Μια συγκινητική ιστορία για έναν που συναντάει μετά από χρόνια τον δάσκαλο του κάνει τον γύρο του διαδικτύου.

Η ιστορία

-Δάσκαλε!

Στη γωνία του  συνοικιακού καφενείου καθόταν μόνος ο δάσκαλος, συνταξιούχος πια , με ένα βιβλίο βυζαντινής τέχνης στο χέρι.

– Με θυμόσαστε , ο Άγης είμαι. Σας είχα στη Τρίτη δημοτικού.

– Παιδί μου, τι όμορφο να με θυμάσαι.

Με τι ασχολείσαι;

– Δάσκαλος έγινα κι εγώ Δάσκαλε , αλλά όχι με το Δ κεφαλαιο σαν εσάς.

Χάρη σε εσάς ακολούθησα αυτό το δρόμο, τον υπέροχο.

– Μα έλα τώρα παιδί μου!

Σαν κολακεία μου μοιάζει.

– Θυμάστε το ρολόι Δάσκαλε.;

Είχε έρθει ο συμμαθητής μου με ένα απίστευτα όμορφο ρολόι Ωμέγα της εποχής .

Το ζήλεψα  και στη γυμναστική του το πήρα μέσα από το μπουφάν της φόρμας.

– Α ναι, θυμάμαι σιγά σιγά το ρολόι αυτό και κάτι από την ιστορία .

«- Μας βάλατε με ήπια φωνή σε σειρά στο τοίχο και μας είπατε πως θα ψάξετε τις τσέπες μας με μια προϋπόθεση.

Να κλείσουμε τα ΜΑΤΙΑ, όσο εσείς θα ψάχνετε.

Το βρήκατε στην τσέπη μου.

Έτρεμα.

Εσείς  μας είπατε μετά να τα ΑΝΟΙΞΟΥΜΕ τα μάτια.

Θυμάμαι τη γαλήνη σας.

Το παραδώσατε στο συμμαθητή μου δίχως να πείτε λέξη, με ένα χαμόγελο , σαν να έγινε ΘΑΥΜΑ.

Δεν αναφερθήκατε ΠΟΤΕ στο συμβάν.

Ούτε σε μένα , ούτε σε άλλον.

Σώσατε την τιμή μου, τη ζωή μου, την υπόληψη μου, την αξιοπρέπειά μου ΔΑΣΚΑΛΕ.

Την ύπαρξή μου την ίδια κρατήσατε ζωντανή.

Έγινα από εκείνη την ημέρα ένας ΑΛΛΟΣ.

Το ξέρετε!

Το ξέρατε πάντα ότι με ΣΩΣΑΤΕ!

Δάσκαλε μου σας ευχαριστώ!

Δάσκαλε στο παράδειγμά σας επάνω οικοδόμησα την κάθε μέρα μου.

Ανατρίχιασα Δάσκαλέ μου που σας ξαναείδα.»
————————————————————————-
Ο Δάσκαλος έμεινε για λίγο βουβός.

Ύστερα γαλήνια γύρισε προς τον παλιό μαθητή του.

– Παιδί μου , τώρα έμαθα πως ήσουν εσύ.

Ξέρεις, είχα κι εγώ ΚΛΕΙΣΤΑ τα μάτια μου την ώρα που σας έψαχνα.