Διαβάζοντας ένα κλασικό βιβλίο

ΤουΝίκου Τσούλια

Όταν διαβάζω, αγάπη και ομορφιά «γίνονται ένα»!

Όταν διαβάζω, νιώθω μια αγάπη ξεχωριστής προέλευσης, μια γεύση παράξενη της ψυχής μου αγαλλίαση. Είναι μια αγάπη που άλλοτε γέρνει προς τον εαυτό μου και βρίσκω μέσα μου απρόσιτες με άλλο τρόπο πλευρές μου και άλλοτε είναι μια γενική αίσθησή της προς όλο τον Κόσμο, προ την ίδια τη ζωή. Ούτε και που ξέρω…

Μερικές φορές προσδιορίζω ένα συγκεκριμένο περιεχόμενο αυτής της αγάπης, απλό και τετριμμένο, αλλά παρ’ όλα αυτά παίρνει την όψη παραμυθένιου σκηνικού. Ψυχανεμίζομαι. Βρίσκομαι σε κατάσταση έκστασης. Πραγματικότητα και φαντασίωση ζυμώνονται με τα ίδια υλικά. Νιώθω ότι είμαι τυχερός που διαβάζω «αυτό» το βιβλίο, γιατί συνειδητοποιώ τι θα έχανα αν δεν το είχα πιάσει στα χέρια μου. Μερικές φορές αγαπώ και τον τόπο που διαβάζω το βιβλίο, γιατί νιώθω ότι παίρνει μέρος στις σκέψεις και στα συναισθήματα – που γεννιούνται μόνα τους ή τα ξεγεννάω εγώ ή τα γεννάει το υποσυνείδητό μου χωρίς να το αντιλαμβάνομαι… Πού να ξέρω κιόλας;

Είναι μια αγάπη συνάντησης με ανθρώπους, χωρίς να κατανοώ με ποιους ακριβώς… Στη σκέψη μου είναι ο συγγραφέας, αλλά επειδή νιώθω ότι έχουν διαβάσει εκατομμύρια και εκατομμύρια αναγνώστες το «κλασικό βιβλίο» – σ’ αυτό αναφέρομαι – ψυχανεμίζομαι με αυτούς τους ανθρώπους, αγγίζω τις εποχές τους και τους τόπους τους, χάνομαι μαζί τους και νιώθω ότι είμαστε μια παρέα αλλά η απροσδιοριστία της με κάνει να φαντασιώνομαι οτιδήποτε και συχνά μπερδεύομαι αν αυτά τα γεννάει το διάβασμα, αν είναι δικές μου επινοήσεις ή συμφύρματα και των δύο πηγών ή συναιρέσεις νοητικών σχημάτων του συγγραφέα και του εαυτού μου…

Αισθάνομαι ότι μετασχηματίζεται η κουλτούρα μου, έστω και αν επανέρχομαι μετά στην απτή πραγματικότητα. Νιώθω δηλαδή ότι όταν διαβάζω, είμαι εξευγενισμένος, ότι δύσκολα θα εκνευριστώ με κάποιον ακόμα και αν με έχει αδικήσει, ότι είμαι πιο ταπεινός και πιο απλός, ότι θέλω να μιλήσω με τους ανθρώπους για άλλα πράγματα και όχι για όλα εκείνα στοιχεία της καθημερινότητας – που σκλαβώνουν τη ζωή μας και χάνουμε τα χρόνια μας και τον εαυτό μας χωρίς να ψηλαφίζουμε ό,τι πιο πολύ μας καίει -, το υπαρξιακό πρόβλημα της καταγωγής μας και της απόληξής μας. Ναι, γιατί να μην κουβεντιάζουμε πού μπορεί να πηγαίνουμε σαν τελειώνουμε το γήινο ταξίδι μας – αν και μερικές φορές που περνάει από το μυαλό η σκέψη ότι αφού όλοι εκεί πάμε, τι να ρωτήσεις και γιατί να αναρωτηθείς;

Πολύ συχνά αισθάνομαι ότι κατά τη διάρκεια του διαβάσματος αγαπώ τον εαυτό μου με έναν ομιχλώδη τρόπο και επιστρέφει αυτή η αγάπη προς το βιβλίο και δυσκολεύομαι να το δω ως φυσικό αντικείμενο και το κοιτάζω ξανά και ξανά και αναρωτιέμαι τι ακριβώς είναι, πού με πηγαίνει και αναρωτιέμαι μήπως υπάρχει ένα άγνωστο σύμπαν της ανθρώπινης σκέψης και το βιβλίο απλώς μου δίνει τη δυνατότητα να αγναντέψω αυτό το σύμπαν ή μήπως μου θέτει υπαρξιακά ερωτήματα ως προς τον ίδιο τον εαυτό μου και η προσφυγή στη φαντασίωσή μου είναι μια αφορμή αλλά και μια διαφυγή…

Όταν διαβάζω, είμαι ευτυχισμένος! Νιώθω ότι αγαπάω πιο πολύ τους ανθρώπους και άπειρα πιο πολύ τους δικούς μου ανθρώπους. Έχω σφοδρή επιθυμία και διακαή πόθο να κουβεντιάσω μαζί τους με άλλον τρόπο, να τους αγγίξω διαφορετικά για να νιώσουν την αλλαγή μου, για να πάρουν μια λάμψη από τη φωτεινότητα του διαβάσματός μου, για να με γνωρίσουν καλύτερα, για να αγγίξουν την ψυχή μου. Ναι, το διάβασμα γεννάει ένα ιδιαίτερο στερέωμα της αγάπης, γιατί σε παρακινεί να κατανοήσεις ουσιαστικά τους διπλανούς σου με τους οποίους κάνεις ένα ολόκληρο ταξίδι ζωής και δεν τους έχεις γνωρίσει…

Όταν διαβάζω, βιώνω μια κατάσταση ιερής μέθης όπου η αγάπη γίνεται το «άπαν», ουρανός και γη, και ακινητοποιεί το χρόνο ή μάλλον τον μηδενίζει και μερικές φορές αναρωτιέμαι εξ αυτής της τόσο εύκολης εξαφάνισής του μήπως ο χρόνος δεν υπάρχει, μήπως είναι δική μας επινόηση και έχουμε αυτοπαγιδευτεί σε ένα περίκλειστο σύμπαν λανθασμένης συλλογικής προκατάληψης. Είναι αυτή η μορφή της αγάπης που με οδηγεί στις ακρώρειες του δικού μου στοχασμού και γεύομαι μια μοναδική δημιουργικότητα του κόσμου, του δικού μου κόσμου, εκεί που εγώ είμαι το μοναδικό κεντρικό πρόσωπο.

Έχετε συνειδητοποιήσει την απόλυτη ομορφιά και τη διάχυτη παντού αγάπη, όταν γίνεστε ένας μικρός θεός και φτιάχνετε τη ζωή καταπώς την ονειρεύεστε; Δεν νιώθετε ότι σ’ αυτή την περίπτωση ομορφιά και αγάπη «γίνονται ένα», όπως ήταν πριν η γλώσσα του ανθρώπου τις χωρίσει γιατί δεν μπορούσε να προσλάβει το ενιαίο μεγαλείο τους; Πού είναι ο δρόμος που οδηγεί σ’ αυτή τη χαμένη ενότητα; Είναι δίπλα σας, στο διάβασμα ενός κλασικού βιβλίου!