Τη βλέπω αδύναμη να κάθεται στο κρεβάτι του νοσοκομείου. Τα μάτια της κλειστά, ένας ορός και ένα μηχάνημα στηρίζουν την αδύναμη καρδιά της. Την πλησιάζω. Απαλά της ακουμπώ το χέρι, μία τρυφερή έκφραση αγάπης σε έναν άνθρωπο που με φρόντισε και με αγάπησε όσο κανείς.

Μαρία Σκαμπαρδώνη

Τη βλέπω να ανοίγει τα μάτια. Ένα απαλό άγγιγμα λειτούργησε ως άγγελμα για την επαναφορά στη ζωή, για το άνοιγμα της όρασης και της επιθυμίας για ανάρρωση.

Μου χαμογελάει και αισθάνομαι ευτυχισμένη. Ένα κύμα αισιοδοξίας με διαπερνά, αισθανόμενη πως η αγάπη μπορεί να νικήσει εκείνα που στο μυαλό μας φαντάζουν ανίκητα και ανυπέρβλητα.

Η γιαγιά μου, η γιαγιά του καθενός από εμάς, είναι ένας άνθρωπος που μας σημαδεύει. Ένα πρόσωπο ορόσημο για την Ελληνική οικογένεια με διαχρονική και ακλόνητη αξία, το οποίο συμπυκνώνει τις αξίες και τη μεταφορά των γνώσεων μίας παλαιότερης εποχής.

Η γιαγιά δεν είναι δουλοπάροικος, δεν είναι εκείνη στην οποία φορτώνουμε τα πάντα, εκμεταλλευόμενοι πολλές φορές τη λαϊκή ρήση <<του παιδιού μου το παιδί δύο φορές παιδί μου>>. Η γιαγιά είναι πρόσωπο που αξίζει το σεβασμό μας, είναι ένας άνθρωπος μεγαλύτερης ηλικίας με κάποιες πιο ελαττωμένες σωματικές δυνάμεις, ένας ακούραστος βοηθός της οικογένειας που αγκαλιάζει τα παιδιά πολλές φορές περισσότερο και από τους ίδιους τους γονείς.
Η γιαγιά όμως, πέρα από τη συμβολή της στην οικογένεια, για εμένα προσωπικά, συμβολίζει τη δύναμη της ψυχής που υπερνικά το πέρασμα της ηλικίας. Είναι η ολοφάνερη απόδειξη πως η αγάπη δίνει πάντοτε φτερά στην ψυχή να πετάει ψηλά, ξεπερνώντας το φθαρτό βιολογικό σώμα.

Δεν μπορώ να περιγράψω όλα αυτά που οφείλω στη γιαγιά μου. Αρκούμαι σε ένα απλό, λιτό <<ευχαριστώ>>, που όμως εμπεριέχει το ασήκωτο βάρος της ευγνωμοσύνης. Νομίζω, υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι –οι περισσότεροι θαρρώ- που επιθυμούν να της πουν αυτό το ευχαριστώ…