«Πού είναι το παιδί; Κι η φωνή γίνεται πλέον κραυγή γιατί αλλιώς εμείς είμαστε υπεύθυνοι»

«Κραυγή» διαμαρτυρίας νηπιαγωγού για τα όσα βιώνουν τα παιδιά στην προσφυγική δομή του Ελαιώνα δημοσίευσε ο Σύλλογος Εκπαιδευτικών «Ρόζα Ιμβριώτη».

Αναλυτικά το κείμενο:

“Ξεκλειδώνεις αυτό τον χώρο που έχει γίνει δεύτερο σπίτι σου χρόνια τώρα. Ακουμπάς την τσάντα που κουβαλάς γεμάτη  παιχνίδια, βιβλία, ασκήσεις, όνειρα κι ένα κουτί μπισκότα κρυμμένο στο βάθος της…

Βάζεις στο ανθοδοχείο το κλαδί αμυγδαλιάς ή το “κλεμμένο” τριαντάφυλλο από εκείνον τον παλιό μαθητή που σε πρόλαβε στο δρόμο και το καλό σου χαμόγελο στο πρόσωπο.

Τακτοποιείς τα καρτελάκια με τα ονόματα των παιδιών και παρατηρείς τα βλέμματά τους στις  φωτογραφίες του παρουσιολογίου.

Ώρα προσέλευσης.

Τα καρτελάκια του παρουσιολογίου μεταφέρονται από τη στήλη ” λείπει” στη στήλη “είναι εδώ”.

Είναι εδώ η Μαρία. Είναι εδώ ο Γιώργος. Είναι εδώ ο Νίκος. Είναι εδώ η Νεφέλη.

Δεν είναι εδώ ο Ομάρ.

Δεν είναι εδώ ο Ίσραελ.

Δεν είναι εδώ ο Μανόλης, η Λήδα, η Αϊνέ.

Το βλέμμα της φωτογραφίας σε διαπερνά. Σε στοιχειώνει. Βλέμμα σκοτεινό που σε κοιτά και δε σε βλέπει.

Βλέμμα που δε ζητά. Δεν περιμένει.

Από πού να ζητήσει άλλωστε; Και τι; Το δικό του ρούχο; Το δικό του σπίτι; Τον δικό του γονιό; Το δικαίωμα να ορίζει το κορμί του;

Δεν έχει…

Είχε κι εσένα και δε σε έχει. Τον δάσκαλό του… Ένα κτητικό “του” επιτέλους…

Περίμενε να φύγουν όλοι και να “κλέψει” παραπάνω αποκλειστικότητα… Να μείνει λίγο παραπάνω στην τάξη για μερικές ακόμη στιγμές περισσότερης ζέστης, περισσότερου παιχνιδιού, για εκείνο το μπισκότο-φατσούλα που το είχες κρυμμένο κάτω-κάτω στην τσάντα και για ένα αυτοκόλλητο του Βatman ή του Spiderman, του δικού του υπερήρωα… Του ήρωα που αγαπά. Γιατί μπούχτισε στους ήρωες που “σώζουν” και τελικά αντί να το κάνουν να πετάξει ψηλά, το πετάξαν βίαια στην πιο ζοφερή ενηλικίωση…

…Για όλα τα παιδιά μας που εξαφανίστηκαν ξαφνικά.

Για  όλα τα παιδιά με τα σκοτεινά βλέμματα.

Για όλα τα παιδιά που έμειναν απλά “παιδιά μας” ως  όνομα και παρέμεναν απόντα στις τάξεις μας. Για όλα τα παιδιά που εναγωνίως αναζητήσαμε.

Για κάθε παιδί που κάποιοι κουνάνε το δάχτυλο λέγοντας” πού ήταν οι γονείς του”,

εμείς απαντάμε με ερώτηση που καίει τα σωθικά μας  “πού  είναι τα παιδί;”. Κι απάντηση δεν πήραμε. Μήτε  στην ερώτηση μήτε στην αναζήτησή μας…

Κι η φωνή γίνεται πλέον κραυγή… γιατί αλλιώς εμείς είμαστε υπεύθυνοι.

Εμείς είμαστε οι γονείς του.”