Η αντιμετώπιση του ζητήματος των «αιώνιων» φοιτητών έχει προβλεφτεί από την υφιστάμενη νομοθεσία (ν.1268/192, ν.3549/2007, ν.4009/2011) και περιλαμβάνει ρυθμίσεις για τον μέγιστο χρόνο σπουδών, την απώλεια του…
δικαιώματος της φοιτητικής μέριμνας και εν τέλει τη διαγραφή. Συνεπώς, το θέμα αυτό δεν ενδείκνυται για επικοινωνιακή πολιτική της πολιτικής ηγεσίας του Υπουργείου Παιδείας. Παρότι λοιπόν το υπουργείο δηλώνει ότι οι «λιμνάζοντες» φοιτητές έχουν προειδοποιηθεί έγκαιρα και είχαν όλες τις ευκαιρίες για να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους θεωρούμε πως θα είναι μεγάλο λάθος η οριζόντια αντιμετώπισή του ζητήματος με την διαγραφή όλων των αιωνίων φοιτητών. Πρέπει να οδηγηθούμε σε μερικά χρόνια ομαλά σε μια νέα κατάσταση με φοιτητές που θα είναι όλοι ενεργοί.

Υπάρχουν πολλοί νέοι και νέες που χρωστούν λίγα μαθήματα για την απόκτηση του πτυχίου τους και παλεύουν για να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους. Δεν μπορεί η πολιτική ηγεσία να πετάει στα σκουπίδια όλους όσοι δεν τα έχουν παρατήσει και αγωνίζονται για να τα καταφέρουν. Σε κάθε περίπτωση αναπαριστά δημόσια και ιδιωτική επένδυση από την οποία οφείλουμε να ανακτήσουμε το μέγιστο δυνατόν τμήμα της. Ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες κάθετης μείωσης των δημόσιων δαπανών και οικονομικής συμπίεσης των νοικοκυριών η επέκταση των θετικών ρυθμίσεων για τους εργαζόμενους φοιτητές και τις οικογένειες που αντιμετωπίζουν οικονομικές δυσκολίες έχει πρωταρχική σημασία.

Από την άλλη, τα ΑΕΙ οφείλουν από την πλευρά τους να προχωρήσουν άμεσα στην σύνταξη των Οργανισμών τους, να ρυθμίσουν όλα τα θέματα που αφορούν τους όρους φοίτησης και να προβλέψουν διαδικασίες που θα δίνουν με σαφήνεια το μήνυμα ότι η διατήρηση της φοιτητικής ιδιότητας προϋποθέτει ορισμένους όρους.