Όχι, η αισιοδοξία δεν είναι μια θεωρητική έννοια ούτε μια κατάσταση ευκαιριακή. Δεν είναι απόρροια κάποιων εξωτερικών ως προς τον εσωτερικό μας κόσμο στιγμών. Δεν είναι μια επινόηση ή μια πρόσκαιρη κατασκευή.

Του Νίκου Τσούλια

     Η αισιοδοξία είναι τρόπος ζωής. Είναι συστατικό στοιχείο της δημιουργικότητάς μας και της πίστης στον εαυτό μας. Είναι βασικός παράγοντας μιας θετικής για τη ζωή κουλτούρας. Είναι αντίληψη και πρακτική μιας κοσμοθεωρίας, που αποσκοπεί στη διαρκή κατάκτηση της Γνώσης και της συνεχούς ενεργής συμμετοχής στο κοινωνικό γίγνεσθαι.

     Είναι όμως και στοιχείο ουσιαστικής ετερογνωσίας και αυτογνωσίας. Γιατί συνειδητοποιούμε και αποδεχόμαστε κάτι πολύ απλό και εξίσου βασικό, ότι η ζωή έχει και δυσκολίες και αρνητικά συμβάντα, αλλά σε κάθε περίπτωση εκείνο που μετράει είναι η δική μας θέληση και αποφασιστικότητα να ξεπερνάμε τα εμπόδια με τις μικρότερες δυνατές απώλειες και να συνεχίζουμε συμμετέχοντας δημιουργικά στο όμορφο ταξίδι της ζωής.

     Η απαισιοδοξία διαμορφώνεται συχνά από μια αντίληψη παραίτησης ή παθητικής αποδοχής των γεγονότων. Καταδεικνύει έλλειμμα εμπιστοσύνης στις δυνατότητές μας και, το πιο σημαντικό, απαξιώνει τον ίδιο τον εαυτό μας. Δημιουργεί ένα άλλοθι για τις αποτυχίες μας, για τους αγώνες που ποτέ δεν θα δώσουμε. Η αποίκιση του εαυτού μας από τις σκιές της διαμορφώνει νοοτροπία ηττοπάθειας. Μας καθηλώνει σε μια άβυσσο, που όλο και πιο πολύ μας ρουφάει μέσα της.

     Είμαστε αισιόδοξοι σημαίνει ότι αποδεχόμαστε τους κανόνες της ζωής και της πραγματικότητας και παράλληλα υιοθετούμε μια στάση διαμόρφωσης της πορείας μας μας με όσο το δυνατόν περισσότερα δικά μας υλικά. Γιατί τι άλλο πιο σημαντικό από την προσπάθεια που κάνουμε για αυτοπραγμάτωση; «Στέργε μεν τα παρόντα, ζήτει δε τα βέλτιστα», μας λέει πολύ σοφά, ο Ισοκράτης (Προς Δημόνικον).
     Η αισιοδοξία είναι στοιχείο υγείας, γιατί η υγεία του ανθρώπου σε σημαντικό βαθμό διαμορφώνεται από αυτόν τον ίδιο. Δεν πέφτει από τον ουρανό. Δεν σε αφήνει να σε λυγίζουν οι άνεμοι των δυσάρεστων γεγονότων. Σου λέει, κάθε φορά που πέφτεις, σήκω, αυτό που αξίζει στη ζωή είναι η προσπάθεια για να βρίσκεις ξέφωτα. Γιατί, «αισιόδοξος είναι ο άνθρωπος ο οποίος βλέπει φως εκεί που δεν υπάρχει» (Κάρολος Ντίκενς).
     Αλλά και η συμμετοχή μας στις κοινωνικές διεργασίες και στη συλλογική δράση δεν εμπεριέχει νοοτροπία θετικής εικόνας των πραγμάτων; Γιατί κάθε μορφή συλλογικότητας από τη θέσπισή της είναι πράξη αισιοδοξίας. Αρκεί να κατακτάμε τη συλλογική δράση.
     Ας αναρωτηθούμε. Γιατί ο άνθρωπος βρίσκεται σε μια συνεχή κατάσταση διαμόρφωσης φιλοδοξιών και ονείρων, σχεδιασμών και στοχεύσεων; Αυτό δεν σημαίνει ότι ρέπει προς τη συνεχή βελτίωση της δικής του πραγματικότητας, ότι αυτό είναι κρίσιμο περιεχόμενο της ίδιας του της ζωής, ότι είναι στοιχείο καθοριστικό της ομορφιάς του κόσμου και του εαυτού του;