Οι στίχοι είναι από την “προσευχή της δασκάλας”, της Χιλιανής ποιήτριας Gabriela Mistral, που έλαβε το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1946.

Αφιερωμένο σε κάθε δάσκαλο που όλα τα υπομένει και επιμένει να υπηρετεί το λειτούργημα μας, με σεβασμό και αγάπη.

Κύριε! Εσύ που δίδαξες, συγχώρα με που διδάσκω,

που φέρω το όνομα της δασκάλας,

που Εσύ έφερες όταν ήσουν στη Γη.

Δώσε μου την μοναδική αγάπη για το σχολειό μου

που ούτε το κάψιμο της ομορφιάς να είναι ικανό

να κλέψει την τρυφεράδα μου απ’ όλες τις στιγμές.

Δάσκαλε, κάνε ακατάπαυστο τον ενθουσιασμό μου

και περαστική την απογοήτευση.

Βγάλε από μέσα μου αυτό τον ακάθαρτο πόθο

για δικαιοσύνη που εξακολουθεί να με ταράζει,

το γελοίο απομεινάρι της διαμαρτυρίας

που βγαίνει από μέσα μου όταν με πληγώνουν.

Να μην πονάει η αγνόηση και να μην θλίβομαι

για την λήθη αυτών που μας δίδαξαν.

Κάνε με να είμαι πιο μάνα από τις μάνες,

για να μπορέσω ν’ αγαπήσω

και να υπερασπίσω όπως αυτές,

αυτό που δεν είναι σάρκα της σάρκας μου.

Βόηθά με να πετύχω να κάνω για καθένα

απ’ τα παιδιά μου τον στίχο μου τέλειο

και να σου αφήσω αυτή την άφωνη,

την πιο δυνατή μου μελωδία,

για όταν τα χείλη μου δεν θα τραγουδούν πια.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Πρόγραμμα Πανελληνίων 2025