Πριν αρκετά χρόνια είχα δημοσιεύσει, ως Πρόεδρος ΟΛΜΕ, ένα άρθρο στην εφημερίδα ‘ΤΑ ΝΕΑ” με τον τίτλο “Μη λιθοβολείτε το ” με το οποίο επέκρινα τις θεωρίες αποδόμησης του σχολείου και τόνιζα το εξής βασικό σημείο.

Του Νίκου Τσούλια

Η κριτική που γίνεται στο σχολείο συνολικά δεν μπορεί να είναι κατεδαφιστική, δεν μπορεί να απορρίπτει τη θετική συνεισφορά του στην ελληνική κοινωνία αλλά αντίθετα οφείλει να είναι δημιουργική.

Επιπλέον, γίνεται με πιο εύκολο τρόπο ισοπεδωτική κριτική όσον αφορά τους εκπαιδευτικούς. Θεωρώ ότι αυτό είναι κυρίως απόρροια της γενικότερης απαξίωσης των επαγγελμάτων με μοναδικό πεδίο αναφοράς τους είτε κάποια αδύνατα σημεία τους (π.χ. παράνομα ιδιαίτερα φροντιστήρια των εκπαιδευτικών, φακελάκια των γιατρών, λαδώματα δημόσιων υπαλλήλων κλπ) είτε κάποια “προνομιακά” χαρακτηριστικά τους.

Παρακάμπτεται δηλαδή κάθε συνεισφορά των εκπαιδευτικών – για να επανέλθω στην ουσία του θέματος – αλλά και αποσιωπάται μια ουσιαστική πλευρά, ότι το μεγάλο μέρος των εκπαιδευτικών είναι αφοσιωμένο με ευσυνειδησία στο έργο του, ότι ένα σημαντικό τμήμα τους λειτουργεί πέραν των τυπικών υποχρεώσεών του με διάφορες πρωτοβουλίες στον πολιτισμό, στην τέχνη, στον αθλητισμό κλπ.

Όταν ως πολιτεία και ως πολίτες “αναθέτουμε” τα πιο σοβαρά κοινωνικά ζητήματα: τη μόρφωση και την εκπαίδευση, την κοινωνικοποίηση και τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών, των εφήβων και των νέων, όταν η μεγαλύτερη αγωνία των γονέων είναι να προαγάγουν ένα μέλλον με την καλύτερη δυνατή ποιότητα ζωής για τα παιδιά τους με εφόδια που παρέχουν οι εκπαιδευτικοί, δεν πρέπει παράλληλα με τη δημιουργική κριτική μας να τους στηρίζουμε, να τους σεβόμαστε, να τους αγαπάμε;

Από την νηπιαγωγό που ρίχνει τους πρώτους σπόρους της πνευματικής ανέλιξης των νηπίων, που ανοίγει το τόσο απελευθερωτικό σύμπαν των λέξεων και των εννοιών τους, που φτιάχνει με τον πιο προστατευτικό τρόπο και με περισσή αγάπη την πρώτη φωλιά τους έξω από την αντίστοιχη της οικογένειας, τη νηπιαγωγό σε μονοθέσιο νηπιαγωγείο που δεν μπορεί ούτε στην τουαλέτα να πάει, που δεν μπορεί ούτε στιγμή να “χάσει” από τα μάτια της όλα τα παιδιά – με την προσοχή της πάντα στο έπακρον…

Από τη δασκάλα και τον δάσκαλο, που θέτουν θεμέλια στη μάθηση και στη γνώση, που καλλιεργούν την ομορφιά στην προσωπικότητα και στη ζωή των μαθητών τους, που συναντιούνται με τα πρώτα όνειρά τους και τα ενθαρρύνουν στα πρωτόλεια σχέδιά τους…

Από τον καθηγητή και την καθηγήτρια του γυμνασίου και του λυκείου που παραλαμβάνουν τους μαθητές για να συνεχίσουν και να ολοκληρώσουν τη γενική εκπαίδευσή τους, που συνδέονται με την συναισθηματική ανάπτυξη των εφήβων, που τους συνοδεύουν για να δίνουν τη μεγάλη μάχη των Πανελλαδικών εξετάσεων ή που ακολουθούν επαγγελματικούς δρόμους με το Επαγγελματικό Λύκειο ως οδηγό…

Μέχρι τον καθηγητή και την καθηγήτρια του πανεπιστημίου και πέραν τούτου (του μεταπτυχιακού και του διδακτορικού), που ανοίγουν τους ορίζοντες στους φοιτητές την επιστημονική θεώρηση και στη γοητεία της έρευνας και τους “παραδίδουν” επιστήμονες στην κοινωνία, για να προοδεύσουν και να διαμορφώσουν νέες προοπτικές στην πατρίδα τους…

Εκτυλίσσεται το μείζον θέμα της Μόρφωσης και της Παιδείας.

Εδώ, στο συνολικό σύμπαν της εκπαίδευσης, οι νέοι περνούν ένα μεγάλο και πολύ σημαντικό και καθοριστικό μέρος της ζωής τους και δημιουργούν τις δικές τους προβολές στο μέλλον. Το εκπαιδευτικό επάγγελμα είναι το μόνο επάγγελμα όλων των καιρών και όλων των τόπων, που συνδέεται με όλους τους πολίτες και για ένα μεγάλο και όμορφο κομμάτι της ζωής τους.

Παλιότερα, η ελληνική οικογένεια ετοίμαζε οικόπεδα, διαμερίσματα, υλικά αγαθά, προίκες για να εφοδιάσει τα παιδιά της για το ταξίδι της ζωής τους. Σήμερα όλα αυτά έχουν πάει πίσω – προτάσσονται τα εκπαιδευτικά αγαθά.

Ναι, οι εκπαιδευτικοί έχουν αυτή τη τόσο σημαντική κοινωνική και εθνική αποστολή! Μπορούμε να μην είμαστε δίπλα τους και να μη τους στηρίζουμε ολόθερμα στο έργο τους;

Γραμματέας του Τομέα Παιδείας του Κινήματος Αλλαγής