Επειδή τελευταία όλο και πιο συχνά ακούω (και διαβάζω) ότι αυτοί που μάχονται περισσότερο για τους διορισμούς αναπληρωτών είναι οι μόνιμοι και όχι οι ίδιοι οι αναπληρωτές. Κατ’αρχάς ευχαριστούμε όσους μόνιμους συναδέλφους συνειδητοποιούν την κοινή μας μοίρα και στέκονται στο πλευρό μας διεκδικώντας τα αυτονόητα.

Ας μην ξεχνάμε όμως ότι αυτό που βιώνουν οι σημερινοί αναπληρωτές δεν το βίωσε κανένας μόνιμος. Το ότι περιμένουν κάθε χρόνο απ’την αρχή να μάθουν αν θα δουλέψουν ή όχι, το ότι περιφέρονται σαν πρόσφυγες εδώ και 10 ή 15 χρόνια απ’άκρη σ’άκρη στην Ελλάδα, το ότι δεν μπορούν να προγραμματίσουν τίποτα στη ζωή τους, το ότι δεν έχουν καν εργαστεί ακόμα, το ότι αναγκάζονται να αναζητήσουν εργασία αλλού, είναι αρκετά ώστε να επιφέρουν συναισθηματική και ψυχική εξαθλίωση.

Δεν είναι “βολεμένοι” οι αναπληρωτές που δεν απεργούν (που δε νομίζω ότι είναι και πολλοί). Απελπισμένοι είναι. Και αυτήν την απελπισία τη βλέπω συχνά στα μηνύματα που λαμβάνω από νέους συναδέλφους που ρωτάνε τη γνώμη μου για το αν θα εργαστούν τη νέα χρονιά, σύμφωνα με τη θέση στην οποία βρίσκονται. Τι να απαντήσω που δεν ξέρω καν αν θα δουλέψω εγώ τη νέα χρονιά;

Ας σταματήσουν, λοιπόν, οι άδικες κατηγορίες προς όλες τις κατευθύνσεις και ας εστιάσουμε μόνο στο εξής: Διορισμοί ΜΠΟΡΟΥΝ να γίνουν. Αυτό που απουσιάζει είναι η πολιτική βούληση και η αντίστοιχη πίεση από πλευράς μας.
Συστρατευόμαστε όλοι αφού ο στόχος είναι κοινός!
Αγωνιζόμαστε όλοι αφού, έτσι κι αλλιώς, δεν πάει παρακάτω!
Και, όπως λέει ο Μπρεχτ: “Ηττημένος δεν είναι αυτός που χάνει αλλά αυτός που παραιτείται”.

Γεμίστε μπαταρίες και συνεχίζουμε!