Διαβάζοντας τον τίτλο του άρθρου η σκέψη σας είναι βέβαιο ότι πηγαίνει σε ένα γεωγραφικό μέρος της Γης, που κατά συνθήκη το ονομάζουμε Ανατολή και είναι μάλλον η περιοχή της Ιαπωνίας, της χώρας του Ανατέλλοντος Ηλίου.

Του

Νίκου Τσούλια

 

Όμως δεν πρόκειται περί αυτού. Πρόκειται για το πιο όμορφο φαινόμενο του Διαστήματος, που έχει παρατηρηθεί στην ιστορία του ανθρώπου – αν και άλλα πολλά φαινόμενα έχουν σπάνια ομορφιά: η ακτινοβολία του κοσμικού υποβάθρου και ο χωροχρόνος κοντά στην απαρχή του Σύμπαντος, οι Μαύρες Τρύπες, η γέννηση και ο θάνατος των αστεριών, η εμφάνιση των κομητών κλπ κλπ.

Η ανατολή της Γης είναι μια παρόμοια Ανατολή, όπως αυτές του Ήλιου και της Σελήνης. Η Γη δηλαδή είναι το φωτεινό σώμα που ανατέλλει. Μόνο η παρατήρηση αυτή έγινε από το διαστημόπλοιο “Απόλλων 8”, όταν αυτό περνούσε πάνω από τη σκοτεινή πλευρά της Σελήνης. Φυσικά, αν μείνουν οι αστροναύτες ένα επαρκές διάστημα στη Σελήνη, τότε θα βλέπουν την ανατολή, το μεσουράνημα και τη δύση της Γης. Οι ρόλοι έχουν αντιστραφεί!!

Ο Πλανήτης μας ξεπροβάλλει ως αστέρι (!) αντανακλώντας το φως του ήλιου στον αστροναύτη του διαστημοπλοίου (και αύριο στον κάτοικο του φεγγαριού) με το πανέμορφο γαλάζιο χρώμα του, που οφείλεται στην παρουσία της ατμόσφαιρας της Γης. Και αν τώρα θαυμάζουμε και στοχαζόμαστε με την ανατολή του ήλιου και το ηλιοβασίλεμα και με την ανατολή και τη δύση του φεγγαριού, αύριο αντίστοιχος και πιο γοητευτικός θαυμασμός θα γίνεται από τους αποίκους της Σελήνης…

Και να ποια είναι μια μικρή σχετική αναφορά αυτής της ιστορικής φωτογραφίας, όπως περιγράφεται από την εφημερίδα “Γκάρντιαν”. “Όταν ο Bill Anders πήρε αυτή τη φωτογραφία από το διαστημόπλοιο Apollo την παραμονή των Χριστουγέννων του 1968, η σχέση μας με τον κόσμο άλλαξε για πάντα… Όταν η Γη ήρθε πάνω από τον ορίζοντα της Σελήνης, τραβήχτηκε η φωτογραφία”. Είδαμε την Ανατολή της Γης!!

Ποιος μπορούσε να φανταστεί μια τέτοια εξέλιξη; Όταν μερικούς αιώνες πριν θεωρούσαμε τη Γη ακίνητη και στο κέντρο του Σύμπαντος; Όταν σχετικά πρόσφατα συνειδητοποιήσαμε ότι ο πλανήτης μας είναι μια μικρή κουκκίδα στην απεραντοσύνη του χωροχρόνου και ότι υπάρχουν άπειρες τέτοιες “μικρογειτονιές” και δεν αποτελούμε κάτι το μοναδικό στο Σύμπαν; Όταν έχουμε την ισχυρή επιστημονική θεώρηση ότι το φαινόμενο της ζωής θα έχει εκδηλωθεί σε άπειρους βράχους σαν τη Γη αλλά οι αποστάσεις είναι τόσο μεγάλες που η όποια επικοινωνία – αν η εξέλιξη της ζωής έχει δημιουργήσει κι αλλού όντα με συνείδηση – δεν θα γίνει με ταξίδια αλλά με ραδιοκύματα.

Και αν δεν έχουμε δει ακόμα εξωγήινους, τους δημιουργούμε εμείς σιγά – σιγά! Ποιος μπορεί να αποκλείσει πλέον το γεγονός να γεννηθούν απόγονοί μας έξω από τη Γη; Φυσικά, δεν εννοούσαμε αυτούς ως εξωγήινους. Αλλά όλα αλλάζουν. Τίποτα δεν είναι δόγμα.

Κατακτούμε τη φύση. Η επιστήμη και ο άνθρωπος έχουν φοβερή δύναμη. Όμως αποτελούμε ένα μικρό στιγμιότυπο – χρόνου dt – και χώρου απειροστά μικρού στην ιστορία του Σύμπαντος. Ας μη γίνουμε αλαζόνες. Μια τέτοια στάση θα είναι Ύβρις! Όσο περισσότερο διαπιστώνουμε το μεγαλείο του Σύμπαντος τόσο περισσότερο οφείλουμε να είμαστε πιο σώφρονες και πιο ταπεινοί. Γιατί, η ταπεινότητα οδηγεί στη σοφία και στην αυτογνωσία, στην αναζήτηση του νοήματος της ζωής μας και της ομορφιάς του κόσμου και του ανθρώπου.