Στις 14 Ιουλίου του 1789, με την πτώση της Βαστίλης, ξεκίνησε η Γαλλική Επανάσταση, που έμελλε να αλλάξει το ρου της ιστορίας για…
ολόκληρη την Ευρώπη σε κοινωνικοπολιτικό επίπεδο.

Η Γαλλική Επανάσταση σήμανε την κατάργηση της απόλυτης μοναρχίας στην Ευρώπη και την αντικατάσταση του φεουδαρχικού συστήματος από το δημοκρατικό, θέτοντας, παράλληλα, τις βάσεις για τη δημιουργία του σύγχρονου κοινοβουλευτικού αστικού κράτους.

H 14 Ιουλίου αποτελεί Εθνική Εορτή της Γαλλίας, η οποία γιορτάζεται από το 1880. Ξεκίνησε με την άλωση της φυλακής της Βαστίλης, η οποία ήταν από τον 17ο αιώνα φυλακή πολιτικών και ποινικών κρατουμένων, με την κατάληψή της να έχει κυρίως συμβολικό χαρακτήρα, αφού στις 14 Ιουλίου υπήρχαν μόλις επτά κρατούμενοι, αλλά ήταν ένα είδος προπυργίου για το καθεστώς.

Στη Βαστίλη κρατούνταν όσοι αμφισβητούσαν το βασιλιά, ακόμα και ευγενεις. Ο Βολταίρος αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα εκπροσώπου του Διαφωτισμού, ο οποίος φυλακίστηκε εκεί. Η απαρχή της Γαλλικής Επανάστασης εξέφρασε την επιθυμία των γάλλων πολιτών για αλλαγή του καθεστώτος της απόλυτης μοναρχίας, με τον Λουδοβίκο τον ΙΣΤ’ να είναι ο εκφραστής του ως ο τότε βασιλιάς. H ανερχόμενη αστική τάξη, με σύνθημα “Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφοσύνη”, ήταν ο εκφραστής της Επανάστασης, η οποία συμπεριελάμβανε εμπόρους, τραπεζίτες, υπαλλήλους και βιομηχάνους επιχειρηματίες.

H oικονομική κρίση, η οποία βάρυνε ιδιαίτερα τα χαμηλότερα στρώματα του πληθυσμού των πόλεων, καθώς και οι ιδέες η φιλοσοφία του Διαφωτισμού, η οποία ερχόταν σε αντίθεση με την υπάρχουσα κατάσταση ήταν δύο σημαντικότατοι παράγοντες για την εξέγερση. Ο Διαφωτισμός έκανε λόγο για τα ατομικά δικαιώματα, για ελευθερία και ισότητα, έννοιες που ως τότε ήταν άγνωστες κάτω από τον ζυγό του απολυταρχικού καθεστώτος.

Το άτυπο ξεκίνημα της Επανάστασης έλαβε χώρα μερικές εβδομάδες νωρίτερα, με την σύγκληση των Γενικών Τάξεων. Επειδή οι περισσότεροι εκπρόσωποι του κλήρου και των ευγενών αρνήθηκαν να συμμετάσχουν, οι εκπρόσωποι της Τρίτης Τάξης αποφάσισαν να προχωρήσουν μόνοι τους και ανακήρυξαν τη συνέλευση των τάξεων Εθνική Συντακτική Συνέλευση, την οποία όμως ο Λουδοβίκος δεν αναγνώρισε.

Ακολούθησε ο όρκος του Σφαιριστηρίου στις 20 Ιουνίου, με τους αντιπροσώπους της Τρίτης Τάξης να συμφωνούν να μην κάνουν πίσω εάν δε δώσουν Σύνταγμα στη Γαλλία. Ο βασιλιάς Λουδοβίκος ΙΣΤ’ και η γυναίκα του βασίλισσα Μαρία Αντουανέτα αποκεφαλίστηκαν το 1793 στην γκιλοτίνα.