“Για όλα φταίνε οι “Τεμπαίλιδες” εκπαιδευτικοί!”

Ήθελες πραγματικά να λειτουργήσουν τα σχολεία; Για να μάθουν τα παιδιά γράμματα ή απλά για να μην κάθονται οι εκπαιδευτικοί;

Καταλαβαίνω ότι, δεν αντέχεις το παιδί σου στο σπίτι. Ειδικά αν είναι μικρό, δεν ξέρεις τι να το κάνεις, όταν είσαι στη δουλειά. Το ξέρω ότι δε σε νοιάζει, που έχω 27 παιδιά σαν το δικό σου σε κάθε τμήμα. Ναι. Θυμάμαι. Όταν ήσουν εσύ μαθητής ήταν 30 ή 35 οι μαθητές σε κάθε τμήμα. Ωστόσο δεν έμαθες και πολλά γράμματα. Ούτε καν ορθογραφία.

Ξέρω. Όταν ήσουν μικρός και χιόνιζε, πήγαινες κανονικά σχολείο. Σοβαρά θυμάσαι να πήγαινες σχολείο με θερμοκρασία -10ο C; Μήπως θυμάσαι, που κουβαλούσες από το σπίτι και το κούτσουρο για τη σόμπα; Ή μήπως ξέχασες το δάσκαλο με τη βέργα, που σου μελάνιαζε το χέρι από τις ξυλιές. Και εκείνο το αυτί σου είναι θαύμα πώς δεν ξεκόλλησε, τόσο δυνατά που σου το τράβαγε. Μου δίνεις το δικαίωμα να κάνω τα ίδια με τα παιδιά σου;

Ας πάμε λοιπόν όλοι στο σχολείο, μαθητές και εκπαιδευτικοί. Δεν πιστεύεις βέβαια ότι σε τέτοιες συνθήκες μπορεί να γίνει μάθημα! Μπορεί ο εκπαιδευτικός να διδάξει; Μπορεί ο μαθητής να παρακολουθήσει; Σε φυσιολογικές θερμοκρασίες οι μαθητές στριμώχνονται στα θρανία, που είναι δίπλα στο παράθυρο και μόνο που δεν αγκαλιάζουν τα σώματα του καλοριφέρ. Φαντάσου τι θα γινόταν με τις πολικές θερμοκρασίες των προηγούμενων ημερών.

Όμως στην πραγματικότητα δε σε νοιάζει, αν γίνεται μάθημα. Το μόνο που θέλεις είναι μια babysitter για το παιδί σου. Να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο, όσο είσαι στη δουλειά. Ας μη ξεχνάμε ότι όσο εσύ δουλεύεις, εγώ κάθομαι!

Δεν ανησυχείς όμως μήπως γίνει κάποιο ατύχημα με τους πάγους και τα χιόνια στο σχολείο; Ξέχασα. Πάλι εγώ φταίω. Έπρεπε τις μέρες αυτές, που δεν δούλευα, να είμαι στο σχολείο μ’ ένα φτυάρι και ένα γαλλικό κλειδί, ν’ αποκαταστήσω τις ζημιές.

Ας είναι. Δεν είσαι και τόσο χαζός. Νομίζω πως σε έπεισα ότι οι μαθητές δεν έπρεπε να πάνε στα σχολεία τις μέρες αυτές. Οι εκπαιδευτικοί όμως; Δεν είναι δημόσιοι υπάλληλοι; Δεν έπρεπε να είναι στην υπηρεσία τους;

Πράγματι. Τιμωρία για όλους αυτούς τους τεμπαίλιδες. Έπρεπε να κάθονται στο παγωμένο σχολείο χωρίς θέρμανση, να φυλάνε τα ντουβάρια. Άλλωστε έτσι είναι ο εκπαιδευτικός. Σάκος του box και υπεύθυνος «διά πάσαν νόσο και πάσαν μαλακίαν».

Ξέρεις, υπάρχει λόγος, που το επάγγελμά μας χαρακτηρίζεται ως λειτούργημα. Φυσικά να σου θυμίσω ότι δεν ανήκει στα κλειστά επαγγέλματα. Θα μπορούσες, αν ήθελες, να ήσουν στη θέση μου.

Έχω λοιπόν να σου κάνω μια πρόταση. Μόλις με το καλό ανοίξουν τα σχολεία, σε προσκαλώ στο δικό μου σχολείο. Η δοκιμασία είναι απλή. Θα μπεις σε ένα τμήμα και θα απασχολήσεις για μία ώρα τους μαθητές. Δε χρειάζεται να τους κάνεις μάθημα. Δεν χρειάζεται να προετοιμαστείς από το σπίτι από την προηγούμενη μέρα. Δε χρειάζεται να γίνεις δάσκαλος, παιδαγωγός, κοινωνικός λειτουργός, ψυχολόγος. Αυτούς τους ρόλους τους κρατάω για μένα. Δεν σου ζητάω να βγάλεις θέματα, να διορθώσεις γραπτά, να αξιολογήσεις τους μαθητές. Τίποτα. Απλά να τους απασχολήσεις μία ώρα. Πες τους μια ιστορία, ένα παραμύθι. Παίξε ένα παιχνίδι μαζί τους. Οτιδήποτε.

Απλά αυτή τη μία ώρα δεν μπορείς να πας για τσιγάρο, ούτε να πιεις καφέ. Δεν μπορείς να πας τουαλέτα, ακόμα κι αν σου φεύγουν. Δεν μπορείς να μιλήσεις στο κινητό, να είσαι στο facebook ή να παίζεις πασιέντζα. Δεν μπορείς να χαλαρώσεις, να πεις μια κουβέντα με τους συναδέλφους ή τους πελάτες σου. Δεν μπορείς να διώξεις κανέναν και να του πεις να έρθει την επόμενη μέρα. Θα είσαι εκεί, αφοσιωμένος στους μαθητές. Δεν θα φωνάξεις. Δεν θα κακομιλήσεις σε κανέναν.

Δοκίμασέ το. Αν σου αρέσει, θα σε αφήσω και την επόμενη ώρα. Εννοείται ότι στο διάλειμμα θα είσαι εφημερία.

Φίλε πολίτη. Όλοι εμείς οι τεμπαίλιδες εκπαιδευτικοί σε χαιρετούμε και σε καλούμε να στηρίξεις το δύσκολο έργο μας. Για το καλό των παιδιών σου. Για το καλό των παιδιών μας.