Σαράντα ημέρες συμπληρώνονται την Πέμπτη 2 Ιουνίου 2022 από την Ανάσταση έως την Ανάληψη του Κυρίου.

Τι γιορτάζουμε

Η παραμονή της Αναλήψεως 2022, η 1η Ιουνίου, είναι η τελευταία ημέρα της πασχαλινής περιόδου. Με την Ανάληψη του Κυρίου, που γιορτάζει η εκκλησία στις 2 Ιουνίου, κλείνει για εφέτος η περίοδος που ο χαιρετισμός κάθε Χριστιανού ήταν το «Χριστός Ανέστη» και η απάντηση σε αυτόν το «Αληθώς Ανέστη».

Πρόκειται για δεσποτική εορτή, η οποία αναφέρεται στην ανάβαση του Χριστού στους ουρανούς. Θεωρείται στην εκκλησιαστική παράδοση ως η ολοκλήρωση της αποστολής του Κυρίου επί της Γης.

Το εκκλησιαστικό γεγονός της Αναλήψεως περιγράφεται από τους ευαγγελιστές Μάρκο (ιστ’, 19), Λουκά ( κδ’, 50-52) και Ιωάννη (στ’, 62 και κ’, 17), στις Πράξεις των Αποστόλων (α’ 2-9), στις επιστολές του Αποστόλου Παύλου (Προς Εφεσίους δ’ 8-10, Προς Εβραίους δ’,14 και ζ’, 26, Α’ Προς Τιμόθεον γ’, 16) και στην Α’ Καθολική Επιστολή του Αποστόλου Πέτρου (γ’ 22). Μόνο ο ευαγγελιστής Ματθαίος παραλείπει κάθε μνεία για το γεγονός αυτό.

Σύμφωνα με τις παραπάνω περιγραφές της Καινής Διαθήκης, η Ανάληψη έγινε στο Όρος των Ελαιών στην Ιερουσαλήμ μπροστά στους μαθητές του Χριστού, οι οποίοι παρακολούθησαν με δέος την απομάκρυνση του Διδασκάλου. Η πατερική παράδοση τονίζει ιδιαίτερα τον υπερφυσικό χαρακτήρα της Αναλήψεως του Κυρίου, ο οποίος περιλήφθηκε στη δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας με τη χαρακτηριστική αναφορά στο Σύμβολο της Πίστεως («και ανελθόντα εις τους ουρανούς και καθεζόμενον εκ δεξιών του Πατρός και πάλιν ερχόμενον μετά δόξης…»). Τόσο στις Πράξεις των Αποστόλων, όσο και στο Σύμβολο της Πίστεως («Πιστεύω») διακηρύσσεται η σχέση της Αναλήψεως με τη Δευτέρα Παρουσία.

Η Ανάληψη του Χριστού συνεορταζόταν με την Πεντηκοστή κατά τους πρώτους αιώνες. Από τον 4ο αιώνα άρχισε η προοδευτική διάκριση και ο αυτοτελής εορτασμός της.

Η ημέρα της Αναλήψεως θεωρείται ως η πρώτη του καλοκαιριού. Έτσι για αρκετούς αποτελεί συνήθεια να πηγαίνουν την ημέρα αυτή στη θάλασσα για το πρώτο μπάνιο και να περνούν από σαράντα κύματα (ίσως να σχετίζεται με το γεγονός αυτό η παροιμία «πέρασε από σαράντα κύματα», η οποία αναφέρεται σε αυτόν που αντιμετωπίζει πολλά εμπόδια).

Σε ορισμένα μέρη γέμιζαν με θαλασσινό νερό, τα «σαράντα κύματα», ένα μπουκάλι που το φύλαγαν για φάρμακο σε πρηξίματα, δαγκώματα και διάφορους πόνους.

Μάλιστα, στο Αϊβαλί της Μικράς Ασίας άνδρες και γυναίκες συνήθιζαν να μπαίνουν ως τα γόνατα στη θάλασσα και έπαιρναν από 40 κύματα νερό σε ένα μπουκάλι. Επιπλέον έψαχναν στα ρηχά να βρουν μια πέτρα με βρύα, την περίφημη «πέτρα μαλλιαρή» και όποιος την έβρισκε την έπαιρνε στο σπίτι του, ως φορέα ευτυχίας.

H πέτρα αυτή με το ρίζωμα και τη βλάστησή της μέσα στη θάλασσα συμβολίζει όλη τη δύναμη και την ουσία του θαλασσινού στοιχείου που, κατά τον Ευριπίδη, (Ιφιγένεια, η εν Ταύροις, 1193) «κλύζει πάντα τ’ ανθρώπων κακά!». Είναι δηλαδή η θάλασσα καθαρτική και ανανεωτική, ιδιαίτερα την ημέρα της Αναλήψεως, όταν με την παρουσία του Χριστού στους αιθέρες, ουρανός και θάλασσα έχουν αγιασθεί.

Με πληροφορίες από sansimera.gr, dogma.gr