Ως Π.Ε.Α.Δ. θεωρούμε το δικαίωμα στην εργασία αναφαίρετο. Ασφαλώς και οι νεότεροι συνάδελφοι και δικαιούνται και πρέπει να έχουν πρόσβαση στη δημόσια εκπαίδευση. Ωστόσο, δεν μπορούμε παρά να εκφράσουμε την αγωνία μας για τους χιλιάδες που όργωσαν και οργώνουν όλη την επικράτεια βιώνοντας μια ιδιότυπη εργασιακή «ομηρία» αναπληρώνοντας χρόνια τώρα τους εαυτούς τους.

Και απαντούμε σε όλους αυτούς που ευφυολογούν μιλώντας για το αν οι αναπληρωτές εκπαιδευτικοί : η διδασκαλία είναι και εργασία (όχι, βέβαια, με τη στενή έννοια της παραγωγικής εργασίας) την οποία προσφέρουν οι εκπαιδευτικοί ως εργαζόμενοι (όχι, βέβαια, όπως οι βιομηχανικοί εργάτες) στο σχολείο που είναι ένας χώρος εργασίας. Η διδασκαλία είναι και εργασία της οποίας οι όροι, οι συνθήκες και σχέσεις που την προσδιορίζουν συνιστούν αυτόχρημα τις συνθήκες της παιδαγωγικής και διδακτικής πράξης και τις συνθήκες και όρους μάθησης των μαθητών.

Οι εκπαιδευτικοί που επί τόσα χρόνια έχουν προσφέρει παιδαγωγικό και διδακτικό έργο στα απομακρυσμένα σχολεία της χώρας ( τα περισσότερα κενά δεν είναι στα αστικά κέντρα αλλά στη νησιωτική Ελλάδα ,ας θυμηθούμε τους αναπληρωτές της Μυκόνου, Σαντορίνης που δεν έβρισκαν που να μείνουν,τους αναπληρωτές που πηγαίνουν στα απομακρυσμένα και δυσπρόσιτα μέρη είτε αυτά είναι νησιά όπως Φούρνοι, Κάρπαθος, Λειψοί, Θηρασιά κ.ο.κ, είτε ορεινά χωριά της Εύβοιας, Κρήτης, Πελοπόννησου, Στέρεας Ελλάδος,Ηπείρου, Μακεδονίας, Θράκης, Έβρου κτλ) έχουν, κατά τεκμήριο, αποκτήσει θεωρητικά θεμελιωμένη εμπειρία από την πράξη τους. Το να μαθαίνει κανείς τη δουλειά του δασκάλου είναι μια διαρκής κοινωνική διαδικασία διαπραγμάτευσης και πάλης, με ιστορικο-βιογραφικό χαρακτήρα, με διαδοχικά και αλλεπάλληλα «επεισόδια» στα οποία προκαλείται η αυτοβιογραφία, καθώς το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον της εμπειρίας στην εργασία βρίσκονται σε διαλογική σχέση μετασχηματισμού. Αυτές τις «εξετάσεις» τις έχουν περάσει πανηγυρικά όσοι εκπαιδευτικοί προσλαμβάνονταν επί χρόνια στα σχολεία. Γιατί, άραγε, τόση σημασία δίνεται στις πρακτικές ασκήσεις των φοιτητών, αν και αυτές είναι αμφίβολης εγκυρότητας κι αξιοπιστίας; Η ανάληψη παιδαγωγικής ευθύνης και διδακτικού έργου, κάτω από τις επίσημες θεσμικές διευθετήσεις δεν είναι υπόθεση πρακτικής άσκησης. Είναι υπόθεση «παιδαγωγικού και διδακτικού κεφαλαίου» που είναι έξω από κάθε τυποποίηση μετρήσιμων και συγκρίσιμων/συμπληρωματικών μορίων. Η παιδαγωγική και διδακτική εμπειρία δεν παρουσιάζει αναγκαστική στατιστική συνάφεια με τίτλους και βαθμούς προπτυχιακών και μεταπτυχιακών σπουδών.*

*Το κείμενο βασίστηκε στην εισήγηση σε εκδήλωση της ΠΕΑΔ, 13.7.2016 του ομότιμου καθηγητή πανεπιστημίου Ιωαννίνων Γιώργου Μαυρογιώργου «Αναπληρωτές «Νομάδες» Εκπαιδευτικοί: Πολιτικές και Καλές Πρακτικές» εμπέδωσης σχέσεων ευέλικτης και επισφαλούς εργασίας»;

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
ΚΕΜΕΤΕ(2010) Σύστημα διορισμού στη δημόσια δευτεροβάθμια εκπαίδευση –Διαγωνισμός ΑΣΕΠ Αθήνα
Μαυρογιώργος Γιώργος (2016) «Αναπληρωτές «Νομάδες» Εκπαιδευτικοί: Πολιτικές και Καλές Πρακτικές» εμπέδωσης σχέσεων ευέλικτης και επισφαλούς εργασίας»; Αθήνα