Η πρόταση επιχειρεί να αναδείξει την οδό Αριστοτέλους ως την κεντρική αρτηρία προβολής της σύγχρονης μητροπολιτικής ζωής και εικόνας της πόλης αλλά και ως περιοχή διασύνδεσης με την νεότερη ιστορία της.

Ομάδα μελέτης:
Αρχιτέκτονες Μηχανικοί: Αριάδνη Βοζάνη Αν. Καθηγήτρια ΕΜΠ, Παρασκευή Φανού, Υποψήφια Διδάκτωρ ΕΜΠ
Συνεργάτες Αρχιτέκτονες Μηχανικοί: Γρηγόρης Βουτουφιανάκης-Πετρόπουλος, Θεοδοσία Ευδωρή Παναγιωτοπούλου
Φοιτητής Σχολής Αρχιτεκτόνων ΕΜΠ: Γιώργος Ρέτσος

ΝΗΜΑΤΑ ΜΝΗΜΗΣ

Η πρόταση επιχειρεί να αναδείξει την οδό Αριστοτέλους ως την κεντρική αρτηρία προβολής της σύγχρονης μητροπολιτικής ζωής και εικόνας της πόλης αλλά και ως περιοχή διασύνδεσης με την νεότερη ιστορία της. Η ενσωμάτωση μέρους των ιχνών του αστικού ιστού προ της πυρκαγιάς του 1917 στην πρόταση λειτουργεί ως υπόμνηση μέρους της ιστορίας της πόλης που έχει ‘σβηστεί’, υποδηλώνοντας παράλληλα την κατεύθυνση προς συγκεκριμένα μνημεία. Πρόκειται για ‘ΝΗΜΑΤΑ ΜΝΗΜΗΣ’ που προβάλλονται στην δαπεδόστρωση ως επιπλέον ‘εγγραφή’ στον νέο μητροπολιτικό χαρακτήρα του άξονα και της πλατείας.

Ο άξονας της Αριστοτέλους αποτελεί μια κεντρική αρτηρία περίπατου που συγκροτείται από επιμέρους ζώνες διαφορετικού ρυθμού και εμπειρίας, κινήσεων και στάσεων και την οργάνωση των στοιχείων εξοπλισμού και της φύτευσης έτσι ώστε να επιτρέπονται οι ανά πασά στιγμή μεταξύ αυτών εγκάρσιες κινήσεις και διαμορφώνεται στις εξής επιμέρους ενότητες: Το Δωμάτιο με τους Φοίνικες, Το δωμάτιο του Νερού / Εφήμερη Αγορά, το δωμάτιο με τις Μανόλιες,

Το δωμάτιο του Χρόνου / Εφήμερη Γλυπτοθήκη και τέλος την Πλατεία Αριστοτέλους. Η πλατεία αντιμετωπίζεται τόσο συμβολικά όσο και κυριολεκτικά ως ο καθρέπτης της πόλης, που ανακλά διαφορετικές εκδοχές της ανάλογα με την εποχή, την ώρα και τις δράσεις που υποδέχεται.

Περιλαμβάνει ένα υποβαθμισμένο τμήμα με διαφοροποιημένο υλικό δαπεδόστρωσης που λόγω της κλίσης του εδάφους  σταδιακά χάνεται και οι στάθμη της πλατείας γίνεται ενιαία.

Αν την βασική εικόνα της πλατείας χαρακτηρίζει η στεγνή επιφάνεια του δαπέδου, η επιλεκτική χρήση του συστήματος επιτρέπει δύο τουλάχιστον επιπλέον εκδοχές της προσφέροντας δροσισμό και αφορμές για παιχνίδι και μεταμορφώνοντας την σε ανακλαστικό επίπεδο προβολής των ειδώλων των όψεων που την περιβάλλουν.