Η Γιορτή του Πολυτεχνείου, μια κατεξοχήν αντι-ιμπεριαλιστική και αντιφασιστική ιστορική έκφραση του λαού μας έχει ιδιαίτερη πολιτική αξία και νόημα. Επανατοποθετεί τα βασικά δημοκρατικά προτάγματα σε ένα πλαίσιο καμπής της μεταπολιτευτικής περιόδου της Ελλάδας.

Του Νίκου Τσούλια


Ωστόσο, στη σημερινή περιδίνηση της οικονομικής κρίσης – της μάλλον πολιτικής κρίσης – επιχειρούνται σκόπιμες διαστρεβλώσεις και πολλαπλές υπονομεύσεις επί της ιδεολογικής ακτινοβολίας αυτής της Γιορτής. Κάποιοι επιχειρούν να αποδομήσουν το νόημα της ιστορίας της και της ιστορίας μας και να αντιστρέψουν ακόμα και τους προσανατολισμούς των κοινωνικών κινημάτων.
Η «17η Νοεμβρίου 1973» είναι σύμβολο της προσπάθειας για ανεξαρτησία της χώρας μας, της θέλησης του λαού μας για εθνική και λαϊκή κυριαρχία. Το μήνυμά της έχει σήμερα ακόμα μεγαλύτερη ακτινοβολία. Το σύνθημα «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία» δεν έχει πλέον μόνο ως κυρίαρχο στοιχείο το συμβολισμό του αλλά έχει και απόλυτα πραγματικό και υλικό περιεχόμενο. Και είναι μια μεγάλη διδαχή της πρόσφατης ιστορίας το ότι το συμβολικό αυτό αίτημα είχε ισχυρή αναφορά στην πολιτική ζωή του τόπου μας, αφού «βρήκαμε μπροστά μας» και με τρόπο δραματικό το περιεχόμενο της μεγάλης Γιορτής μας. Ήταν επομένως και ένα σύνθημα – εργαλείο ανάλυσης που ανέτεμνε τις βαθιές διεργασίες που γίνονταν όλα αυτά τα χρόνια στη χώρα μας αίροντας την πυκνή αχλή των επιφαινόμενων.

Πρόκειται για μια Γιορτή που έχει στραμμένο το πρόσωπό της και στο παρόν και στο μέλλον της χώρας μας, για ένα ιστορικό γεγονός που ανέδειξε ριζοσπαστικά πολιτικά στοιχεία: προαγωγή της προοδευτικής ιδεολογίας, αριστερή πολιτική πρόταση, βαθιά πολιτικοποίηση, ταξική συνείδηση, συλλογικό αγώνα, αξία των κοινωνικών κινημάτων. Καμαρώναμε και καμαρώνουμε, ακόμα και αν είχαμε «περιφερειακή συμμετοχή». «Ήμουνα στο Πολυτεχνείο», ήταν το ξεχωριστό καύχημα για τη συμμετοχή στο μεγάλο συμβάν της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας του τόπου μας. Αν δεν ήσουνα, ένιωθες πολύ άσχημα, ήσουνα απολογητικός!

Η αλληλεγγύη, η συλλογική συνείδηση, το «εμείς» στη θέση του «εγώ» ως μεγάλο ιδεολογικό πρόταγμα, η συμμετοχή στις μεγάλες Γενικές Συνελεύσεις, η αίσθηση ότι παίρνεις μέρος σε ένα γεγονός που σφραγίζει την πολιτική ζωή της χώρας και ότι είσαι και εσύ έστω και ένα μικρό κομμάτι του ριζοσπαστικού κοινωνικού κινήματος είναι πρωτοποριακά πολιτικά στοιχεία που διαμορφώνουν μια αρτιωμένη κοινωνικοποίηση και επηρεάζουν βαθιά τη ζωή, το περιεχόμενό της και το αξιακό της πεδίο.
Σήμερα που το Μνημόνιο και η Τρόικα έχουν άρει την οικονομική κυριαρχία μας και θεσμικά, σήμερα που η κυβέρνηση δεν ασκεί ουσιαστικά την εξουσία με βάση την πρωτογενή νομιμοποίησή της, σήμερα που η Βουλή των Ελλήνων δεν νομοθετεί με βάση τις δικές επιλογές αλλά με βάση τις επιταγές των ξένων κηδεμόνων το νόημα της 17ης Νοεμβρίου 1973 θέτει επιτακτικά την ανάγκη επαναπροσδιορισμού της «πολιτικής ατζέντας», του ιδεολογικού προσανατολισμού και της εθνικής στρατηγικής.

Σήμερα τα κοινωνικά κινήματα οφείλουν να πολιτικοποιήσουν την όλη δράση τους, να γενικεύσουν και να υπερβούν την κλαδική αντίληψη και πρακτική τους, να καλλιεργήσουν την ταξική συνείδηση των εργαζομένων. Μόνο έτσι θα θέσουν τις βάσεις για μια αποτελεσματική προοδευτική πολιτική εμπνευσμένη από τα αιτήματα και τα προτάγματα της 17ηςΝοεμβρίου 1973.