Χωρίς πολλές ελπίδες για συμφωνία προσέρχονται οι κ.κ. Ευκλείδης Τσακαλώτος και Γιώργος Χουλιαράκης στη αποψινή συνεδρίαση του Eurogroup.

Λίγο πριν -αν και ως το βράδυ χθες δεν είχε επισημοποιηθεί κάτι συγκεκριμένο- σχεδιάζεται να υπάρξει ένας τελικός γύρος συναντήσεων με τον Επίτροπο Μοσκοβισί και τον πρόεδρο Ντάισελμπλουμ, για να αποτυπωθεί το σημείο εκκίνησης και να τεθούν τα χρονικά –και όχι μόνον- όρια της διαπραγμάτευσης.

Δίνουν υπόσχεση, ζητάνε μέτρα

«Επιτυχία» θεωρούν στην κυβέρνηση μια συμφωνία «στο παρά πέντε» για τον οδικό χάρτη προς την ολοκλήρωση της αξιολόγησης μέχρι τις αρχές του Μαρτίου. Θέλουν συμφωνία-πακέτο και ανταλλάγματα «χέρι με χέρι» για αξιολόγηση, χρέος, πλεονάσματα και τον νέο ρόλο του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα.

Ωστόσο, λίγες ώρες πριν το Eurogroup της Δευτέρας, ο Τόμας Βίζερ, ο άνθρωπος που γνωρίζει, χειρίζεται και προετοιμάζει τα πάντα γύρω από την διαπραγμάτευση «από μέσα», ως πρόεδρος του Euroworking Group, στέλνει ασυνήθιστα αυστηρό μήνυμα προς την Αθήνα. Το μήνυμα είναι «συζητήσεις τέλος, πείτε “ναι” στα μέτρα και ψηφίστε τα τώρα και προκαταβολικά, για το 2018 και μετά, ώστε να γυρίσουν στην Αθήνα οι θεσμοί». Προειδοποιεί πως η καθυστέρηση ίσως φέρει χειρότερη συμφωνία και τονίζει πως δεν είμαστε ούτε καν στο «σημείο εκκίνησης», αλλά ίσως προλαβαίνουμε συμφωνία σε ένα μήνα!

Οι δανειστές, δια στόματος Βίζερ:
·Προτάσουν την ολοκλήρωση της αξιολόγησης και την απομονώνουν από τα υπόλοιπα θέματα
·Θέλουν πρώτα να επιστρέψει η Τρόικα και μέτρα λιτότητας για το 2018 προκειμένου να κλείσει η 2η αξιολόγηση
·Ζητούν δέσμευση για προνομοθέτηση των μέτρων από φέτος και για μετά το 2018, με μειώσεις σε συντάξεις και στο αφορολόγητο
·Προσφέρουν όμως ένα περίγραμμα δεσμεύσεων για ελάφρυνσης χρέους (και στόχων στα πλεονάσματα ίσως) που θα αποτελέσει την «βάση εκκίνησης» -αλλά όχι την οριστική συμφωνία- για το τελικώς θα αποφαστεί στους επόμενους μήνες και θα ισχύσει μετά το 2018.

Οι κ.κ. Τσακαλώτος και Χουλιαράκης ποντάρουν πολλά όμως και στο σχέδιο απομόνωσης του ΔΝΤ, επιχειρώντας συστηματικά να εκθέσουν τον (παλαιό γνώριμο) Πόουλ Τόμσεν και τις «παράλογες απαιτήσεις» του Ταμείου. Σύμμαχό τους έχουν την Κομισιόν, που υπερασπίζεται και εποπτεύει τα στοιχεία που παράγει η Αθήνα. Και ο κ.Τόμσεν όμως, που επιμένει για 4 δισ. πρόσθετα μέτρα, διαμήνυσε πως μπορεί να αναθεωρήσει, όχι γιατί δέχεται πως έκανε λάθος, αλλά αν η Αθήνα του δώσει καινούργια στοιχεία που να δικαιολογούν μια τέτοια στροφή του Ταμείου.

«Στα 11 βήματα» η συμφωνία

Στο κυβερνητικό στρατόπεδο θεωρούν πως έχουν περιθώριο 4 εβδομάδες για να φτάσουν σε πολιτική συμφωνία για κλείσιμο της αξιολόγησης, ως το επόμενο Eurogroup της 20ης Μαρτίου -που είναι και ο τελικός «σταθμός» για να μη μπει η χώρα σε μεγαλύτερες περιπέτειες. Αυτό σημαίνει ότι με διαδικασίες-εξπρές προλαβαίνουν να φέρουν στη Βουλή τα νομοσχέδια για 12 εκκρεμή προαπαιτούμενα (από τα συνολικά 15) στα οποία θα κριθεί πότε θα επιστρέψει η Τρόικα και αν θα υπάρξει «τεχνική συμφωνία» πριν τις 9 Μαρτίου.

Τα πρώτα 8 νομοσχέδια και τα μέτρα για το δημοσιονομικό κενό του 2017-2018 είναι σχεδόν έτοιμα για να λάβουν την έγκριση των θεσμών, αλλά ανοικτά παραμένουν τα μέτωπα στα Εργασιακά, την απελευθέρωση της αγοράς Ενέργειας και στον εξωδικαστικό συμβιβασμό. Στα δύο τελευταία πάντως, διαφαίνεται πως οι θεσμοί θα εκφράσουν την ικανοποίησή τους.

Συμπληγάδες

Ωστόσο ο χρόνος πιέζει και η εγχώρια αγορά ήδη ασφυκτιά. Η αβεβαιότητα έχει επαναφέρει την Οικονομία σε ύφεση και εάν χάσει η χώρα το «ραντεβού» με την ποσοτική χαλάρωση της ΕΚΤ στις 9 Μαρτίου, η επόμενη στάση θα είναι στις 27 Απριλίου, δηλαδή ενάμισι μήνα μετά. Σε τέτοια περίπτωση, μπαίνουν σε κίνδυνο η παροχή ρευστότητας από την ΕΚΤ και η προοπτική ανάκαμψης, αλλά και το σχέδιο για έκδοση ομολόγου τον Μάιο ή Ιούνιο. Αν η επιστροφή της Ελλάδα στις αγορές μετατεθεί για αργότερα, τίθεται εν αμφιβόλω και η έξοδος της χώρας από το Μνημόνιο στα μέσα του 2018.

Καθώς όμως κυβέρνηση και θεσμοί βρίσκονται ακόμα μακριά από συμφωνία, ο κίνδυνος είναι να μην κλείσει ούτε στις 20 Μαρτίου η αξιολόγηση. Ειδικά μάλιστα εάν οι διαδικασίες «σκαλώσουν» στις εκλογές της Ολλανδίας (15 Μαρτίου) εφόσον η πολιτική αντιπαράθεση, η διάλυση του Κοινοβουλίου της χώρας και ενδεχόμενη άνοδος ακραίων πολιτικών τάσεων και κομμάτων, μπορεί να «μπλοκάρουν» τις διαδικασίες χρηματοδότησης της Ελλάδας (ή και την συνολική διαπραγμάτευση) οι οποίες θα πρέπει να κυρωθούν και από την ολλανδική βουλή.