Πιστεύω ότι οι μαμάδες έχουν δίκιο, όχι γιατί είναι πιο έμπειρες, πιο έξυπνες, πιο ώριμες, αλλά επειδή θέλουν πάντα – πάντα όμως- μόνο το καλό μας.
Ποια μαμά θα σκεφτεί συμφεροντολογικά για το παιδί της;
Ποια μαμά θα κάνει δεύτερες σκέψεις;
Ποια μαμά δεν θέλει να δει το παιδί της να χαμογελάει;
Φέτος, στις 10 Μαΐου γιορτάζω κι εγώ μαζί με όλες τις μανούλες αυτού του κόσμου, αυτές τις νεράιδες που ξυπνάνε το πρωί με έναν σκοπό. Να κάνουν τα παιδιά τους να χαμογελάσουν. Να τα δουν να μεγαλώνουν, να είναι υγιή, να έχουν φίλους, εμπειρίες, μια ζωή γεμάτη.
Η μαμά μου δεν μου είπε ποτέ να βάλω ζακέτα. Ποτέ δεν μου είπε να διαβάσω, να φάω παραπάνω, να μην αργήσω το βράδυ. Η μαμά μου είναι η πιο άνετη μαμά του κόσμου και κάθε φορά που ακούω τη φωνή της, κάθε πρωί που μπαίνει σπίτι για να δει τον εγγονό της, κάθε φορά που το κινητό μου γράφει “μαμά”, κάθε φορά με διαπερνάει αυτό το ρίγος ευτυχίας, αυτό το αίσθημα σιγουριάς που μόνο εκείνη ξέρει να μου προσφέρει.
Σε αυτό το post όμως δεν θα μιλήσω μόνο για τη βιολογική μου μαμά. Θα μιλήσω για μερικές ακόμα μαμάδες, που μπορεί να μη με γέννησαν, υπήρξαν όμως δίπλα μου σαν οικογένεια και τις αποκαλώ έτσι. “Η δεύτερη μαμά μου”.
Η Μαρία. Η μαμά της Αλέκας και της Εύας, των δυο μεγαλύτερων αδερφών μου, είναι η δεύτερη μαμά μου. Μια γυναίκα που αγαπώ και θαυμάζω όσο κανέναν. Μια γυναίκα που έχει υπάρξει ανεκτίμητο στήριγμα για την οικογένειά μου. Όταν γεννήθηκα ήταν εκεί, στο σπίτι της πήγα μετά το μαιευτήριο και ακόμα είμαι συνέχεια εκεί. Γιατί είμαστε οικογένεια. Είμαστε ένα. Στα δύσκολα, πάλι κοντά μας. Στο μαιευτήριο, όταν ο μπέμπης μας έδινε τον δικό του αγώνα, ήταν δίπλα μου για να μου βάλει τις φωνές και να με συνεφέρει. Γιατί αυτό είναι οι μαμάδες. Η φωνή της λογικής και μια ζεστή αγκαλιά για να υπερπηδήσεις μαζί τους, τα μεγάλα κύματα που συχνά υψώνονται μπροστά σου.
Η κυρία Βασιλοπούλου. Δεν της έχω μιλήσει ποτέ στον ενικό, δεν την έχω πει καν ποτέ Λίνα, είναι όμως η γυναίκα που με πήρε μικρό ψαράκι, μόλις είχα γυρίσει από το μεταπτυχιακό μου και έριξε στον ωκεανό του επαγγέλματος. Κι ενώ κολυμπούσα σε μια ταραγμένη θάλασσα, εκείνη με πρόσεχε σαν χρυσόψαρο σε γυάλα. Θυμάμαι ότι το πρωί κοιτούσα πότε θα μπει στο γραφείο για να δω αν είναι καλά. Αν χαμογελάει, αν έχει κέφια. Είχα μια αγωνία αντίστοιχη με αυτή που έχω για τη μαμά μου. Μια γυναίκα σε μια θέση δύσκολη, διηύθυνε με μεγάλη επιτυχία 3 σούπερ επιτυχημένους τότε σταθμούς, τον Best, τον Εν Λευκώ και τον VFM και τα έβαζε με όλους και με όλα. Με ένα σκοπό. Να λειτουργεί αξιοκρατικά. Να είμαστε όλοι ευχαριστημένοι και να μην αδικηθεί κανείς. Και τι σημασία έχει αν δεν της μίλησα ποτέ στον ενικό; Την αισθάνομαι πάντα δίπλα μου και ποτέ δεν θα πάψω να θαυμάζω τη νεράιδα που κρύβει πίσω από το σοβαρό προφίλ της.
Η νονά μου. Δεν είναι η νονά που με βάφτισε, είναι όμως κάτι παραπάνω. Όταν στα 10 μου περίπου η μαμά μου της είπε “Σοφία, θέλουμε πλέον εσύ να είσαι η νονά της Μυρτώς”, εκείνη με πήρε μια αγκαλιά που νομίζω δεν θα ξεχάσω ποτέ. Και συνέχισε να με αγκαλιάζει και να με προσέχει, από κοντά και από μακριά. Και πάντα ήξερα και ξέρω πως η νονά μου θα είναι πάντα εκεί.
Η μαμά είναι για μένα ίσως η πιο ιερή λέξη στον κόσμο. Γιατί μαμά δεν είναι η βιολογική σου μαμά. Μαμά είναι η γυναίκα που σε κοιτάει στα μάτια και αποκτά δυνάμεις υπερ-ηρωίδας για να σε αναθρέψει, να σε προστατέψει και να σε κάνει έναν άνθρωπο ικανό να αγαπήσει και να αγαπηθεί.
Την Κυριακή γιορτάζουμε τη γιορτή της μητέρας. Εγώ θα γιορτάσω με τις μαμάδες μου. Και για πρώτη φορά θα ξυπνήσω το πρωί και θα αισθανθώ μέρος της γιορτής.
Μαμά χρόνια πολλά.
#mama_eixes_dikio
babyradio.gr
Ακολουθείστε το iPaidia στο Google News
