Ανάμεσα σε πατέρα και γιό

Όταν σε κράτησα στην αγκαλιά μου, μόνο τότε αισθάνθηκα πως έγινα άνδρας. Μόνο τότε ένοιωσα το βάρος της ευθύνης να λυγίζει τις ακόμα ευαίσθητες πλάτες μου. Μου χαμογέλασες και ήταν σα να μου χάρισαν τον κόσμο όλο.

Γράφει η ΜΑΡΙΑ ΣΚΑΜΠΑΡΔΩΝΗ

Ήσουν μία μικρή, μία λιλιπούτια ύπαρξη που καλούμουν να προστατεύσω από κακοτοπιές, να της μάθω να ξεχωρίζει το καλό από το κακό. Να της δείξω πως δύναμη είναι να εκφράζεις αυτό που είσαι και να μην χρησιμοποιείς βία στους αδύναμους.
Όταν σε κράτησα στα χέρια μου, αισθάνθηκα μία δύναμη να αλλάζει όλο μου το είναι.

Δεν ήσουν μόνο εσύ που θα μεγάλωνες, ήμουν και εγώ που μαζί με εσένα ωρίμασα και από ανέμελος νεαρός έγινα ένας άνδρας που προτεραιότητά μου πλέον ήσουν εσύ και όχι τα δικά μου θέλω.
Είδα τα μάτια σου, διέκρινα εκείνη την αθωότητα που εμένα στην ενήλικη ζωή μου πλέον δεν υπήρχε και σε αγάπησα για αυτό ακόμα περισσότερο.
Είδα την αθωότητά σου και λυπήθηκα για εμένα που ζω σε έναν κόσμο που προσπαθεί να με κάνει να την αποβάλλω από μέσα μου.
Σε πήρα στην αγκαλιά μου και τότε, άξαφνα, μία μελωδία πλημμύρισε την πλάση και γέμισε τα αυτιά μου με ήχους.

Ήταν εκείνο το ‘’δέσιμο’’, εκείνη η σιωπηρή ομιλία ανάμεσα σε πατέρα σε γιο..