Τις καλύτερες μου φιλίες τις έκανα όταν ήμουν αναπληρώτρια γιατί με αυτούς μοιράστηκα τη ζωή μου τα τελευταία 7 χρόνια…

Μόνο εκείνοι καταλάβαιναν πως είναι να κουβαλάς τη ζωή σου σε μια βαλίτσα…

Ήμασταν συνταξιδιώτες, γυρίσαμε για πολλά χρόνια σε διάφορα μέρη, γνωρίσαμε και γευτήκαμε πολλές εμπειρίες, γίναμε ο ένας το στήριγμα του αλλού…

Μαζί τσεκάραμε την εφημερίδα, μαζί βρήκαμε το δωματιάκι που θα βολέψει τα όνειρα μας για ένα χρόνο, τρέξαμε να δούμε τις φατσούλες που μας περιμένανε στα σχολεία, αγκαλιαστήκαμε, δημιουργήσαμε…

Μαζί περάσαμε τα ζόρια του να μην έχεις πού να πας για ένα ποτό όντας νέος – ή στη χειρότερη να μην έχεις λεφτά για να πας για ένα ποτό -, μαζί μαζευτήκαμε σε ένα σπίτι, μαζί πηγαίναμε σουπερμάρκετ και μαζί κλάψαμε όταν πληγωθήκαμε από ορισμένα στραπάτσα της ζωής… ξινίσαμε τα μούτρα μας όταν κάποιος δε μας καταλάβαινε και υποτιμούσε τον αγώνα μας.

Όχι δεν με ενδιαφέρει ο βαθμός του πτυχίου…

Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να παραμείνω «δάσκαλος» να κοιτώ τα παιδιά στα μάτια και να τους διδάσκω -όχι το εγώ αλλά- το μαζί…