Είναι τόσο γνωστή πολιτική και κοινωνική ρήση, που δημιουργεί μια “συνθήκη – αρχέτυπο” στη σχέση της πολιτικής με την κοινωνία και την πραγματικότητα.

Του

“Όταν οι αριθμοί ευημερούν, οι άνθρωποι υποφέρουν”. Αναφερόταν και αναφέρεται στην προσπάθεια των κυβερνήσεων να πείσουν ότι η πραγματικότητα και η ζωή δεν είναι αυτές που βιώνουν οι πολίτες, αλλά αυτές που προσδιορίζονταν και προσδιορίζονται από τη “μεγάλη εικόνα” της οικονομίας της χώρας και ότι τα καλύτερα είναι μπροστά μας.

Και η εν λόγω πολιτική θεώρηση υπηρετούσε μια λογική κομματικής σκοπιμότητας αλλά και αποσκοπούσε στο να εμφυσήσει μια πνοή αισιοδοξίας στους εργαζόμενους, που είναι τόσο απαραίτητη στην ψυχολογία αλλά και στην οικονομία. Τι γίνεται όμως, όταν στις ημέρες μας δεν ευημερούν ούτε οι αριθμοί και η κυβέρνηση επιμένει ότι η οικονομική κατάσταση είναι σχεδόν καλή και ότι βελτιώνεται συνεχώς;

Στις δύο όψεις της σημερινής κρίσης, στην υγειονομική και στην οικονομική κρίση, οι αριθμοί που περιγράφουν τη μεγάλη εικόνα της πραγματικότητας είναι αριθμοί γκρίζοι. Στην οικονομία η χώρα μας βρίσκεται στις χειρότερες θέσεις όσον αφορά την ύφεση σε σχέση με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Και αυτό συμβαίνει παρά το γεγονός ότι τρέχει ήδη η χρηματοδότηση της Ε.Ε. Η πιθανή εξήγηση βρίσκεται στην φράση της Φώφης Γεννηματά περί ύπαρξης “Μαξίμου Α.Ε.”, που καθορίζει την ενίσχυση των επιχειρήσεων όχι με αναπτυξιακά κριτήρια αλλά με με βάση την φιλικότητά τους προς το κόμμα της Ν.Δ. Πρόκειται για τη γνωστή, διαχρονική ιστορία της δεξιάς.

Και έτσι, όπως ήδη επισημαίνεται από τις επίσημες αναλύσεις, το χρέος με το οποίο θα βγούμε από την πανδημία θα είναι σε ποσοστό υψηλότερο του 200% του ΑΕΠ. Φυσικά, τότε θα συνεχιστεί η εποπτεία από τους δανειστές, θα υπάρχουν οι μνημονιακές δεσμεύσεις – που τώρα έχουν ανασταλεί – και επιπλέον η περίφημη υπόθεση της για έναν αιώνα συριζαίικης προίκας του Υπερταμείου. Η ανεργία των νέων στη χώρα μας για το 2020 – σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία (ΤΟ ΒΗΜΑ, 13 Ιουνίου 2021) – ήταν στο 35,8% με αυξανόμενες τάσεις σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά. Το αντίστοιχο ποσοστό ανεργίας των γυναικών ήταν 29% και των ανδρών 23,7%.

Στην υπόθεση της πανδημίας τα πράγματα είναι εξίσου σοβαρά. Το ποσοστό των εμβολιασμένων είναι μικρότερο του 50%, όταν το τείχος της ανοσίας προσδιορίζεται στο 75%. Το ποσοστό θανάτων από τον κορωνοϊό σε σχέση με τον πληθυσμό της χώρας είναι από τα υψηλότερα – ή μάλλον το υψηλότερο – στην Ευρώπη. Η προσπάθεια της κυβέρνησης να δίνει μια άλλη εικόνα – και όχι εκείνη των αριθμών και της στατιστικής – είναι ιδιαίτερα χονδροειδής.

Ενδεικτικό γεγονός αποτέλεσε η αποτυχημένη προσπάθεια ωραιοποίησης του κυβερνητικού έργου στη συνέντευξη του Υπουργού Τουρισμού, κ. Θεοχάρη, στο BBC, στην οποία επιχείρησε να υιοθετήσει την εγχώρια ρητορική της κυβέρνησης “ότι πάμε καλά”, αλλά όταν ο δημοσιογράφος του παρουσίασε τα πραγματικά στοιχεία, ψέλλιζε διάφορες ανοησίες μέχρι που ανασκεύασε.

Υπάρχει και μια άλλη τακτική. “Αν οι αριθμοί βγαίνουν σκάρτοι – και το ξέρουμε αυτό -, γιατί να βγουν στην επιφάνεια της δημοσιότητας”; Και έτσι, η ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας κρύφτηκε στο μείζον πρόβλημα της θεσμικής υποεκπαίδευσης των μέχρι τώρα δύο σχολικών χρόνων της πανδημίας 2019 – 2020 και 2020 – 2021, για να μη φανερωθεί το μεγάλο μαθησιακό κενό στους μαθητές.

Συμπεριφέρεται σαν να μην έχει συμβεί τίποτα. Δεν ζήτησε ποτέ από τις Διευθύνσεις της Εκπαίδευσης να συλλέξουν στοιχεία για το πως λειτούργησαν τα σχολεία όλο αυτό το διάστημα. Δεν αντιλαμβάνεται ότι έχει κάποιου είδους ευθύνη για την αποτυχία της στην κακή λειτουργία των σχολείων και της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης. Και το πιο σημαντικό, δεν παρουσιάζει κανένα ουσιαστικό σχέδιο αναπλήρωσης των χαμένων ωρών διδασκαλίας.

Όταν ούτε οι αριθμοί δεν ευημερούν, τα πράγματα δεν είναι απλώς άσχημα αλλά έχουν και συννεφιασμένο ορίζοντα και γκρίζα προοπτική. Και αν αποφεύγουμε να μιλάμε με αριθμούς – δηλαδή με συγκεκριμένα στοιχεία – και υιοθετούμε βερμπαλισμούς και φληναφήματα, τότε απλά καταδεικνύεται η ομολογία της αποτυχίας!