Η μητέρα κάνει καθημερινά αμέτρητα πράγματα που περνούν απαρατήρητα – μέχρι να σταματήσει να τα κάνει. Τα πιάτα στο νεροχύτη που εξαφανίζονται, τα καθαρά ρούχα που βρίσκονται διπλωμένα στις ντουλάπες, το φαγητό που μαγειρεύεται χωρίς δεύτερη σκέψη. Τη μελέτη του παιδιού. Πίσω από όλα αυτά κρύβεται χρόνος, φροντίδα, αλλά και ένας ατελείωτος νοητικός φόρτος που συνήθως αναλαμβάνει εκείνη.
Και επειδή αυτή η εργασία δεν φαίνεται, σπάνια αναγνωρίζεται. Το αποτέλεσμα; Εξαντλημένες γυναίκες που νιώθουν ότι όσα κάνουν θεωρούνται αυτονόητα, χωρίς καμία ανταμοιβή – ούτε καν ένα ευχαριστώ.
Δείτε Γιορτή της μητέρας: Πώς ξεκίνησε να γιορτάζεται και πώς καθιερώθηκε
Η αόρατη εργασία περιλαμβάνει όλα τα μικρά και μεγάλα που γίνονται καθημερινά, από τις δουλειές του σπιτιού μέχρι την οργάνωση της ζωής των παιδιών και την ψυχική τους φροντίδα. Είναι οι σκέψεις που δεν σταματούν ποτέ, οι λίστες που υπάρχουν στο μυαλό, η συνεχής επαγρύπνηση για να μη μείνει τίποτα πίσω. Οι μητέρες συχνά νιώθουν ότι αυτός ο κόπος είναι αυτονόητος και δεν χρειάζεται να συζητηθεί – αλλά όταν αυτή η προσφορά δεν αναγνωρίζεται, μπορεί να φέρει εξάντληση και απογοήτευση.
Η πρώτη κίνηση είναι να συνειδητοποιήσει μια μητέρα πόσα πράγματα κάνει καθημερινά. Αν καταγράψει μια εβδομάδα από τις υποχρεώσεις της, θα δει ξεκάθαρα ότι η «αόρατη» εργασία είναι στην πραγματικότητα ένας πλήρης φόρτος. Αυτό είναι το πρώτο βήμα: η συνειδητοποίηση ότι αυτά που κάνει δεν γίνονται μαγικά. Το δεύτερο βήμα είναι να τα επικοινωνήσει.
Δείτε ακόμη Από ποιά ηλικία μπορούμε να αφήσουμε το παιδί μόνο του στο σπίτι;
Η οικογένεια πρέπει να ακούσει – όχι μέσα από παράπονα, αλλά μέσα από πραγματικά παραδείγματα. Όταν το φαγητό βρίσκεται στο τραπέζι, κάποιος έχει φροντίσει να πάει στο σούπερ μάρκετ, να σκεφτεί τι θα φτιάξει, να το μαγειρέψει, να πλύνει τα πιάτα. Αν όλα αυτά γίνονται σιωπηλά, τότε γίνονται και δεδομένα.
Η κατανομή των ευθυνών δεν είναι χάρη, είναι δικαιοσύνη. Τα παιδιά μπορούν να συμμετέχουν σε μικρές δουλειές ανάλογα με την ηλικία τους, ενώ ο σύντροφος δεν «βοηθά» – συνεισφέρει ισότιμα. Μια μητέρα δεν είναι υποχρεωμένη να τα κάνει όλα, ούτε χρειάζεται να αισθάνεται ενοχές όταν βάζει όρια.
Το «όχι» είναι απαραίτητο. Δεν υπάρχει λόγος να αναλαμβάνει υποχρεώσεις που την εξαντλούν, ούτε να προσπαθεί να είναι τέλεια. Όπως κάθε εργαζόμενος άνθρωπος, έτσι και εκείνη δικαιούται ξεκούραση, προσωπικό χρόνο και υποστήριξη.
Δείτε Μάνα, φταίω εγώ που δεν ονειρεύομαι σαν και σένα έναν καλύτερο κόσμο;
Αξίζει όμως να θυμάται κάτι ακόμα: η αόρατη εργασία της δεν είναι αόρατη για όλους. Μπορεί τα παιδιά να μην το εκφράζουν, αλλά θυμούνται ποιος ήταν πάντα εκεί, ποιος φρόντισε, ποιος έκανε τα πράγματα να μοιάζουν εύκολα, ακόμα κι όταν δεν ήταν. Και η μητέρα δεν είναι μόνο όσα κάνει για τους άλλους.
Είναι και όσα αξίζει να κάνει για τον εαυτό της. Η αναγνώριση δεν χρειάζεται πάντα να έρθει απ’ έξω – ξεκινά από μέσα. Από το να δώσει στον εαυτό της τον σεβασμό και την προσοχή που δίνει σε όλους τους άλλους. Από το να σταματήσει για λίγο, να ανασάνει και να παραδεχτεί πως όλη αυτή η δουλειά μετράει. Γιατί χωρίς αυτήν, τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο.
Ακολουθείστε το iPaidia στο Google News
