Δεν υπάρχει θάνατος, υπάρχει μετάβαση

Για τον άνθρωπο αποτελεί κάτι αποκρουστικό,τραγικό .Ο βασικότερος αντίπαλος της πίστης και της εμπιστοσύνης είναι ο φόβος. Ένας φοβισμένος άνθρωπος βιώνει επώδυνα το συναίσθημα της απόγνωσης και στην προσπάθειά του να αποφύγει τις φοβίες του, Ο πιο σημαντικός φόβος ίσως είναι αυτός του θανάτου. Η τρομακτική σκέψη του αναπόφευκτου του θανάτου μας εμποδίζει να απολαύσουμε τη ζωή και συχνά πυροδοτεί εκδηλώσεις ψυχοπαθολογικής συμπεριφοράς, όπως η κατάθλιψη ή οι κρίσεις πανικού.

Οι άνθρωποι βιώνουμε το θάνατο άλλοτε ως προσωπική αποτυχία ή ως αδικία, άλλοτε ως λάθη ιατρικής και της επιστήμης. Ο φόβος του θανάτου πολλές φορές καταλαμβάνει τόσο χώρο και χρόνο στη ζωή μας, ώστε αδυνατούμε να ζήσουμε την ίδια τη ζωή.

Είναι τόσο έντονη η παρουσία του, που αποτελεί μια διαρκή απειλή. Κάποιοι αναζητούν την αιωνιότητα μέσα από την υστεροφημία, την κοινωνική καταξίωση, την απόκτηση πλούτου και δύναμης…

Κάποιοι στρέφονται σε «υπερφυσικές» θρησκευτικές δοξασίες και αστρολογικές προβλέψεις Παρ’ όλα αυτά η οδύνη του θανάτου κυριεύει τη ζωή των περισσοτέρων ανθρώπων κι αναστατώνει τη σκέψη και τη συμπεριφορά τους. Η πλήρης άρνηση του επερχόμενου τέλους της ζωής, όπως και η εμμονή σε σκέψεις για το θάνατο, φανερώνουν τον ίδιο ακριβώς φόβο: να κοιτάξουμε κατάματα το θάνατο.

Ο φόβος του θανάτου υπάρχει πάντα κάτω από την επιφάνεια. Μας κυνηγάει σε όλη μας τη ζωή και εμείς χτίζουμε αμυντικούς μηχανισμούς, για να μπορέσουμε να χειριστούμε την επίγνωση του θανάτου. Δεν μπορούμε όμως να τον βγάλουμε απ’ το μυαλό μας. Ξεσπάει σε κάθε εφιάλτη μας.

Αλλά το ζήτημα του θανάτου απασχολούσε έντονα τους ανθρώπους ήδη από πολύ παλιά. .Η Αγία Γραφή, ως έκφραση της Θείας Αποκάλυψης τού Θεού στον άνθρωπο, αναφέρεται σε ισόβιους δούλους για το φόβο του θανάτου “και απαλλάξη τούτους, όσοι φόβω θανάτου δια παντός του ζην ένοχοι ήσαν δουλείας” (Εβραίους 2/β: 14,15).

Ο θάνατος και η εσωτερική επεξεργασία του θανάτου αναδεικνύει ξεκάθαρα τη συνολικότερη θεώρηση του καθενός μας για το νόημα της ζωής. Η επεξεργασία του θανάτου αποτελεί την πιο σκοτεινή πλευρά της ύπαρξής μας, καθώς ο τρόπος με τον οποίο βιώνουμε το επερχόμενο τέλος, εξαρτάται από το πώς βιώνουμε την ίδια τη ζωή μας. Και τελικώς, όταν κάποιος δεν συλλαμβάνει το μεγαλείο της ζωής, γιατί να τον απασχολεί ο θάνατος;

Η θρησκεία μας λέειότι ο θάνατος είναι μια απλή μετάβαση πια, μετά τον Χριστό. Γι’ αυτό έγινε άνθρωπος ο Θεός. Για να μας πει ακριβώς την αληθινή πορεία της ζωής μας. Είναι εντελώς αδύνατο να πηγάζει η ζωή, ως ύπαρξη, από μία άλογη και ασυνείδητη πραγματικότητα.«Η πνευματική διάσταση της ζωής, είναι η ερμηνεία της υπάρξεως. Επομένως ο άνθρωπος δεν μπορεί να έχει πλαστεί για να ζήσει σε έναν κόσμο φθοράς για κάποια χρόνια και μετά να πεθάνει και να σβήσει.

Γιατί τότε θα ήταν παραλογισμός όλος ο πολιτισμός, όλη η ζωή, όλος ο κόσμος, τα πάντα.

Ένα γελοίο παιχνίδι ασυνείδητων πραγμάτων.

Σε αυτήν την παράνοια, την τραγωδία, έρχεται ο Χριστός, γίνεται άνθρωπος και μας χαρίζει την δυναμική υπέρβαση όλων αυτών των αντινομιών και μας λέει ότι: Δεν υπάρχει θάνατος, υπάρχει μετάβαση. Μετάβαση από τον κόσμο της φθοράς, από τον κόσμο μιας τραγικότητας στην πνευματική διάσταση των παιδιών του Θεού.» Ο θάνατος έχει νικηθεί, γιατί ο Χριστός ανέστη εκ των νεκρών και συνέτριψε τον θάνατο. Την ανάσταση του Χριστού την βίωσε η Υπεραγία Θεοτόκος και οι Άγιοι μας. Ζώντα παραδείγματα αυτής της αναστάσεως, προμηνύματα και εχέγγυα, είναι τα λείψανα των Αγίων.

Τα οποία αποτελούν αγωγούς της ακτίστου θείας Χάριτος. Ο Χριστός εγκαθίδρυσε την Εκκλησία δια της οποίας μεταδίδει καθημερινά το Σώμα και το Αίμα Του και γίνονται οι άνθρωποι σύσσωμοι και σύναιμοι μαζί του.Ο άνθρωπος είναι ο μόνος ναός του Θεού. Είναι πλασμένος για το απόλυτο. Δεν μπορεί να μείνει στο μερικό, στο λίγο, στο εφήμερο. Ζητάει το απόλυτο, ζητάει την πληρότητα. Και αυτήν την πληρότητα, ο Θεός την δίδει.