Μόνο η μάνα σε θυμάται...

Και όσοι σε αγαπούν, αποσύρονται κάποτε. Έχουν τα δικά τους προβλήματα, τις δικές τους έγνοιες και σκοτούρες. Αντιμετωπίζουν τα θέματά τους, τους έρωτές τους, τους λογαριασμούς και τις δουλειές.

Και όμως, υπάρχει ένας άνθρωπος που σε αγαπάει πάντοτε, που γίνεται κομμάτια και διαλύεται για εσένα. Αυτό το πρόσωπο, το οποίο ο Θεός δημιούργησε επειδή δεν μπορούσε να βρίσκεται παντού, η μητέρα.

Η μητέρα που γερνάει σε μία ημέρα, που γίνεται κομμάτια όπως ένα παζλ, που μπαίνει μπροστά για να χτυπήσου εκείνη. Η μάνα που μένει ξάγρυπνη μήπως εσύ πέσεις στην κακοτοπιά και θέλει πάντοτε να σε βλέπει να προοδεύεις.

Για εκείνη ένα εικοσιτετράωρο δεν είναι αρκετό, αγόγγυστα θέλει να προσφέρει και να προσπαθεί. Μαχαίρι στην καρδιά της όταν βλέπει εσένα θλιμμένη, πόνος βαθύς και αβάσταχτος τη διαπερνά κάθε φορά που κάποιος σε πληγώνει.

Και αν στους άλλους χαμογελά, μέσα της εκείνη μόνο ξέρει, πόση αγωνία της διαλύει τα σωθικά. Για εσένα πάντοτε νοιάζεται, είτε σε γέννησε από τη μήτρα της, είτε σε έβγαλε από την καρδιά της.

Μόνο η μάνα σε θυμάμαι πάντα. Μόνο εκείνης η καρδιά χτυπάει για εσένα με αγωνία και φόβο, μόνο εκείνη έτοιμη σαν άγριο θηρίο μπαίνει μπροστά μη τυχόν και πληγωθείς…