Το , αφού δεν πήρε κανένα μέτρο για να μείνουν τα ανοιχτά και ασφαλή, δίνει κυριολεκτικά “τα ρέστα του”, για την προώθηση της των Σχολικών Μονάδων, εν μέσω πανδημίας, με χιλιάδες μαθητές κλεισμένους στο σπίτι τους εδώ και μήνες.

“Προωθούμε τα αυτονόητα, κάνουμε αυτά που επιβάλλει η κοινή λογική, όποιος αξιολογεί αξιολογείται, με σκοπό τη βελτίωση του εκπαιδευτικού συστήματος, την καταγραφή θετικών και αρνητικών σημείων”. Αυτό είναι το (όχι και πολύ πρωτότυπο) προπαγανδιστικό “μότο” του ΥΠΑΙΘ.

Ας δούμε λοιπόν τι εννοεί το ΥΠΑΙΘ, όταν μιλά για βελτίωση του εκπαιδευτικού συστήματος και των σχολείων. Αυτή τη φορά δεν θα αναφερθούμε στην Υπουργική Απόφαση με τους δείκτες της Αξιολόγησης στην Εκπαίδευση, στην πείρα από τον υπόλοιπο Δημόσιο Τομέα (μια κακοκαιρία είναι αρκετή για να παραλύσει ο κρατικός μηχανισμός), στη διεθνή πείρα. Θα αναφερθούμε στους στόχους και τα κριτήρια της Αξιολόγησης των Πρότυπων-Πειραματικών Σχολείων (ΠΠΣ), όπως αυτά αποτυπώθηκαν στο νόμο 4692/2020 (άρθρα 20 και  21). Έχουμε και λέμε:

“Αξιολογείται η απόδοση (!) του σχολείου στο σύνολό της” (άρθρο 21, παρ. 3γ). Τι σημαίνει όμως ο όρος “απόδοση” για ένα σχολείο; Σε κενό αέρα βρίσκεται μία σχολική μονάδα; Δεν εξαρτάται κύρια από την εφαρμοζόμενη κυβερνητική πολιτική, τις κατευθύνσεις της, τα μέτρα στήριξης από την πολιτεία, την σύνθεση του μαθητικού πληθυσμού και τόσα άλλα; Και πώς μπορεί να μετρηθεί το παιδαγωγικό έργο που πραγματοποιείται σε ένα σχολείο; Με τα μαθησιακά αποτελέσματα (π. χ. πόσοι περνάνε στα );

Κι αν στο σχολείο αυτό φοιτούν μαθητές από φτωχότερα λαϊκά στρώματα; Φυσικά, συγκεκριμένα για τα ΠΠΣ δεν κρύβουν ότι θέλουν να συγκεντρώνουν μαθητές με υψηλές επιδόσεις, στη λογική της αριστείας. Μήπως οι στόχοι για τη μέτρηση της απόδοσης είναι η ολόπλευρη μόρφωση-γνώση για τους μαθητές, η ομαλή κοινωνικοποίησή τους, η διαπαιδαγώγηση τω νέων ανθρώπων με κριτήριο την κοινωνική πρόοδο και ευημερία; Πουθενά δεν αναφέρονται αυτά. Μετρήσιμοι δείκτες για την μέτρηση της απόδοσης του σχολείου είναι οι προγραμματιζόμενες δραστηριότητες, οι εκπαιδευτικές δράσεις. Φυσικά, η έκθεση απόδοσης του σχολείου (έκθεση εσωτερικής αξιολόγησης το λένε) αναρτάται στην ιστοσελίδα του σχολείου, έτσι για να μπορεί ο καθένας να ξέρει αν αυτό το σχολείο είναι “καλό” ή όχι ή αν το διπλανό ΠΠΣ είναι “καλύτερο” κλπ…

“Το εκπαιδευτικό προσωπικό αξιολογείται για το εκπαιδευτικό και διδακτικό του έργο … στη διάρκεια της μονοετούς θητείας και στη διάρκεια του τελευταίου έτους της διετούς ή τετραετούς θητείας του, κατά περίπτωση”. Κάθε χρόνο αξιολόγηση λοιπόν.

Με κριτήρια: “το βαθμό συμμετοχής στις δράσεις εσωτερικής αξιολόγησης του σχολείου, την αποδοτικότητα (!) των μαθητών στις δράσεις που περιλαμβάνονται στα σχέδια προγραμματισμού δράσεων και εκπαιδευτικών στόχων του σχολείου, κατά τη διάρκεια της θητείας τους…”. Θητείας; Ναι, θητείας. Στα ΠΠΣ δεν υπάρχει οργανική θέση, σταθερή και μόνιμη εργασία. Αν αξιολογηθείς θετικά, μπορεί και να μείνεις (άρθρο 20, παρ. 4). Αν όχι, πας σε άλλο σχολείο, όχι σε ΠΠΣ (άρθρο 20, παρ. 6), αλλά σε ένα από … “αυτά”, τα … “κανονικά” (που πάνε όλοι ντε).

Ο Συντονιστής Εκπαιδευτικού Έργου αξιολογεί τη διδακτική επάρκεια του εκπαιδευτικού, ύστερα από συνολική εκτίμηση του έργου του, η οποία περιλαμβάνει παρατήρηση της διδασκαλίας στην τάξη και εκτίμηση του φακέλου με τις εργασίες και το διδακτικό υλικό, που ο εκπαιδευτικός παραχωρεί στους μαθητές”. Ένα σκληρό αξιολογικό σύστημα, όπως στη Μ. Βρετανία, με τον επιθεωρητή μέσα στην τάξη. Φυσικά, κριτήριο αξιολόγησης του εκπαιδευτικού είναι η συνεργασία με τους γονείς.

Όσο και να προσπαθεί το ΥΠΑΙΘ να καμουφλάρει τους πραγματικούς, ανομολόγητους στόχους της Αξιολόγησης, πίσω από ωραίες λέξεις, όπως αποτίμηση, ανατροφοδότηση, καταγραφή θετικών και αρνητικών, βελτίωση και άλλα τέτοια, δεν θα τα καταφέρει. Το προσπάθησε άλλωστε και η προηγούμενη κυβέρνηση (πιο μάστορες στην εξαπάτηση και την ενσωμάτωση) κι έφαγαν κι αυτοί τα μούτρα τους. Τόσο οι εκπαιδευτικοί, όσο και οι γονείς, είναι πια … “ψιλιασμένοι”.

 

Πατίδης Ηλίας, Πρόεδρος ΕΛΜΕ Πειραιά