Στο γύρισμα του 20ου αιώνα στους δρόμους των ΗΠΑ επικρατούσε χάος…
Οι οδηγοί δεν χρειαζόταν άδεια οδήγησης, λωρίδες κυκλοφορίας δεν υπήρχαν και το “Stop” δεν είχε οριστεί ακόμη.

Όταν εμφανίστηκε το πρώτο επίσημο Stop στο Ντιτρόιτ το 1915, ήταν μικρό, άσπρο και τετράγωνο, καμία σχέση δηλαδή με το σημερινό γνωστό από μέτρα μακριά.

Το 1923 όμως, ένα τμήμα του τμήματος αυτοκινητοδρόμων του Μισισιπί πρότεινε μια αλλαγή:

Πώς θα ήταν αν το σχήμα μια πινακίδας μπορούσε να υποδηλώσει το είδος του κινδύνου που βρισκόταν πιο μπροστά; Η λογική ήταν απλή:

Όσες περισσότερες πλευρές έχει μια πινακίδα, τόσο πιο επικίνδυνο είναι το επερχόμενο τμήμα του δρόμου. Οι κυκλικές (ο κύκλος θεωρείται ότι έχει άπειρες πλευρές) πινακίδες θα καθόριζαν τα πιο επικίνδυνα σημεία. Οι οκτάγωνες θα συμβόλιζαν τα δεύτερα πιο επικίνδυνα, όπως οι διασταυρώσεις. Οι ρομβοειδείς πινακίδες θα συμβόλιζαν τα λιγότερο επικίνδυνα και οι ορθογώνιες θα ήταν απλά πληροφοριακές.
Ακόμα και σήμερα χρησιμοποιούμε τις ίδιες παραμέτρους.