Aν η πολιτεία επιθυμεί πραγματικά το καλό της Παιδείας, οφείλει να θέσει στην κρίση των μαθητών και τα δύο μαθήματα “ως μαθήματα επιλογής” του καθενός και της καθεμιάς ξεχωριστά, ανάλογα με τις μελλοντικές επαγγελματικές τους επιδιώξεις

Αβραάμ Θ. Λαφαζάνης

Τις τελευταίες μέρες γίνεται αρκετός λόγος για την επαναφορά των Λατινικών από την επόμενη χρονιά στις Πανελλαδικές εξετάσεις, σε μία προσπάθεια της Υπουργού Παιδείας Νίκη Κεραμέως να κατευνάσει έτσι τις φωνές και την απογοήτευση του κλάδου της Φιλολογίας στη χώρα μας.

Η κίνηση-ματ, αποσκοπεί σε προεκλογικές επιδιώξεις της κυβέρνησης και μόνο!

Κανένας από αυτούς δε νοιάστηκε για τα προβλήματα του κλάδου των Φιλολόγων, τουναντίον κυνηγάνε ένα καλύτερο εκλογικό αποτέλεσμα το Φθινόπωρο, επιστρέφοντας ένα ακόμη μάθημα στη παραπαιδεία της χώρας…

Ας εξετάσουμε όμως, τη χρησιμότητα των εν λόγω μαθημάτων στη σχολική τάξη της Γ’ Λυκείου.

Από τη σκοπιά του Φιλολόγου θα σας πω πώς δίχως τα Λατινικά, είναι αδύνατη η σπουδή μιας Ελληνικής Φιλολογίας, από έναν υποψήφιο μάλιστα σχετικά με τις λεγόμενες αυτές καθηγητικές σχολές στην πορεία των σπουδών του.

Παρότι νεκρή γλώσσα τα Λατινικά, εμπεριέχονται και πέραν της Γ’ Λυκείου στο αντικείμενο της επιστήμης της Φιλολογίας, απαρτίζοντας τα μισά τουλάχιστον μαθήματα του εκάστοτε προπτυχιακού (ή και μεταπτυχιακού αν επρόκειτο για κλασικές επιστήμες αντίστοιχα).

Στον αντίποδα βρίσκεται το μάθημα της Κοινωνιολογίας.

Ένα καθαρά θεωρητικό μάθημα, δίχως δομές και μετατροπές… όπου αν καθίσει και το μελετήσει κάποιος υποψήφιος σε επίπεδο πανελλαδικών εξετάσεων, ίσως να αλλάξει κι άποψη για τα πράγματα γύρω του πέραν των μελλοντικών προσωπικών του στόχων.

Κι εδώ ακριβώς παρεμβαίνει η εξουσία, που επιθυμεί τα σχολεία της ύπνωσης, τα πανεπιστήμια της άκριτης αποδοχής κι εντέλει τη παθητική αδράνεια της εκπαιδευτικής κοινότητας γενικότερα.

Όλα τα παραπάνω αν τα συγκρίνει κανείς σε συνδυασμό πάντοτε με αυτό που ζούμε όλοι μας τώρα, εμπεριέχουν ένα λογικό σκεπτικό για τους οπαδούς του νέο-φιλελευθερισμού και της αγοράς στον χώρο της Παιδείας.

Ζούμε στο τέλος της καραντίνας (και του 13033), μεταβαίνοντας από σήμερα μόλις στην εποχή της αυστηρής σύστασης μεταξύ 12.00-6.00 πμ. και της αστυνόμευσης στις περιοχές μας (Ορμπανοποίηση της Ελλάδας).

Στην λογική λοιπόν της μείωσης των προσωπικών μας ελευθεριών, είναι φυσικό κι επόμενο για τους ίδιους να έχουμε και σαρωτικές αλλαγές με εκπαιδευτικά Πολυνομοσχέδια εν μέσω πανδημίας Covid-19, χωρίς βέβαια ουσιαστική διαβούλευση.

Εξάλλου, αν η πολιτεία επιθυμεί πραγματικά το καλό της Παιδείας, οφείλει να θέσει στην κρίση των μαθητών και τα δύο μαθήματα “ως μαθήματα επιλογής” του καθενός και της καθεμιάς ξεχωριστά, ανάλογα με τις μελλοντικές επαγγελματικές τους επιδιώξεις!

Κλείνοντας με αυτές τις σκέψεις, δε θα μπορούσα παρά να θυμηθώ το γνωστό τραγούδι του Σαββόπουλου, όπου κολλάει γάντι με τη σημερινή κατάσταση στο χώρο της Παιδείας.

Λέει λοιπόν, ο μεγάλος ερμηνευτής:

“Πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά;

Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα…”

ΥΓ: Και πράγματι ξέρουν αυτά που η παρασιτική ολιγαρχία της χώρας, δεν θα ‘θελε να ξέρουν…

Ο Αβραάμ Θ. Λαφαζάνης είναι φιλόλογος, μεταπτυχιακός φοιτητής Ειδικής Αγωγής, μέλος συντονιστικού του τμήματος Παιδείας ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Σερρών και μέλος του κινήματος πολιτικών ακτιβιστών Roseband Socialists.