Σχεδόν όλοι οι Έλληνες κάτι έχουμε να πούμε για τον Θεοδωράκη. Κάτι που να μας δημιούργησε μια πνευματική ανάταση ή μια συναισθηματική έκσταση, ένα αγωνιστικό κάλεσμα ή έναν πατριωτικό παλμό, μια προοδευτική ιδέα ή μια ουμανιστική σύλληψη του Κόσμου. Όλοι οι Έλληνες έχουμε ένα κομμάτι του, κάτι μέσα μας από το έργο του.
Του Νίκου Τσούλια
Και έχει νόημα και αξία – κατά τη γνώμη μου – να ανταλλάξουμε σκέψεις και στοχασμούς για το πολιτικό και μουσικό φαινόμενο του μεγάλου συνθέτη. Να συζητήσουμε για την πορεία της ζωής του και τον αγώνα του μέχρι την τελευταία πνοή του.
Σε αυτή την τόσο δραστήρια και εμπνευσμένη διαδρομή της ζωής του μπορούμε να παρακολουθήσουμε ένα βασικό πεδίο της ιστορίας της σύγχρονης Ελλάδας. Το σκληρό μεταπολεμικό σκηνικό της φτώχειας και της
ερήμωσης δεν είναι αρκετό για να βασανίζει τους ανθρώπους. Ο εμφύλιος πόλεμος, οι φυλακές, οι εξορίες, οι διώξεις κομμουνιστών, αριστερών και προοδευτικών πολιτών γίνονται επίσημη πολιτική των κυβερνήσεων και του
αυταρχικού και σκληρού κομματικού κράτους της Δεξιάς.
Αλλά από τα μαύρα σκοτάδια ξεπήδησαν η ΕΔΑ, οι Λαμπράκηδες, η Ένωση Κέντρου. Πολιτιστική και πολιτική άνοιξη. Όμως το κράτος της Δεξιάς δεν δεχόταν τις λαϊκές αντιστάσεις και το κοινωνικό ροδοχάραμα. Φρόντισε για τη Χούντα.
“Άκουσα Θεοδωράκη”, λέγαμε με κάθε προφύλαξη στις φοιτητοπαρέες – γιατί οι ασφαλίτες είχαν γεμίσει τα Πανεπιστήμια – στη διάρκεια της δικτατορίας. Και ήταν μια πράξη αντίστασης και σημάδι για συμπόρευση αγωνιστικό με την Αντι- ΕΦΕΕ.
Στη μεταπολίτευση η μουσική του γέμισε τον ουρανό της χώρας μας. Στην Αθήνα ζούσαμε στιγμές μοναδικές με τις συναυλίες στο “Καραϊσκάκη”, στη “Λεωφόρο Αλεξάνδρας”, στο “Καυτατζόγλειο” κλπ, με την ελπίδα και την πίστη
για μια προοδευτική Ελλάδα.
Και εμείς οι Πασόκοι ζηλεύαμε τους αριστερούς που είχαν τον Θεοδωράκη. Μας παρηγορούσε η ιδέα ότι η Μελίνα μας ήταν στο ίδιο μετερίζι με αυτόν.
Ναι, ο Μίκης απευθυνόταν σε όλους τους Έλληνες αλλά με αγωνιστικό και προοδευτικό προσανατολισμό. Ήταν ένας μαχητής κομμουνιστής – ανεξάρτητα από διάφορες επιμέρους διαδρομές του.
Ο Θεοδωράκης με τη μουσική του επανάσταση επηρέασε σημαντικά τον νεοελληνικό πολιτισμό μας. Έπαιξε σημαντικό ρόλο στην προαγωγή της ποίησής μας και στην επιτυχία της με βραβείο Νόμπελ και Λένιν. Συνδέσμωσε πολιτική και τέχνη με επαναστατικούς αρμούς. Ενέπνευσε το λαϊκό κίνημα.
“Όπου υπάρχει αδικία, θα είμαι πάντα απέναντι” – η εμβληματική του ιδέα. Η κοινωνική δικαιοσύνη είναι ιερός σκοπός. Ο διεθνισμός του είχε παγκόσμια απήχηση. Ταξίδεψε τα μηνύματα και τις αγωνίες του λαού μας σε κάθε άκρη της Γης.
Ο Θεοδωράκης δεν είναι σύμβολο για αρχειοθέτηση ή για τη γραφή της ιστορίας, της ιστορίας που ανήκει (μόνο) στο παρελθόν – αν υπάρχει τέτοια ιστορία. Είναι πηγή για τους προοδευτικούς αγώνες του σήμερα και του αύριο
και για δημοκρατική Ελλάδα, για κοινωνική δικαιοσύνη και για πνευματική ελευθερία, για χειραφέτηση και για αυτοπραγμάτωση του ανθρώπου, για να δημιουργούν οι λαοί το μέλλον τους με ειρήνη και συνεργασία!
“Ανυπομονώ” τη στιγμή που το έργο του Θεοδωράκη θα περάσει ως ένα φωτεινό “παιδαγωγικό παράδειγμα” στο σχολείο και στην εκπαίδευση αλλά και στην κοινωνία και στο λαό, που θα είναι ζωντανή ελπίδα για τους νέους,
που θέλουν να δημιουργήσουν τη ζωή τους με τα όνειρά τους και με τους αγώνες τους.
Η σχολική θεσμοποίησή του θα επισημοποιήσει τη διαχρονικότητά του, θα κρυσταλλώσει ουσιώδεις αξίες στην επίσημη γνώση της πολιτείας μας, θα συνεργήσει στην καλλιέργεια ενεργών πολιτών. Θα καλεί σε κοινωνικούς αγώνες για δημοκρατία και ελευθερία.
Ακολουθείστε το iPaidia στο Google News
