Έκτακτη χρηματοδότηση και βοήθεια σε τεχνικό επίπεδο ζήτησε από την Παγκόσμια Τράπεζα η ελληνική κυβέρνηση, προκειμένου να αντιμετωπιστεί το χρόνιο πρόβλημα της ανεργίας, σύμφωνα με ρεπορτάζ του Politico.
Όπως αναφέρει το κείμενο, η Αθήνα πρότεινε τριετές σχέδιο χρηματοδότησης για τη δημιουργία τουλάχιστον 150.000 θέσεων εργασίας τον χρόνο, ήτοι 450.000 θέσεων συνολικά, κοστολογώντας το εγχείρημα στα 3 δισ. ευρώ.
Το Politico αναφέρει πως ο Οργανισμός δεν έχει απαντήσει στο ελληνικό αίτημα, το οποίο επιβεβαιώθηκε και επισήμως μετά από ερώτημα που τέθηκε από τον δημοσιογράφο.
Η Παγκόσμια Τράπεζα ενημέρωσε το Politico πως δεν έχει ληφθεί απόφαση ακόμη, καθώς το αίτημα πρέπει να περάσει από το εκτελεστικό συμβούλιο και να τύχει της έγκρισής του. Σημειώνεται πως στο παρελθόν, η Παγκόσμια Τράπεζα είχε απορρίψει το ενδεχόμενο εμπλοκής της στο ελληνικό πρόγραμα.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, πάντως, δεν πρόκειται για αίτημα που αφορά το ελληνικό μνημόνιο, αλλά επιπλέον χρηματοδότηση, αποκλειστικά για τη δημιουργία θέσεων εργασίας.
«Εάν γίνει δεκτό, το ελληνικό αίτημα θα βύθιζε τη χώρα σε ακόμη περισσότερο χρέος, τη στιγμή που η κυβέρνηση συνεχίζει να δίνει μάχη για τους όρους και τις προϋποθέσεις του παρόντος προγράμματος διάσωσης» σημειώνεται στη συνέχεια.
Πάντα σύμφωνα με το δημοσίευμα του Politico, εκπρόσωπος της Παγκόσμιας Τράπεζας δήλωσε πως «η κυβέρνηση της Ελλάδας ζήτησε από την Παγκόσμια Τράπεζα να παρέχει τεχνική και οικονομική στήριξη για την αντιμετώπιση πιεστικών προκλήσεων, περιλαμβανομένων της μακροχρόνιας ανεργίας, της οικονομικής ανταγωνιστικότητας και ανάπτυξης και της κοινωνικής προστασίας».
Ποιες χώρες πηγαίνουν στην Παγκόσμια Τράπεζα
Η Παγκόσμια Τράπεζα είναι διεθνές χρηματοπιστωτικό ίδρυμα το οποίο παρέχει οικονομική και τεχνική βοήθεια σε αναπτυσσόμενες χώρε για αναπτυξιακά έργα (π.χ. δρόμοι, γέφυρες, σχολεία) με δεδηλωμένο στόχο τη μείωση της φτώχειας. Πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας είναι ο Νοτιοκορεάτης Τζιμ Γιονγκ Κιμ από την 1η Ιουλίου του 2012.
Ο οργανισμός συστάθηκε έπειτα από τη διάσκεψη στο Μπρέτον Γουντς το 1944. Οι ΗΠΑ και η Βρετανία πρωταγωνίστησαν σε αυτήν τη διάσκεψη. Η Τράπεζα ως το 1968 χορηγούσε δάνεια σε μικρή σχετικά κλίμακα. Η Γαλλία ήταν η πρώτη χώρα που έλαβε αναπτυξιακή βοήθεια από την Παγκόσμια Τράπεζα. Τις τελευταίες δεκαετίες η Τράπεζα έχει δεχτεί εντονότατη κριτική από αντιπάλους της παγκοσμιοποίησης και άλλες κοινωνικές ομάδες.
Όταν ιδρύθηκαν οι διεθνείς οικονομικοί θεσμοί τον Ιούλιο του 1944, το ΔΝΤ θα προωθούσε τη νομισματική συνεργασία των λαών και θα θεράπευε τα χρηματοπιστωτικά προβλήματα της μεταπολεμικής εποχής και η Παγκόσμια Τράπεζα θα ήταν υπεύθυνη για την ανάπτυξη και την ανοικοδόμηση των χωρών που είχαν πληγεί από τον πόλεμο, μετριάζοντας έτσι τις συνέπειες της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, ως το μεγαλύτερο απόθεμα αναπτυξιακής βοήθειας που είχε δει ποτέ ο κόσμος.
Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και Παγκόσμια Τράπεζα ανέλαβαν έτσι το έργο να αλλάξουν τις συναλλαγματικές ισοτιμίες και να εξισορροπήσουν τα ελλείμματα των χωρών, μέσω πολιτικών που θα επηρέαζαν τα εθνικά νομισματικά συστήματα. Κι έτσι η αποκλειστική ευθύνη για την επίλυση των μεγάλων προκλήσεων που αντιμετώπιζαν οι φτωχότερες χώρες ήταν πια υπόθεση των διεθνών θεσμών, οι οποίοι ανέλαβαν πρόθυμα τον ρόλο του διαμεσολαβητή των ευαίσθητων οικονομιών και του αρχιτέκτονα της νέας παγκόσμιας τάξης.
Κι έτσι, μέχρι και τη δεκαετία του 1970 τα χαμηλότοκα δάνεια χορηγούνταν σχεδόν χωρίς δεσμεύσεις, αν και η κατάσταση έμελλε να αλλάξει δραματικά στις αρχές της επόμενης δεκαετίας. Κι αυτό γιατί οι ΗΠΑ αποφάσισαν ξαφνικά να αυξήσουν δραστικά τα επιτόκια στην προσπάθειά τους να ανακόψουν τον πληθωρισμό.
ΔΝΤ και Παγκόσμια Τράπεζα ακολούθησαν πιστά τον δρόμο που χάραξε ο μεγαλύτερος «μέτοχός» τους, η Αμερική, και η δεκαετία του 1980 θα βρει το Ταμείο σε νέες αρμοδιότητες: πλέον ο θεσμός παρείχε βοήθεια σε αναπτυσσόμενες χώρες βασιζόμενος αποκλειστικά σε οικονομικούς δείκτες, αδιαφορώντας ολωσδιόλου για τις κοινωνικές επιπτώσεις των παρεμβάσεών του. Για να λάβουν τη χείρα βοήθειας, οι κυβερνήσεις των χωρών έπρεπε τώρα να προσαρμόζουν τις πολιτικές τους στις νόρμες του ΔΝΤ επιφέροντας τις ραγδαίες κοινωνικο-οικονομικές μεταρρυθμίσεις που αποφάσιζαν τα μεγάλα κεφάλια του οργανισμού ερήμην των χωρών που δέχονταν τα πακέτα στήριξης.
Τι έγινε σε Σομαλία και Ινδονησία
Τα διαβόητα SAPs είναι πακέτα μέτρων που προωθούνται από ΔΝΤ και Παγκόσμια Τράπεζα σε χώρες που πλήττονται από κρίση για να αντιστρέψουν το χρηματοπιστωτικό κλίμα και να επιφέρουν σταθερότητα και γιατί όχι ανάπτυξη. Τι περιλαμβάνουν; Υποτίμηση του νομίσματος, δραστικές φορολογικές μεταρρυθμίσεις, κατάργηση δασμών, απελευθέρωση τιμών και άλλες νεοφιλελεύθερες πολιτικές.
Όπου έχει επέμβει η Παγκόσμια Τράπεζα υπήρξαν αρνητικές συνέπειες. Η παρέμβαση ΔΝΤ και Παγκόσμιας Τράπεζας στη δεκαετία του 1980 στη Σομαλία δημιούργησε αγροτική κρίση στο εσωτερικό της χώρας, μέσω της εγκαθίδρυσης επιζήμιων οικονομικών μέτρων που έφεραν τη δυσπιστία στις συναλλαγές μεταξύ κτηνοτροφικού και αγροτικού κόσμου.
Το Πρόγραμμα Διαρθρωτικής Πολιτικής που επέβαλε το ΔΝΤ ανάγκασε τη χώρα να αλλάξει την αγροτική πολιτική της βασιζόμενη σταδιακά στην εισαγωγή σιτηρών από πολυεθνικούς κολοσσούς, ένα γνώριμο μοντέλο που έχει ακολουθηθεί ευρέως στις χώρες του λεγόμενου Τρίτου Κόσμου.
Το 1997 η Ινδονησία δέχθηκε ΔΝΤ και Παγκόσμια Τράπεζα. Οι πολιτικές των διεθνών θεσμών όχι μόνο δεν εκτόνωσαν την κρίση, αλλά εισήγαγαν και μια νέα σειρά από ανεπιθύμητες δράσεις. Η ασιατική κρίση που μάστισε Μαλαισία, Φιλιππίνες και Ινδονησία τον Ιούλιο του 1997 θα θεραπευόταν από τις νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις του Ταμείου, αν και στο τέλος το σκηνικό θύμιζε ολοκληρωτική καταστροφή: μεγάλοι παίκτες της αγοράς πτώχευσαν, ο δημόσιος τομέας φαλίρισε και η παραγωγική δραστηριότητα πάγωσε στο εσωτερικό της Ινδονησίας.
Ακολουθείστε το iPaidia στο Google News
