: Υποψήφιος στις σχολιάζει τη διαδικασία με χιουμοριστικό τρόπο. Διαβάστε τι αναφέρει σε κείμενο που έστειλε ο υποψήφιος στο :

Αλήθεια αυτό άραγε να ένιωθε ο κάθε πιο ενδεδειγμένος φυλακισμένος πριν την ώρα της κρίσεως;

Το στυλό στο χέρι μου να τρεμοπαίζει, η ελπίδα μου σιγά-σιγά να σβήνει και να αναζωπυρώνεται με το όραμα ενός καλύτερου μέλλοντος.

Δεν πειράζει που δεν υπάρχει μέλλον, εκείνη την ώρα για μένα ήταν υπαρκτό. Αυτή η αγχώδης ανυπομονησία, να δεις τα θέματα που θα σε κρίνουν, να δεις το μέλλον σου.

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί όλοι ανυπομονούσαν για αυτή τη στιγμή; Δεν τους ενδιέφερε το μέλλον τους; Γιατί μέσα τους δε ζητούσανε παράταση, γιατί δεν προσευχόντουσαν για το καλύτερο;

Και σιγά εμείς που το κάναμε, σε χειρότερη μοίρα καταλήξαμε, μα αυτό τώρα δεν έχει σημασία, ούτε φυσικά και είχε τότε. Πρώτος χτύπος. Το κουδούνι χτύπησε αδιάκοπα μια φόρα. Τότε όλοι καταλάβαμε τη σημασία και τη χρησιμότητα του κουδουνιού.

Τόσο πρωτοφανές, απορώ πώς δεν το σκέφτηκε κανείς. Η απάντηση είναι απλή, το κουδούνι υπάρχει για να υπάρχει, σάμπως είχε νόημα ζωής ή σκοπό, σίγουρα όχι. Δεύτερος χτύπος, αφήνω το στυλό κάτω.

Τώρα πια φάνταζε βαρύ, το στυλό που με συνόδευε από την αρχή του ταξιδιού, από την αρχή της ημέρας όταν το βρήκα στην κάβα με τα υπόλοιπα μισοτελειωμένα στυλό που πήρα μαζί μου.

Τα άπλωσα όλα στο θρανίο μου και μπορώ να σας πω με σιγουριά, ότι ούτε ένα δε δούλευε, αλλά εγώ τα άπλωσα, για να φαίνεται ότι είχα κάτι να κάνω από το να περιμένω τα θέματα αγναντεύοντας τον άσπρο τοίχο που με κοιτούσε απέναντί μου, ίσως κάπως επίμονα, αλλά δεν έδωσα σημασία. Θα μπορούσα να σας αναλύσω τα πάντα εκείνη την ημέρα, η αλήθεια είναι ότι θυμάμαι μερικά πράγματα με μεγάλη λεπτομέρεια, όπως ότι δε χρειαζόταν να χρησιμοποιήσω καμία γνώση που προσέλαβα από το σχολείο, αν μπορεί κανείς να τη χαρακτηρίσει επαρκή.

Θα μπορούσα να σας αναλύσω ακόμη και ότι δεν είχα άλλη επιλογή, η επιτυχία η δική μου βασιζόταν στην αποτυχία του διπλανού μου, του ανθρώπου που από το Δημοτικό περάσαμε παρέα 12 χρόνια πλέον και μια ζωή ολόκληρη ίσως και δύο.

Λες να ευχόταν από μέσα του την αποτυχία μου; Εγώ πάντως όχι. Ήξερα ότι θα πέρναγα στη σχολή μου έστω ίσως και απέξω ως περαστικός να χαιρετίσω τους κατάλληλους τζογαδόρους, να χαιρετίσω τους γονείς τους, οι πιο ενδεδειγμένοι επενδυτές. Μα δε φταίνε αυτοί, δε ρίχνω το φταίξιμο πάνω τους, ούτε το δάχτυλο σηκώνω, μην ταραχτείτε.

Αν δε φταίει κανείς σε αυτή τη χώρα τελικά μήπως φταίμε όλοι; Σίγουρα όχι. Πώς θα μπορούσα να φταίξω εγώ; Εγώ, ο πιο ενδεδειγμένος υποψήφιος, άποψη όχι δική μου, απλώς την ενστερνίζομαι. Αυτή η άποψη είναι μάλλον και η πιο ενδεδειγμένη και ισχύει για κάθε άνθρωπο.

Πώς μπορεί να μην ισχύσει για τον κάθε άνθρωπο, ένας να πει ότι ισχύει, τελικά μάλλον ισχύει. Αλλά αρκετά με αυτές τις σκέψεις. Αυτές ήταν που με κρατούσαν άγρυπνο, με φόβιζαν, ώστε να μην μπορούσα να κοιμηθώ έστω και μία ώρα περισσότερο από το χθεσινό ξενύχτι.

Τώρα δεν είχε τίποτα σημασία. Ο κόσμος είχε παγώσει, είχε παγώσει ο εσωτερικός κόσμος τους, μόνο σκοτάδι και πάγο, ίσως να έφταιγε και το κλιματιστικό, αλλά τώρα πλέον δεν είμαι σίγουρος για αυτό. Πάγος, κρύο, παγωνιά, ώσπου άκουσα τον τελευταίο χτύπο. Ήξερα τι σημαίνει αυτό, πιστεύω όλοι ξέραμε. Πέντε άνθρωποι συνόδευαν τα θέματα, τέτοια αγάπη ούτε ο Παλαμάς δεν έδειξε για την άγνωστη χώρα του. Όλα έγιναν τόσο γρήγορα.

Ο ένας έγραφε στον πίνακα, ο άλλος μοίραζε τα θέματα, ο τρίτος κοιτούσε, ο τέταρτος φυλούσε και ο πέμπτος ανυπομονούσε. Τα θέματα τα δικά μου τα πήρα τελευταία, τα είδα και τα αποχωρίστηκα, έστω για να κάνω τη διαφορά. Σήκωσα το στυλό μου, άνοιξα το τετράδιο μου και άρχισα να γράφω και να γράφω και να γράφω χωρίς τελειωμό, να γράφω για ότι θυμόμουν και ότι ήξερα, να γράφω ότι μπορούσα. Ο πίνακας έγραφε 3:33 μ.μ η ώρα έναρξης.

Κοιτάω το ρολόι μου χωρίς να χάσω ευκαιρία και είδα ότι έλεγε 3:32 μ.μ. Και έτσι λοιπόν ξανάρχισα να γράφω και να γράφω, να γράφω και να αναλογίζομαι, αλλά κυρίως να γράφω, να γράφω χωρίς τελειωμό, χωρίς σταματημό, ένα λεπτό πριν κριθεί η Ζώη μου.

Επιμέλεια ενός γνωστού αγνώστου υποψηφίου.