Η τακτική του «σοκ και δέος», που με τόση επιτυχία εφαρμόζεται από τους φορείς εξουσίας στη χώρα μας κατά την τελευταία τετραετία, συνεχίζει ακούραστα να μας δίνει δείγματα ευφάνταστης κακοβουλίας και απροκάλυπτης ασυνειδησίας.
Τα ηνία παίρνει για άλλη μια φορά το Υπουργείο Παιδείας, αυτή τη φορά σε ρόλο πνευματικού ινστρούκτορα περί την καλλιτεχνική αγωγή και παιδεία των μαθητών του δημοτικού σχολείου.

Σε δύο παραγράφους που θυμίζουν γενικόλογη έκθεση ιδεών, το Υπουργείο Παιδείας, αφού παραδέχεται τη σημασία της Θεατρικής Αγωγής στην «αισθητική ανάπτυξη των παιδιών», ευθαρσώς διευρύνει την ανάθεση της διδασκαλίας του εν λόγω μαθήματος σε εκπαιδευτικούς του κλάδου ΠΕ70, που, είτε έχουν παρακολουθήσει σεμινάρια ετήσιας διάρκειας, είτε -άκουσον, άκουσον- έχουν απλώς παρακολουθήσει σεμινάρια! Εξισώνει, με άλλα λόγια, τις πανεπιστημιακές σπουδές με την κατ’ ελάχιστον επιμόρφωση!
Αυτό βέβαια, μόνο σε περίπτωση που δεν υπάρχει δυνατότητα στελέχωσης του σχολείου από εκπαιδευτικούς του κλάδου ΠΕ32 ή του κλάδου ΠΕ 18.41!
Αλήθεια, ποιος καθορίζει αυτή τη δυνατότητα; Μήπως δεν υπάρχουν εκπαιδευτικοί των δύο παραπάνω κλάδων, οπότε το Υπουργείο καταφεύγει σε λύση ανάγκης προκειμένου να διδάσκεται το μάθημα; Μήπως τα Υπουργεία Παιδείας και Πολιτισμού έχουν απορροφήσει το σύνολο των αποφοίτων των τμημάτων Θεατρικών Σπουδών και Θεάτρου σε αντίστοιχους φορείς, οπότε η δημόσια εκπαίδευση μένει στα αζήτητα; Μήπως οι απόφοιτοι των Δραματικών Σχολών με πιστοποιημένη παιδαγωγική επάρκεια σνομπάρουν το δημόσιο σχολείο; Αν οι απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα ήταν καταφατικές, τότε το άμοιρο υπουργείο δεν είχε παρά να αναθέσει τη διδασκαλία του μαθήματος της Θεατρικής Αγωγής σε ερασιτέχνες του Θεάτρου! Με την ίδια λογική, μπορούν να ανατεθούν και τα υπόλοιπα μαθήματα ειδικοτήτων σε αντίστοιχους χομπίστες και να επιστρέψει έτσι ολοταχώς το σχολείο στις αλήστου μνήμης εποχές του δασκάλου-πολυεργαλείου!
Ας σταματήσει εδώ αυτό το κακόγουστο αστείο. Ας πάψουμε επιτέλους να εθελοτυφλούμε απέναντι στα κίνητρα και τους στόχους του Υπουργείου. Τα τοπίο είναι πλέον ξεκάθαρο. Το δημόσιο σχολείο υποβαθμίζεται σε αναγκαστικό παιδοφυλακτήριο και ο εκπαιδευτικός σε παιδονόμο και φοβισμένο επιτηρητή. Όλοι καλούμαστε να τα κάνουμε όλα και επιπλέον να αξιολογηθούμε για τις επιδόσεις μας.
Η χειραγώγηση μέσω της περίφημης αξιολόγησης, η αύξηση του ωραρίου των εκπαιδευτικών, οι καταργήσεις-συγχωνεύσεις σχολείων και τμημάτων, η αύξηση των μαθητών ανά τμήμα, η υποχρηματοδότηση, οι μηδενικοί διορισμοί και τόσες άλλες «διαρθρωτικές αλλαγές» είναι τα κομμάτια του παζλ που ονομάζεται Νέο Σχολείο, ενός σχολείου που γίνεται τόσο παλιό όσο και το σύστημα που το εκτρέφει, ενός σχολείου που θέλει του εκπαιδευτικούς ανήμπορους και τους μαθητές αμόρφωτους ώστε να μπορούν ν’ αποτελέσουν τα καλολαδωμένα γρανάζια του ίδιου αυτού συστήματος και ν’ ανταγωνίζονται για την επιβίωση τους αντί ν’ αγωνίζονται για την αξιοπρέπειά τους.

Το 2015 η στρόφιγγα των προγραμμάτων ΕΣΠΑ κλείνει. Κανείς ως τώρα δε μας έχει πει επίσημα αν και πώς θα λειτουργήσουν τα σχολεία ΕΑΕΠ στην μετά ΕΣΠΑ εποχή. Ίσως η εγκύκλιος αυτή να προετοιμάζει το έδαφος και να σκιαγραφεί ένας μέρος του τοπίου που οι λίγοι ονομάζουν «έξοδο απ’ την κρίση» και οι πολλοί το βιώνουν ως ατέρμονη πορεία στο τούνελ της εργασίας χωρίς δικαιώματα ή ως είσοδο στο τούνελ της ανεργίας.
Το Υπουργείο ξέρει πολύ καλά τι κάνει. Ενεργοποιεί γι’ άλλη μια φορά τους μηχανισμούς του κοινωνικού αυτοματισμού. Δίνει γι’ άλλη μια φορά το σύνθημα για ένα καινούριο κυνήγι μαγισσών. Τα πιόνια στήνονται στη σκακιέρα. Εκπαιδευτικοί ειδικοτήτων εναντίον δασκάλων. Ή αντίστροφα. Η πυρά έχει ανάψει. Αυτή τη φορά ας μην είμαστε εμείς οι εκπαιδευτικοί στο σύνολό μας, αυτοί που θα καούν.
Ζητούμε:
– Την άμεση ανάκληση της κατάπτυστης εγκυκλίου για τη διδασκαλία του μαθήματος της Θεατρικής Αγωγής.
– Την υιοθέτηση του παραπάνω κειμένου ως ψηφίσματος από τους τοπικούς διδασκαλικούς συλλόγους και τις ΕΛΜΕ.

Συνάδελφοι, η κοινή δράση και η αντίσταση είναι η μόνη απάντηση στις αυθαιρεσίες του Υπουργείου.

Πανελλήνιος Επιστημονικός Σύλλογος Θεατρολόγων