Πώς και γιατί σπάει στα δύο η συζήτηση για το χρέος

Η συζήτηση για το χρέος και την περαιτέρω ελάφρυνσή του έχει ξεκαθαρίσει “εν μέρει”, όπως διευκρινίζεται αρμοδίως από στελέχη της Κομισιόν που εμπλέκονται στις σχετικές διαδικασίες.Τα δύο σκέλη της συζήτησης διαφέρουν καθώς το ένα αφορά τις ήδη αποφασισμένες παρεμβάσεις, ενώ το δεύτερο τις περισσότερο πολιτικές διαστάσεις της ρύθμισης.

Το πρώτο σκέλος σε επίπεδο τεχνικό είναι ήδη σχεδόν έτοιμο και αφορά τη μετακύλιση μέρους του χρέους από το δεύτερο και το τρίτο δάνειο στο κομμάτι που αφορά την περίοδο μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 2030. Αφορά σε ένα ποσό αρκετών δεκάδων δισ. ευρώ που θα επιμηκυνθεί και ταυτόχρονα θα διασφαλισθεί η σχετική σταθερότητα του επιτοκιακού του κόστους μακροπρόθεσμα. Η τεχνική για τη σταθεροποίηση του επιτοκιακού κόστους είναι “απλή” και στηρίζεται σε ένα μεταβλητό επιτόκιο το οποίο όμως έχει ως βάση το επιτόκιο δανεισμού του ESM. Με τον τρόπο αυτό η “μεταβλητότητά” τους περιορίζεται σε πολύ χαμηλά όρια, αυτά των επιτοκίων με τα οποία θα δανείζεται στο μέλλον ο ESM…

Στο ίδιο πλαίσιο έχουν διατυπωθεί οι προτάσεις που αφορούν στην εξαγορά εν όλο ή εν μέρει των ακριβών δανείων, ήτοι αυτό του ΔΝΤ και το πρώτο διακρατικό δάνειο. Η πιθανότητα να εξαγορασθούν και τα “ακριβά” ομόλογα που έχουν στην κατοχή τους οι κεντρικές τράπεζες φαίνεται ότι για λόγους νομισματικής πολιτικής έχει μάλλον απομακρυνθεί. Αντίθετα η διαχείριση αυτού του μέρους του χρέους έχει συνδεθεί με το δεύτερο σκέλος των ρυθμίσεων, ήτοι η απόδοση των κερδών από τα ομόλογα αυτά θα υλοποιείται σε συνάρτηση με τη συνέπεια της Ελλάδας στις μνημονιακές δεσμεύσεις (μεταρρυθμίσεις) όπως αυτές θα ενταχθούν στο περιβόητο “ολιστικό πρόγραμμα ανάπτυξης”.

Το δεύτερο σκέλος αφορά τη μακροπρόθεσμη εφαρμογή της αποκαλούμενης “γαλλικής πρότασης” ήτοι της σύνδεσης του ύψους των πληρωμών χρέους με την ετήσια ανάπτυξη της οικονομίας. Καλύτερη η αναπτυξιακή πορεία τόσο μεγαλύτερο και το ύψος των πληρωμών και το αντίστροφο.

Απέναντι στον “αυτοματισμό” αυτό (που υποστηρίζεται από το ΔΝΤ και την Κομισιόν) το Βερολίνο θέτει όρους που απαιτούν να εξετάζεται η αξιοπιστία των πραγματικών μεγεθών και να διασφαλίζεται ο αποκλεισμός του ενδεχόμενου χειραγώγησης της πορείας της οικονομίας από την εκάστοτε κυβέρνηση (για να μειώνει τις πληρωμές χρέους).

Το δεύτερο αυτό σκέλος θα κριθεί “πολιτικά”. Και θα είναι το τελευταίο ζητούμενο που θα ξεκαθαρίσει στο σήριαλ της ελάφρυνσης του χρέους, την τελευταία στιγμή, “στο και 5’…” όπως φοβούνται ότι θα συμβεί στις Βρυξέλλες, αλλά και στην Αθήνα…