Δεν υπάρχει πολιτική για το νερό!

Έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε τα “κοντινά γεγονότα”, τον χρόνο στις διαστάσεις της καθημερινότητας ή το πολύ – πολύ σε έναν ορίζοντα πενταετίας, στον οποίο κάνουμε τους σχεδιασμούς και τον ανάγουμε σε πεδίο των αποφάσεών μας και της όλης δράσης μας.

Του Νίκου Τσούλια

Αλλά αυτή η κλίμακα του χρόνου μέσα στην οποία ουσιαστικά αναφερόμαστε είναι πολύ μικρή. Δεν μπορούμε να δούμε τις βαθύτερες διεργασίες, που γίνονται στην οικονομία και στην κοινωνία στην εγχώρια πολιτική σκηνή και πολύ περισσότερο στην αντίστοιχη διεθνή, η οποία μας επηρεάζει ούτως ή άλλως προϊόντος του χρόνου όλο και πιο έντονα. Κάπως έτσι δεν αντιληφθήκαμε ποτέ την επερχόμενη οικονομική κρίση – αν και τα σημάδια της είχαν γίνει πολύ ορατά. Και το φοβερό είναι ότι απορούσαμε και τελικά χορτάσαμε από παραμύθια (δεν είχαν τελικά …δράκο αλλά ονομαστό λαϊκιστή) και συνωμοσιολογίες (είχαν πολύ Μεσαίωνα).

Η κλιματική αλλαγή ήταν, είναι και θα είναι μια αργή, πολύ αργή για τα παραπάνω χρονικά πλαίσια αναφοράς μας. Ωστόσο, είναι ήδη μια πραγματικότητα και μάλιστα σκληρή και καθόλου ευοίωνη. Τα σημάδια της είναι απόλυτα ορατά – ήταν ορατά εδώ και δεκαετίες, αλλά η διφυής αντίληψη ότι δεν μας αφορά άμεσα και δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά πράγματα, αφού είναι παγκόσμιο πρόβλημα, δεν μας επέτρεπε να σταθούμε με έναν ρεαλιστικό τρόπο απέναντι στη γκρίζα πραγματικότητα.

Το φαινόμενο του θερμοκηπίου αλλάζει δραματικά το κλίμα της Γης. Στις επιμέρους επιπτώσεις αλλού εμφανίζεται με ακραία καιρικά φαινόμενα, με μείωση των πολικών πάγων κλπ. Στη χώρα μας η γενική τάση είναι ο μετασχηματισμός του εύκρατου κλίματός μας σε υποτροπικό, με κύριο χαρακτηριστικό τη μείωση των βροχοπτώσεων.

Μέσα στα τελευταία τριάντα χρόνια οι βροχές και τα συναφή καιρικά φαινόμενα έχουν μειωθεί κατά πολύ. Αυτό που μας έχει σώσει προς το παρόν είναι η δημιουργία αρκετών φραγμάτων. Ωστόσο, το πρόβλημα παραμένει.

Ενδεικτικά αναφέρω ότι σε περιοχές της βόρειας Ηλείας τον χειμώνα 2020 – 2021, την άνοιξη, το καλοκαίρι και το φθινόπωρο του 2021 οι βροχές ήταν πολύ λιγοστές. Η λίμνη του φράγματος Πηνειού άδειασε τόσο πολύ όσο ποτέ άλλοτε από τότε που δημιουργήθηκε! Ο βυθός της αποκαλύφθηκε στο μέγιστο μέρος του.

Περνώντας τους εθνικούς δρόμους βλέπουμε κάθε τόσο ότι περνάμε τον τάδε ποταμό. Πρόκειται για οξύμωρο σχήμα. Δεν υπάρχει συνήθως καθόλου νερό, παρά μόνο η ξεραμένη κοίτη ενός μάλλον χείμαρρου πλέον.

Αυτή είναι η μια πλευρά, η παραγωγή του νερού. Στην άλλη, στην κατανάλωση βλέπουμε πρακτικές, που δεν λαμβάνουν καθόλου υπόψη τους την εξέλιξη των βροχοπτώσεων. Στα δίκτυα ύδρευσης πολλών πόλεων έχουμε διαρροές νερού που φτάνει αποδεδειγμένα ακόμα και στο 30%! Άλλοι δήμοι δεν έχουν μετρητές και εφαρμόζουν την πληρωμή ενός πάγιου ποσού είτε ποτίζεις περιβόλια και ελιές είτε χρησιμοποιείς το σπίτι μόνο ένα μήνα το καλοκαίρι και μια εβδομάδα το Πάσχα. Στους περισσότερους δήμους μεγάλο μέρος των λογαριασμών είναι απλήρωτο και το …πληρώνουν έμμεσα και αναγκαστικά όσοι δεν χρωστάνε.

Επίσης, σχεδόν όλοι οι δήμοι χορηγούν νερό σε αυθαίρετα κτίσματα με τους πολλούς κήπους – “νομιμοποιώντας’ έτσι την αυθαιρεσία και την παρανομία. Εδώ βέβαια μπορούμε απλά να αναρωτηθούμε. Αν δεν δινόταν παροχή νερού, θα είχαμε αυθαίρετα; Και ακόμα, όσοι δημοτικοί άρχοντες έχουν πάρει παράνομες αποφάσεις δεν έπρεπε να αντιμετωπίζουν κυρώσεις;

Όλα αυτά – και άπειρα παρόμοια – καταδεικνύουν ότι: α) Το κράτος μας είναι εκτός πραγματικότητας, έχει ισχυρή πελατειακή λειτουργία και δεν έχει καμιά στρατηγική για το νερό. β) Οι κυβερνήσεις δεν κάνουν μια σχετική έρευνα για την εξέλιξη του όλου προβλήματος και φυσικά δεν έχουν καμιά πολιτική για το νερό. γ) Η κοινωνία μας και οι όποιες οικολογικές κινήσεις δεν ανησυχούν και δεν αναδεικνύουν το μείζον πρόβλημα της μείωσης του νερού.

δ) Οι κάτοικοι “κρύβονται” πίσω από την παρανομία του “άλλου” και από την αδιαφορία όλων μας.
Είναι βέβαιο ότι τα επόμενα χρόνια θα πούμε “το νερό νεράκι”. Κι όμως δεν φαίνεται να μας αφορά η εν λόγω βέβαιη εξέλιξη. Τι μας νοιάζει τι θα γίνει σε μερικές δεκαετίες;