Ψωμί- Παιδεία- Ελευθερία. Οι τρεις αυτές λέξεις είναι το κοινωνικό μας συμβόλαιο, που δεν το υπογράψαμε με τις εκλογές, αλλά με τη ζωή μας. 17 η Νοεμβρίου 1973- 17η Νοεμβρίου 2018. 45 χρόνια μετά. Από το πρωί σκέφτομαι τι ανάρτηση να κάνω 45 χρόνια μετά, ικανοποιώντας την ανάγκη επικοινωνίας, που έχουμε όλοι, όχι μόνο μέσω κοινοποίησης δραστηριοτήτων.

Φταίει η ηλικία,..θέλω πρώτα να αναστοχαστώ, παλιότερα ήταν μόνο αγώνας για να γιορτάσουμε, να μιλήσουμε, να φωνάξουμε. Τώρα πρέπει να σκεφτούμε πού είμαστε, πού πρέπει να πάμε, τι να υλοποιήσουμε, έχοντας την κυβέρνηση αλλά όχι την εξουσία. Αποφάσισα να πάω πρώτα στην πορεία, αν και γνώριζα εκ των προτέρων το τι θα γίνει, για να οσμιστώ, να αφουγκραστώ, να φωνάξω.

Ο δρόμος είχε την δική του ιστορία, πέρασε από τη μνήμη στην καρδιά, λέει ο Λοίζος. Για να περάσει στη μνήμη αγωνιστήκαμε χιλιάδες, δεν έγινε αυτόματα. Μαθητικό κίνημα από το 1977, που θυμάμαι για να γίνει το πολυτεχνείο εθνική γιορτή, τρώγαμε κυνηγητό οι μαθητές με αποβολές και ξύλο στις πορείες. Και όταν καθιερώθηκε, ως φοιτητές και εκπαιδευτικοί αργότερα δίναμε μάχη για να μάθουνε τα παιδιά μας να τραγουδούν Θεοδωράκη. Η αλλαγή ήρθε με αγώνες.

Έπειτα ο αγώνας “δικαιώθηκε” και μπήκε στην “κανονικότητα”. Το λαϊκό κίνημα κάθε χρονιά πρόβαλε τα αιτήματά του, τα κόμματα τα δικά τους και ανάλογα με την ένταση ή τη συγκυρία ο καθένας πρόβαλε και ¨διεκδικούσε¨το κομμάτι του. Στα σχολειά μας κάθε χρόνο προσπαθούσαμε να δώσουμε την αύρα της λευτεριάς. Δεν ξέρω αν η εμπειρία μεταφέρεται, όχι ως δεξιότητα, αλλά ως αξία αγώνα ελευθερίας, πάντως το προσπαθήσαμε και νομίζω ότι το προσπαθούμε, όχι σαν ρουτίνα.

Η μαζικότητα των συγκεντρώσεων και των πορειών ανάλογη των συγκυριακών πολιτικών προσδοκιών και συνθημάτων, μετρούσαμε πόσους έχει το κάθε μπλοκ και φεύγαμε ικανοποιημένοι ή όχι. Και έπειτα Χρεοκοπία της χώρας μέσω ενός ολόκληρου συστήματος που νοιαζόταν μόνο για την διατήρησή του, με όλες τις παθογένειες.

Παλλαϊκό αίτημα η αλλαγή.

Ψωμί- Παιδεία -Ελευθερία

Τρία χρόνια αγώνα τώρα για να υπερασπιστούμε αυτό που η ελληνικός λαός μας έδωσε εντολή.

Ψωμί- Παιδεία- Ελευθερία

Οι τρεις αυτές λέξεις είναι το κοινωνικό μας συμβόλαιο, που δεν το υπογράψαμε με τις εκλογές αλλά με τη ζωή μας. Όταν οι σκέψεις σε πλημμυρίζουν, δύσκολα τις εκφράζεις, σε πνίγουν.

Το Πολυτεχνείο πέρασε από την καρδιά στην μνήμη και ξανά στην καρδιά, αλλά κινδυνεύει να περάσει όχι μόνο στην αλλοτρίωση αλλά και στην αποστέωση.Το πολιτικό διαχρονικό ζητούμενο ΨΩΜΙ- ΠΑΙΔΕΙΑ- ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ πλέον δεν μπορούν να το προβάλλουν σέχτες και κλειστές ομάδες που έχουν το “αλάθητο” και τις “ιδιοκτησίες”, αλλά φορείς που μπορούν να ξαναζωντανέψουν το όραμα. Είναι δική μας υπόθεση. Είναι υπόθεση όλων μας και πρώτα όλων όσων βασανίστηκαν και υπερασπίστηκαν την ελευθερία στη χούντα. Να μπουν μπροστά και μαζί τους όλοι μας. Η γενιά μας ευθύνεται για πολλά, έχοντας όμως τη γνώση και την εμπειρία ελπίζω ότι δεν θα αφήσει να επαναληφθούν τα λάθη που κάναμε. Να μιλήσουμε επιτέλους!

ΥΓ. Τίποτε δεν πάει χαμένο στην χαμένη μας ζωή, το όνειρό “μας να αναστήσουμε” και την κάθε “μας” πνοή

*Ο Γιάννης Αμανατίδης είναι Βουλευτής Ά Θεσσαλονίκης – ΣΥΡΙΖΑ και πρώην υφυπουργός Εξωτερικών