι το έσχατο μυστήριο της αγάπης που οδηγεί και αποκαλύπτει την αιωνιότητα και μακαριότητα της Αναστημένης ζωής», επισημαίνει στο Αθηναϊκό – Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων ο Χρήστος Αραμπατζής, καθηγητής Πατρολογίας του Τμήματος Θεολογίας ΑΠΘ.
Ακολούθως, τονίζει ότι «Αυτόν το θάνατο που υμνούμε, σε αυτόν προσβλέπει πλέον σε προσωπικό επίπεδο ο κάθε άνθρωπος στην πορεία του προς τη σωτηρία. Κι αυτή η σωτηρία είναι παράδοση στο θέλημα ενός “άλλου”, η αυτοπαράδοση στο θέλημα του ίδιου του Θεού. Η προσφορά και δωρεά της σωτηρίας είναι πλέον συνυφασμένη με το μυστήριο της έσχατης ταπείνωσης.
Η Εκκλησία υμνεί και εορτάζει αυτή την αποκάλυψη του μυστηρίου της σωτηρίας και εκλιπαρεί από τον κάθε άνθρωπο την αυταπάρνηση, την απόρριψη κάθε εγωιστικής παρόρμησης και την παράδοση με απόλυτη εμπιστοσύνη στις εντολές του Σταυρωθέντος Χριστού.
Έτσι ο Σταυρός είναι το κέντρο της εν Χριστώ ζωής, όχι αφηρημένα αλλά μέσα από συγκεκριμένες παραδοχές και δράσεις, που οδηγούν στον θάνατο κάθε προσωπικής βεβαιότητας και την αυτοπαράδοση στον Χριστό.
Τότε και μόνο τότε ο Χριστός με τη Χάρη του Πνεύματος είναι αυτός που ενεργεί τις αρετές σε όσους συνειδητά και με αγώνα απορρίπτουν το ίδιον θέλημα “εν συνεχή μετανοία”. Η μετάνοια είναι ο μεγαλύτερος σταυρός για την κάθε ανθρώπινη βεβαιότητα, αφού αυτή παραδέχεται ότι το μοναδικό αυτοφυές και αυτοτελές κατόρθωμα του ανθρώπου είναι η αμαρτία. Ο άνθρωπος δεν αυτοθεραπεύεται, αλλά παραδίδεται στον σταυρικό θάνατο της ειλικρινούς μετανοίας, αλλάζοντας φρόνημα και πορεία ζωής. Σταυρώνεται μέσα από το μυστήριο της εξομολόγησης και επαναστατεί έναντι στη δουλεία που αυτός με το ”ίδιον” θέλημα υποτάχθηκε.
Η θανάτωση του “εγώ” δεν γίνεται από τον άνθρωπο, αλλά από τον ίδιο τον Θεό.
Αυτός είναι ο δρόμος της Ανάστασης, όχι ως κατόρθωμα του ανθρώπου, αλλά ως δωρεά του Θεού στους “σταυρωθέντες” υιούς Του.
Η Ανάσταση είναι μια προσδοκία: η μέλλουσα αποδοχή των δωρεών του Θεού. Μοναδική της, όμως, προϋπόθεση είναι η βίωση του προσωπικού μας θανάτου μέσα από τη συγχώρηση των εκάστοτε “σταυρωτών” μας.
Πολλές φορές, στην πνευματική μας παράδοση επισημαίνεται ότι ο Χριστός αναστήθηκε παρά τη βεβαιότητα των αρχιερέων για τον θάνατό του και παρά τη φρουρά που τοποθετήθηκε για να τον κρατήσει μέσα στο πνιγερό σκοτάδι του τάφου. Αλλά ο “Χριστός Ανέστη” και φώτισε με τη ζωή της θεότητος όλη τη ζωή του ανθρώπου. Έτσι και τώρα αλλά και πάντοτε θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο Χριστός βρίσκεται στον τάφο της ψυχής μας και δυνάμεις σκοτεινές, αλλά προπαντός άλλου, ο ίδιος μας ο εαυτός, αντιδρούν, πάση θυσία, για να μην αναστηθεί ο Χριστός μέσα μας.
Όμως ο Χριστός ανασταίνεται, γιατί είναι η Ζωή του κόσμου και τείνει το χέρι Του για να μας τραβήξει αυτός ο ίδιος από το σκότος του τάφου μας μέσα στο οποίο αυτάρεσκα ζούμε. Δεν θέλει τίποτε από εμάς ο Χριστός, παρά την παράδοση με απόλυτη εμπιστοσύνη της ζωής μας στα χέριά του.
Τότε η Ανάσταση γίνεται γεγονός βαθύτατα υπαρξιακό και αναγγέλλεται από εμάς ως βεβαιότητα στο χαρμόσυνο μήνυμα της Εκκλησίας “Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι”»!
Ακολουθείστε το iPaidia στο Google News
