Για πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια όλες οι συνδικαλιστικές παρατάξεις των εκπαιδευτικών (5 στη ΔΟΕ και 5 στην ) είναι τελικά ομόφωνα αντίθετες σε μια επιλογή του ΥΠΑΙΘ.

Του Νίκου Τσούλια

Για πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια όλες οι συνδικαλιστικές παρατάξεις των εκπαιδευτικών (5 στη ΔΟΕ και 5 στην ΟΛΜΕ) είναι τελικά ομόφωνα αντίθετες σε μια επιλογή του ΥΠΑΙΘ.

Η σημερινή κατάσταση, απόρροια της πολιτικής της Υπουργού Παιδείας, δηλητηριάζει την εκπαιδευτική λειτουργία και διαμορφώνει κλίμα απαξίωσης στον εκπαιδευτικό κόσμο. Σε ένα ζήτημα εκείνο των εκλογών των Αιρετών για τα Υπηρεσιακά Συμβούλια, που είναι κυρίως κλαδικό θέμα, όχι μόνο δεν έλαβε υπόψη τις θέσεις των εκπαιδευτικών, όχι μόνο δεν έκανε καμιά διαδικασία ούτε καν προσχηματικού διαλόγου, αλλά επέδειξε σιδερένια πυγμή επιβολής.

Η Υπουργός δεν νομοθετεί για τις Μαθητικές Κοινότητες αλλά για τους εκπαιδευτικούς – παιδαγωγούς, που μορφώνουν τη νεολαία μας. Αν οι δάσκαλοι και οι καθηγητές δεν έχουν λόγο στο πώς θα κάνουν τις εκλογές τους, τότε σε τι τους εμπιστευόμαστε, πώς έχουν τη μεγάλη κοινωνική αποστολή της αγωγής και της παιδείας;

Το ότι δεν δέχεται τις παραιτήσεις των υποψηφίων και την απόσυρση των ψηφοδελτίων από τις παρατάξεις, καταδεικνύει με τον πιο εμφαντικό τρόπο την πολιτική εμπάθεια απέναντι στο εκπαιδευτικό κίνημα. Αλλά και η πρόβλεψή της για γενικά και απροσδιόριστα νομοθετικά μέτρα, που αφορούν κάθε όψη προβλημάτων των εκλογών και που θα ανήκουν στη δική της και μόνο δυνατότητα, δείχνει μια «αυτοκρατορική» κίνηση επιβολής – μακριά από κάθε έννοια ορθολογισμού!

Η εκπαίδευση απαιτεί από τον πολιτικά υπεύθυνο μια αντίστοιχη κουλτούρα – ει δυνατόν με διαπαιδαγωγικό περιεχόμενο – μια κουλτούρα διαλόγου, μετριοπάθειας, συναίνεσης, σύνθεσης και όχι μια έκφραση στείρας αντιπαράθεσης και σκληρής πολεμικής. Όταν η Υπουργός Παιδείας καταφεύγει στη θεσμική βία, όταν διχάζει τον εκπαιδευτικό κόσμο, έχει πάψει να έχει αποθέματα παραγωγής ουσιαστικού εκπαιδευτικού έργου! Θα πορευτεί με την επιβολή της εξουσίας – και τα όποια αποτυπώματά της αργά ή γρήγορα θα καταπέσουν από το χάρτη της εκπαίδευσης…

Με τη μισή Ελλάδα «στο κόκκινο» λόγω της πανδημίας του covid 19, με τα σχολεία να δοκιμάζονται ακόμα και για

μια στοιχειώδη λειτουργία, είναι δυνατόν να μην αναβάλλονται οι εκλογές των αιρετών των εκπαιδευτικών και να οργανωθεί ο απαραίτητος διάλογος με τις εκπαιδευτικές ομοσπονδίες;

Η εισαγωγή των νέων τεχνολογιών, σύμφωνα με τους θεωρητικούς και τους κοινωνιολόγους της εκπαίδευσης (στην ελληνική και στη διεθνή βιβλιογραφία) απαιτεί σχέδιο προσαρμογής τους, που να υπηρετεί τους βασικούς σκοπούς της εκπαίδευσης και να προάγει την ποιότητα και την λειτουργικότητα της διδασκαλίας. Οι νέες τεχνολογίες προσαρμόζονται στις ανάγκες και στους σκοπούς του σχολείου και της εκπαίδευσης (και τους υπηρετούν) και όχι το αντίθετο.

Προφανώς ο αυταρχικός τρόπος και η βίαιη επιβολή εκ μέρους του ΥΠΑΙΘ δεν μπορεί να ακυρώσει το ρόλο της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας για «αύριο». Η ηλεκτρονική ψηφοφορία να είναι εναλλακτική και συμπληρωματική ψηφοφορία στην αντίστοιχη με φυσική παρουσία ψηφοφορία. Με τον τρόπο αυτό υπηρετούνται τόσο οι βασικές θέσεις του εκπαιδευτικού κινήματος όσο οι αντικειμενικές δυσκολίες αρκετών εκπαιδευτικών ή και οι επιθυμίες άλλων.

Βασικός σκοπός δεν μπορεί παρά να είναι η έκφραση του συνόλου των εκπαιδευτικών με διαδικασίες που θα εμπεριέχουν και τις θέσεις του εκπαιδευτικού κινήματος.