Το έργο «Κεκλεισμένων των θυρών» του Σαρτρ έχει τρεις καταραμένες ψυχές μέσα σε ένα δωμάτιο που τσακώνονται αιωνίως. Η Ελλάδα, έχει τον Τσίπρα, τον Σόιμπλε και τη Λαγκάρντ. Τώρα όμως υπάρχει και ένας τέταρτος στο έργο, ο Ντόναλντ Τραμπ, γράφει η Guardian.

«Βάλτε σε ένα δωμάτιο τρεις ανθρώπους που δεν μπορούνε να τα πάνε καλά μεταξύ τους. Καταδικάστε τους να παραμείνουν εκεί αιωνίως ενώ βασανίζουν ο ένας τον άλλον. Καθίστε και παρακολουθήστε την εξέλιξη της φρικτής ιστορίας. Και τι έχετε; Η μια απάντηση είναι το υπαρξιακό έργο του 1944 του Ζαν-Πωλ Σαρτρ Huis Clos («Κεκλεισμένων των θυρών»). Η άλλη είναι η ιστορία της δίχως τέλος ελληνικής κρίσης χρέους, στην οποία οι τρεις βασικοί χαρακτήρες είναι ο Αλέξης Τσίπρας, ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και η Κριστίν Λαγκάρντ».

Έτσι ξεκινάει το άρθρο του για την ελληνική κρίση ο αρθρογράφος της Guardian, Larry Elliott, κάνοντας λόγο για «ένα υπαρξιακό δράμα χωρίς ορατό καλό τέλος».

Αφού κάνει μια μικρή αναδρομή στην ελληνική κρίση και στις θέσεις που τηρούν οι τρεις πλευρές στην τωρινή τους αντιπαράθεση για την αξιολόγηση, ο αρθρογράφος σημειώνει πως οι θέσεις των τριών πλευρών φαίνονται αγεφύρωτες, αλλά αν δεν γεφυρωθούν, τότε η Ελλάδα έρχεται αντιμέτωπη με μια ακόμα περίοδο αναταράξεων. Η πολιτική, σύμφωνα με τον Elliott, αποτελεί μέρος του προβλήματος.

«Η τελευταία πράξη στο έργο αυτό πραγματοποιείται στην Ουάσινγκτον αυτή την εβδομάδα, όταν το εκτελεστικό συμβούλιο του ΔΝΤ θα συζητήσει την Ελλάδα. Ένας παράγοντας που περιπλέκει το θέμα είναι πως αυτή τη φορά ο χρόνος μετρά αντίστροφα για να λυθεί το ζήτημα πριν τις πρώτες από μια σειρά εκλογών στην Ευρώπη, που θα πραγματοποιηθεί τον Μάρτιο στην Ολλανδία.

Ένας δεύτερος παράγοντας είναι πως το δράμα έχει έναν νέο χαρακτήρα, υπό τη μορφή του Ντόναλντ Τραμπ. «Υπάρχουν λίγα στοιχεία που να δείχνουν ότι ο αμερικανός πρόεδρος δίνει δεκάρα για το αν η Ελλάδα θα λάβει την ελάφρυνση του χρέους της, όμως μπορεί να έχει μεγαλύτερο ρόλο στο θέμα διότι οι ΗΠΑ είναι ο μεγαλύτερος μέτοχος του ΔΝΤ και έχουν το δικαίωμα να ασκήσει βέτο σε οποιαδήποτε απόφαση δεν τους αρέσουν», αναφέρει ο Elliott.

«Ο Τραμπ έχει εκφράσει ισχυρές –και όχι ακριβώς θετικές- απόψεις για την Ευρωπαϊκή Ένωση γενικότερα και τη Γερμανία ειδικότερα», έχοντας πει πως «η ΕΕ έχει γίνει όχημα για τα Γερμανικά συμφέροντα». Θυμίζει πως ο εμπορικός του σύμβουλος, Πήτερ Ναβάρο, κατηγόρησε τη Γερμανία ότι χειραγωγεί το ευρώ για να αποκτήσει το τεράστιο πλεόνασμα τρεχουσών συναλλαγών της.

Σύμφωνα με τον Elliott, η κριτική του Ναβάρο για τη χειραγώγηση του νομίσματος είναι άστοχη, καθώς τις αποφάσεις για τη νομισματική πολιτική στην ευρωζώνη τις λαμβάνει η ΕΚΤ, «έχει όμως δίκιο για το πλεόνασμα τρεχουσών συναλλαγών της Γερμανίας, το οποίο ανέρχεται σχεδόν στο 9% του ΑΕΠ. Αυτό δεν είναι απλώς μια υπέρβαση, αλλά και ξεκάθαρη παραβίαση των Ευρωπαϊκών κανόνων». Όπως σημειώνει, το Βερολίνο έχει αρνηθεί τις «παραινέσεις» ΔΝΤ, Κομισιόν και G20 να μειώσει το πλεόνασμά της, κάνοντας περισσότερες εισαγωγές, κάτι που θα ωφελούσε και ισχυρές χώρες όπως οι ΗΠΑ, αλλά και πιο αδύναμες όπως η Ελλάδα.

«Οι Ευρωπαίοι έχουν πει πως θα ήθελαν το ελληνικό ζήτημα να διευθετηθεί στο Eurogroup της 20ης Φεβρουαρίου. Αυτό θα μπορούσε να συμβεί, αν ο Τσίπρας αποφασίσει πως η μόνη εναλλακτική της απελευθέρωσης των ομαδικών απολύσεων και της συνταξιοδοτικής μεταρρύθμισης θα ήταν να προχωρήσει σε εκλογές, τις οποίες είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα έχανε».

Η κατάσταση θα μπορούσε επίσης να επιλυθεί αν η Γερμανία αποφάσιζε να στηρίξει το αίτημα του ΔΝΤ για πολύ πιο γενναία ελάφρυνση του Ελληνικού χρέους, ή αν το Βερολίνο υπέκυπτε στις πιέσεις του Τραμπ και αύξανε τις εγχώριες δαπάνες.

Όμως τα στοιχεία δείχνουν πως θα συνεχιστεί μέχρι το καλοκαίρι η κρίση, όταν η Ελλάδα θα ξεμείνει από χρήμα και δεν θα μπορέσει να πληρώσει τους πιστωτές της. Αν δεν υπάρξει γρήγορα λύση, οι αποδόσεις των ομολόγων και θα επανέλθουν οι συζητήσεις περί Grexit.

Το Huis Clos είναι γνωστό στα Αγγλικά με τον τίτλο «Καμία έξοδος». Για την Ελλάδα, αν η ζωή γίνει ακόμα πιο αβάστακτη, υπάρχει μια έξοδος», καταλήγει ο Elliott.