Με βάση τα στοιχεία του , είναι χαμηλό το ποσοστό των Ελλήνων εκπαιδευτικών –περί το 40 %– που με δική του πρωτοβουλία επιδιώκει να ενημερώσει τους γονείς για τις επιδόσεις των παιδιών. Αντίθετα, εύλογα, είναι μεγαλύτερη η αγωνία των γονέων για την πρόοδο των παιδιών και έτσι με δική τους πρωτοβουλία επιδιώκουν την ενημέρωση.


Είναι βέβαιο ότι η όποια αδιαφορία ή η ήσσων προσπάθεια του εκπαιδευτικού εντείνεται εξαιτίας της αδυναμίας οργάνωσης στο σχολείο της αναγκαίας διαδικασίας συστηματικής παρακολούθησης της προόδου των μαθητών. Αυτή την αδυναμία αντιλαμβάνονται οι γονείς, και με δεδομένο το γενικευμένο κλίμα χαλαρότητας στο Δημόσιο, η αμφισβήτηση διογκώνεται και φτάνει σε ζητήματα όπως η ποιότητα του έργου μέσα στην τάξη. Πόσο μάλλον που οι δημοσιονομικοί περιορισμοί, που επέβαλε η κρίση τα τελευταία χρόνια, έχουν επιδεινώσει περαιτέρω την ήδη κακή σχέση ανταποδοτικότητας μεταξύ των φόρων που πληρώνουν οι Ελληνες πολίτες και των υπηρεσιών που τους παρέχει το κράτος. Στόχος, λοιπόν, της πολιτείας έπρεπε να είναι η αποτελεσματική οργάνωση και διαχείριση των πόρων για αγαθά όπως η παιδεία.

Γνωρίζοντας τις χρόνιες παθογένειες του ελληνικού σχολείου, χθες ο υπουργός Παιδείας Κώστας Γαβρόγλου έκανε λόγο για μια κοινωνία που απαξιώνει τους εκπαιδευτικούς και για μια πολιτεία που τους εμπαίζει. «΄Η θα προχωρήσουμε στην πολύμορφη ενίσχυση του έργου τους και θα δείξουμε έμπρακτα την εμπιστοσύνη μας και ως κοινωνία και ως πολιτεία, ή θα συνεχίσουν να αναπαράγονται τα αδιέξοδα», διαπίστωσε. Πώς θα πάψει η πολιτεία να τους εμπαίζει συμβάλλοντας, και λόγω του θεσμικού της ρόλου, ώστε ο γονιός να αλλάξει άποψη για τους εκπαιδευτικούς; «Ενισχύοντας την αυτονομία της σχολικής μονάδας, με αποτέλεσμα οι διαδικασίες αυτοαξιολόγησης, που σταδιακά θα εισαχθούν, να αποτελούν εσωτερική υπόθεση των σχολικών μονάδων», απάντησε ο νουνεχής πολιτικός.

Θα μου επιτρέψει ο ευγενής Κωνσταντινουπολίτης πανεπιστημιακός Κώστας Γαβρόγλου να πω αυθορμήτως… έλεος με τις φλυαρίες. Μόνο όταν πάψει ο γονιός να πληρώνει για φροντιστήρια, θα δείξει ότι εμπιστεύεται το ελληνικό σχολείο. Μπορεί να το καταφέρει αυτό η πολιτεία; Η αξιολόγηση του εκπαιδευτικού συστήματος εμπεριέχει και την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών και τα αποτελέσματά της πρέπει να συνοδεύονται όχι από ποινές αλλά από επιβράβευση των καλύτερων. Μόνο έτσι δίνεται κίνητρο σε κάποιον να μην βαλτώσει και να επιδιώξει τη βελτίωσή του. Χωρίς αυτούς τους όρους, όποια άλλη διαδικασία εντός του συλλόγου διδασκόντων παραπέμπει σε ζύμωση αλλά όχι σε αξιολόγηση.

Επίσης, μείζον θέμα της αξιολόγησης είναι ποιος θα την κάνει. Εκείνοι που ανήλθαν στην πυραμίδα της εκπαίδευσης με κομματικά κριτήρια; Πώς μπορούν να αξιολογήσουν σοβαρούς εκπαιδευτικούς με πολύ μεγαλύτερο έργο και εκτόπισμα; Γι’ αυτά τα θέματα δεν κάνει κουβέντα ο κ. Κώστας Γαβρόγλου, απογοητεύοντας ένα απαιτητικό ακροατήριο, αλλά καθησυχάζοντας μια ευμετάβλητη κομματική πελατεία.