Η Υποκρισία μιας Κοινωνίας σε Κρίση

Το πρόσφατο περιστατικό με τους γονείς αστυνομικούς που κατηγορούνται για τη σεξουαλική κακοποίηση των ανήλικων παιδιών τους δεν σοκάρει μόνο για τη φρίκη της πράξης, αλλά και για τη σιωπή που περιέβαλε την υπόθεση.

Ντάμα Μαρία, Εκπαιδευτικός ΠΕ80

Οι γείτονες, οι συνάδελφοι, ακόμη και οι άνθρωποι που αντιλήφθηκαν τα σημάδια, απέτυχαν να μιλήσουν. Η αδιαφορία ή ο φόβος που οδήγησε στη σιωπή είναι απόδειξη μιας κοινωνίας που καταρρέει υπό το βάρος της ανευθυνότητας και της έλλειψης εμπιστοσύνης στους θεσμούς.

Στοχοποιούνται, όμως, οι εκπαιδευτικοί. Οι δάσκαλοι, οι οποίοι καθημερινά αναλαμβάνουν ρόλους πέρα από τις εκπαιδευτικές τους αρμοδιότητες, βρίσκονται συχνά στο στόχαστρο, όπως συμβαίνει και τώρα. Ελέγχονται μέσω ΕΔΕ, ενώ δεν έχουν τα μέσα ούτε την εξουσία να διερευνήσουν ή να καταγγείλουν υποθέσεις κακοποίησης. Η ελληνική νομοθεσία, αντί να τους προστατεύει, τους εκθέτει στον κίνδυνο κατηγοριών για συκοφαντική δυσφήμιση, αφήνοντάς τους εκτεθειμένους σε αμφιλεγόμενες ερμηνείες και πιέσεις.

Αυτό το γεγονός αποκαλύπτει μια κοινωνία που όχι μόνο αδυνατεί να προστατεύσει τους πιο ευάλωτους, αλλά που στοχοποιεί λάθος ανθρώπους, αποτυγχάνοντας να αποδώσει ευθύνες εκεί όπου πραγματικά ανήκουν. Το σύστημα, είτε πρόκειται για τη Δικαιοσύνη είτε για τους θεσμούς κοινωνικής πρόνοιας, φανερώνει σοβαρές αδυναμίες.

Μιλάμε στα παιδιά για βία για παραβατικότητα και προσπαθούμε να ανατρέψουμε μια κοινωνία όπου τα παραδείγματα που δίνει της είναι πιο ισχυρά απο τη διδασκαλία. Κατηγορούμε τους εφήβους για παραβατικότητα, όταν αυτό που τους διδάσκει ο κοινωνικός τους περίγυρος με τρανταχτά μάλιστα παραδείγματα είναι η παραβατικότητα και η ατιμωρησία…και το “έχω άκρες”.

Ποιες είναι οι άκρες τελικά αυτής της κοινωνίας; Ποιους βαραίνει η ευθύνη αν όχι όλους εμάς…που απαθείς και απορροφημένοι στη μίζερη καθημερινότητα μας και στον μικρόκοσμο της προσωπικής  ευχαρίστησης και βόλεψης αποτελούμε παράδειγμα για τη νέα γενιά…. παράδειγμα παθητικής στάσης και ατομικισμού. Αυτό δίνουμε στα παιδιά μας. Ως γονείς τι θα πούμε στα παιδιά μας για όλα αυτά; Ως εκπαιδευτικοί πως θα αντικρούσουμε τα επιχειρήματα τους για τη κοινωνία που παραλαμβάνουν;

Πριν ωραιοποιήσουμε τη δικιά μας μοναδικότητα και τέλεια διαχείριση των δικών μας παιδιών η μαθητών ας πράξουμε το εξής: ας αναλογιστούμε την προσωπική μας ευθύνη και ας δώσουμε πρώτοι το παράδειγμα….

Καιρός να “σπάσουμε αυγά”….