Η ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΕΠΙΛΟΓΗΣ ΣΤΕΛΕΧΩΝ ΑΦΟΡΑ ΤΟΥΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ;

Των Νίκου Φιλίππου-Αλέξη Φυτσιλ

Από τις ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ

Στις 8/1 καλούνται οι εκπαιδευτικοί-«εκλέκτορες» στην α/θμια και στη β/θμια να εκλέξουν (για την ακρίβεια μοριοδοτήσουν) τους επόμενους διευθυντές εκπαίδευσης και στις δυο βαθμίδες.

Είναι το τρίτο και τελευταίο μέρος του έργου «δημοκρατική εκλογή» των στελεχών της εκπαίδευσης που νομοθέτησε η «πρώτη φορά αριστερά» και συνεχίζει η «δεύτερη φορά, πόσο δεξιά θα πάει;» κυβέρνηση, βάζοντας αυτή τη φορά και τη συνέντευξη ως στοιχείο μοριοδότησης (φαίνεται ότι δεν έβγαιναν τα «κουκιά»). Τα πρώτα δύο μέρη παίχτηκαν τον περασμένο Ιούνη με την εκλογή των διευθυντών και στη συνέχεια των υποδιευθυντών των σχολικών μονάδων.

Από τη μεριά μας καλούσαμε τον κλάδο σε αποχή από αυτές τις διαδικασίες ( και ) ώστε να μη νομιμοποιηθεί με τη ψήφο καθηγητών, δασκάλων και νηπιαγωγών ολόκληρος ο μηχανισμός διοίκησης της εκπαίδευσης. Για να μη δώσουμε επίφαση δημοκρατίας, δηλαδή ουσιαστικά έγκριση σε όλη τη πυραμίδα της διοίκησης. Μια στάση που κρατάμε και στις εκλογές των αιρετών για τα ΠΥΣΔ(Π)Ε σε αντιπαράθεση με τη συνδιαχειριστική λογική που κυριαρχεί σήμερα στα εκπαιδευτικά πράγματα.

Προκύπτει βέβαια ξανά το ερώτημα: Η διαδικασία επιλογής στελεχών αφορά τους εκπαιδευτικούς;.

Θυμίζουμε ότι σχεδόν όλες οι παρατάξεις έκριναν ως θετικό το μέτρο της ψηφοφορίας και ζητούσαν μάλιστα την ολοκλήρωσή του για να γίνει πραγματικότητα το «δημοκρατικό σχολείο». Φυσικό επακόλουθο ορισμένοι να θέλουν να είναι στα πόστα για να το εφαρμόζουν.

Αλλά και όσες δυνάμεις του κλάδου καταγγέλλουν την αναξιοκρατία και ψελλίζουν για «θεσμικό πλαίσιο επιλογής στελεχών με διαφάνεια και αντικειμενικότητα με απόλυτα μετρήσιμα και αντικειμενικά κριτήρια χωρίς συνεντεύξεις και άλλα συνεκτιμώμενα κριτήρια.» τι να πει κανείς. Αυταπάτες για το ρόλο των στελεχών; Σύγχυση ή συγκάλυψη;

Γιατί ο διορισμός – επιλογή των στελεχών με ένα (100% μετρήσιμο και σύμφωνο με τις αξίες της κάθε κυβέρνησης) κριτήριο γίνεται. Αυτό της υλοποίησης και στο «τελευταίο» σχολείο της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής. Η διοίκηση θα συνεχίσει την εφαρμογή της μνημονιακής πολιτικής της λιτότητας, των ελαστικών εργασιακών σχέσεων, της αδιοριστίας και των ταξικών φραγμών. Την πολιτική της ΕΕ, του ΔΝΤ και του ΟΟΣΑ. Μ’ άλλα λόγια η διαδικασία αυτή δεν δεσμεύει τα στελέχη απέναντι στον κλάδο όπως προβάλλεται αποπροσανατολιστικά, αλλά εξακολουθεί να δεσμεύεται από την τήρηση νόμων- εγκυκλίων -αποφάσεων του κράτους.

Ο κόσμος της εκπαίδευσης δεν έχει κανένα λόγο να διαλέξει ποιος θα τοποθετηθεί για να εφαρμόσει επιλογές κόντρα στα συμφέροντά του. Αντιπαλεύει τα κυβερνητικά σχέδια και έρχεται σε ρήξη και με αυτούς που τα προωθούν. Τους εκπαιδευτικούς δεν τους αφορά πως θα επιλέγονται τα στελέχη, τα τμήματα της ιεραρχίας που θα υλοποιούν την πολιτική της εκάστοτε κυβέρνησης. Γνωρίζουν ότι ανεξαρτήτως χρώματος θα κληθούν να προωθήσουν σχέδια και αποφάσεις κόντρα στα συμφέροντα του κλάδου. Γνωρίζουν ότι οι «από πάνω» θα συνεχίσουν άλλοτε να πιέζουν και να εκβιάζουν, άλλοτε να εμπορεύονται εκδουλεύσεις και εξυπηρετήσεις, με στόχο την παραβίαση των κατακτήσεων, την επιβολή του ελέγχου και της χειραγώγησης πάνω στους εκπαιδευτικούς.

Ο δρόμος της υπεράσπισης και της διεκδίκησης των δικαιωμάτων των εκπαιδευτικών, δεν περνάει μέσα από την «συνεννόηση –απορρόφηση» των σωματείων μας από τη διοίκηση, τα συμφέροντα και τις πολιτικές του συστήματος που αντικειμενικά αυτή υπηρετεί. Ο δρόμος αυτός περνάει μέσα από μαζικά και αγωνιστικά σωματεία που θα δυναμώσουν την πάλη τους ενάντια στα μέτρα και στην πολιτική του συστήματος.

Κάθε παράταξη πρέπει να πάρει θέση και να μη κρύβεται για το ζήτημα αυτό. Άλλωστε πολλοί εκλέκτορες είναι μέλη παρατάξεων και πρέπει να γνωστοποιήσουν τη στάση τους. Τελικά βγήκαν συμπεράσματα μετά τη χρεοκοπία των αυταπατών και των ψευδαισθήσεων που τους οδήγησαν στη καθολική στήριξη του μέτρου τον Ιούνη ή αυτές δεν έχουν τέλος;

Το κίνημα των εκπαιδευτικών βρίσκεται σε σταυροδρόμι και πρέπει να επιλέξει πολιτική κατεύθυνση. Να διαρρήξει τους δεσμούς του με το σύστημα και τους μηχανισμούς του. Να αυξήσει τις «εξαρτήσεις» του από τα δικαιώματα και τις ανάγκες του κόσμου της εκπαίδευσης.

Οι καιροί απαιτούν: Να στελεχώσουμε πρωτοβουλίες δράσης, αντίστασης ενάντια στην καταιγίδα μέτρων. Να στελεχώσουμε την ΕΛΜΕ και το Σύλλογο α/θμιας υλοποιώντας την ανασυγκρότηση του κινήματος των εκπαιδευτικών. Να κινηθούμε στη κατεύθυνση χειραφέτησης του συνδικαλισμού από το κράτος/διοίκηση, οικοδομώντας σωματεία ταξικά και αγωνιστικά-όχι κυβερνητικά και συνδιαχειριστικά.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Αυξήσεις μισθών: Πώς θα ενισχυθεί το εισόδημα σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα