Πάντοτε θυμάμαι τον εαυτό μου να θέλει να οδηγήσει. Μηχανή, αυτοκίνητο, οτιδήποτε. Θυμάμαι τη τρέλα που είχαν όλοι οι συμμαθητές μου για να οδηγήσουν μηχανή, χαμένοι μέσα στη δίνη και τη δύναμη της νεότητας που δεν υπολογίζει κανέναν κίνδυνο.
Ποτέ μου δε συμφώνησα με την τρέλα των ανθρώπων, των νέων ανθρώπων, οι οποίοι μόλις ενηλικιώνονται θέλουν να αποκτήσουν μηχανή ή αυτοκίνητο για να ‘’θερίζουν την άσφαλτο’’. Μία απόφαση που τις περισσότερες φορές δε συνοδεύεται από την απαραίτητη ωριμότητα, ενσυναίσθηση και αντίληψη της μεγάλης ευθύνης που αποκτάς απέναντι στη ζωή σου και τους άλλους. Θα μου πεις; ατυχήματα από μεγαλύτερους δε συμβαίνουν; Φυσικά και συμβαίνουν.
Πόσο πιο ωραίο θα ήταν να εντάξουμε στην Εκπαίδευση και τα σχολεία ένα μάθημα που θα αφορά τους κώδικες οδικής συμπεριφοράς; Παιδεία δεν είναι μόνο να μαθαίνουμε Γεωμετρία, Μαθηματικά ή Φυσική, αλλά να σεβόμαστε τον συνοδηγό και αυτόν που περνάει το δρόμο.
Δε συμφωνώ μόλις γίνεται 18 ετών κάποιος να οδηγεί μηχανή ή αυτοκίνητο. Θεωρώ πως πρέπει να υπάρχει μία καλλιέργεια και μία συνειδητοποίηση της ηθικής ευθύνης που έχει ο οδηγός και στην υποχρέωση του ίδιου να σέβεται τους κανόνες οδικής συμπεριφορές και να μη θεωρεί την παραβίασή τους μαγκιά.
Πόσο νεανικό αίμα ανθρώπων της ηλικίας –πιο πάνω και πιο κάτω- να χυθεί άδικα στους δρόμους; Να προσέχεις με τη μηχανή, πάντα..
Ακολουθείστε το iPaidia στο Google News
