Τώρα όλα βασίζονται στην . Ωστόσο, το , όσο και αν τη διαφημίζει, δεν προνοεί πραγματικά. Όπως δεν προνοούσε και πριν για τα διά ζώσης μαθήματα συνολικά, αναφέρει η σπουδάστρια στην επιστολή της.

Συγκεκριμένα, στο Δ.ΙΕΚ Κερατσινίου στο τμήμα Εργοθεραπείας -στο Α’ εξάμηνο σπουδάζω- τα προβλήματα αρχίζουν πριν το 2ο  lockdown. Από την αρχή αντίκρισα ελλείψεις και προβλήματα  που αφορούσαν την προστασία της υγείας που ήταν ανύπαρκτη και για τους σπουδαστές και για τους εκπαιδευτικούς. Όσο τα Δ.ΙΕΚ ήταν ανοιχτά δεν πάρθηκε κανένα ουσιαστικό μέτρο, γιατί οι μάσκες δεν φέρνουν κάποιο αποτέλεσμα όταν είμαστε ο ένας πάνω στον άλλο, ειδικά στα εργαστηριακά μαθήματα, που η αίθουσα που κάναμε μάθημα είναι πολύ μικρή.

Επίσης, στο Δ.ΙΕΚ μετά από μέρες εκκίνησης δεν είχαν προσλάβει τους απαραίτητους καθηγητές και μέχρι τώρα υπήρχαν μαθήματα που δεν είχαμε καθηγητή. Αυτές οι ελλείψεις και οι καθυστερήσεις έχουν ως αποτέλεσμα να χάνονται ώρες εκπαίδευσης, με τη συνέπεια τώρα στην τηλεκπαίδευση να κυνηγάμε αναπληρώσεις και να κάνουμε μάθημα μέχρι και το Σάββατο. Ακόμα, το εργαστήριο που πηγαίναμε δεν είναι Εργοθεραπείας, όπως οφείλει η επαγγελματική εκπαίδευση της ειδικότητας, αλλά Φυσικοθεραπείας, με παλιά μηχανήματα και με οικονομική επιβάρυνση σπουδαστών και καθηγητών για σημειώσεις, εγχειρίδια, φωτοτυπίες, πλαστικοποιήσεις κ.ά. Ένα ακόμα μεγάλο ζήτημα αφορά τη μετακίνηση, αφού δεν υπάρχει ΠΑΣΟ για τους σπουδαστές!

Στην τηλεκπαίδευση δεν λειτουργεί η πλατφόρμα e-class, με αποτέλεσμα η οργάνωση των μαθημάτων να βασίζεται στην ευρηματικότητα των καθηγητών και των σπουδαστών. Έτσι, η εκπαιδευτική χρονιά προχωράει χωρίς την ουσιαστική επιμόρφωσή μας. Η επαγγελματική εκπαίδευση δεν γίνεται να αποτελείται από μερικά mails με σημειώσεις και ένα δυσλειτουργικό on-line μάθημα. Αντιθέτως, οφείλει να συμπεριλαμβάνει την αλληλεπίδραση σπουδαστών και καθηγητών, δημιουργικές ομαδικές εργασίες, ουσιαστική επικοινωνία, εξάσκηση και εξοπλισμένα εργαστήρια. Από τη μεριά του το υπουργείο έχει εγκαταλείψει τελείως τα Δ.ΙΕΚ από κάθε υποστήριξη, ακόμα και διάλογο. Αγνοεί πλήρως και απαξιώνει τις ανάγκες της κάθε σχολής, κάθε ειδικότητα, των σπουδαστών, δημιουργώντας συνθήκες αποκλεισμού από την εκπαιδευτική διαδικασία με πάρα πολλούς τρόπους.

Απέναντι σε όλη αυτή την κατάσταση, οι σπουδαστές είναι ανάγκη να συζητάνε συλλογικά μέσω Γενικών Συνελεύσεων για τα προβλήματά τους και να αποφασίζουν πώς θα απαντήσουν οργανωμένα. Αλλά και να συσπειρωθούν όλοι στο Σύλλογο για να δυναμώσει η διεκδίκηση!