Νέο ασφαλιστικό: Ποιός ο ελάχιστος χρόνος ασφάλισης για τη χορήγηση εθνικής σύνταξης

Στο νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο που ψηφίσθηκε χθες από τη Βουλή τίθεται ζήτημα για τον ελάχιστο χρόνο ασφάλισης που απαιτείται για τη χορήγηση της πλήρους εθνικής σύνταξης.

Το ν/σ «διατηρεί» ως ελάχιστο χρόνο ασφάλισης την 20ετία ασφαλιστικού βίου (6.000 ημέρες ασφάλισης), όπως είχε θεσπίσει ο «νόμος Κατρούγκαλου» (άρθρο 7 παρ.6 ν.4387/2016).

Σύμφωνα μάλιστα με ανάλυση της ΕΝΥΠΕΚΚ, η επιλογή αυτή της διατήρησης του ν. 4387/2016, κατ’ουσίαν σημαίνει «αύξηση των ορίων εργασίας και ηλικίας για τη λήψη πλήρους εθνικής σύνταξης», αφού όπως η ίδια η ΕΝΥΠΕΚΚ ισχυρίζεται, από 15 χρόνια που ήταν ο θεμελιωτικός ελάχιστος χρόνος (4.500 ΗΑ), ανέρχεται στα 20 χρόνια (6.000 ΗΑ).

Σύμφωνα με το άρθρο 7 παρ. 6 του ν. 4387/2016 «Για την πρώτη εφαρμογή του νόμου αυτού η εθνική σύνταξη ορίζεται σε τριακόσια ογδόντα τέσσερα (384) ευρώ μηνιαίως και καταβάλλεται ακέραια εφόσον έχουν συμπληρωθεί τουλάχιστον 20 έτη ασφάλισης. Το ποσό της εθνικής σύνταξης βαίνει μειούμενο κατά 2% για κάθε έτος ασφάλισης που υπολείπεται των 20 ετών, εφόσον έχουν συμπληρωθεί τουλάχιστον 15 έτη ασφάλισης. Η εθνική σύνταξη αναπροσαρμόζεται, σύμφωνα με τα οριζόμενα στην παράγραφο 3 του άρθρου 14 του παρόντος.».

Με τη διάταξη αυτή, όπως σχολιάζει η ΕΝΥΠΕΚΚ, είχαμε στην ουσία έμμεση αύξηση των ορίων ηλικίας για θεμελίωση του δικαιώματος για λήψη κατώτατης σύνταξης.

Και προσθέτει:

Τα μεγάλα «θύματα» αυτού του μεταρρυθμιστικού …οίστρου είναι ότι όσοι/όσες στη νέα αγορά εργασίας δεν καταφέρουν να συμπληρώνουν τις ελάχιστες προϋποθέσεις για τη λήψη της πλήρους εθνικής σύνταξης (384€) με 20 χρόνια ασφάλισης (6.000 ΗΑ) ή της μειωμένης εθνικής σύνταξης (345€) με 15 χρόνια (4.500 ΗΑ), τίθενται αυτομάτως εκτός συστήματος.

Βεβαίως, και στην τέταρτη αυτή ασφαλιστική «μεταρρύθμιση» (Βρούτση), ουδέν αναφέρεται για την αναγκαιότητα της εισαγωγής τού θεσμού τής «αναλογικής σύνταξης» (όπως συμβαίνει σε αρκετά εθνικά ευρωπαϊκά συστήματα) που θα μπορούν να λαμβάνουν οι ασφαλισμένοι που δεν κατορθώνουν να πετύχουν τον θεμελιωτικό χρόνο των 15 ή 20 ετών ασφάλισης λόγω απολύσεως, ασθενείας ή άλλων συγκυριών.