Φέτος μετά από μια δεκαετή θητεία στο δημόσιο σχολείο από τη δύσκολη θέση της , αποφασίζω να αποχωρήσω.

Εγώ, όπως και πολλοί άλλοι που ξεκινήσαμε ως επιτυχόντες σε έναν, δύο ή και τρεις διαγωνισμούς και πιστέψαμε πως είμαστε κοντά στο διορισμό κι είδαμε στη συνέχεια να διορίζονται άλλοι, όπως οι καθηγητές του για παράδειγμα ή να μας παίρνουν τη σειρά όλοι αυτοί που ως αναξιοπαθούντες προτάσσονται, αποχωρώ από τη δημόσια εκπαίδευση όχι απλώς με απογοήτευση αλλά με μια αίσθηση αηδίας.

Βέβαια οφείλω να συγχαρώ όλες τις κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων που εναλλάσσονται στην εξουσία φέρνοντας η καθεμιά το δικό της μοντέλο αντιλαϊκής πολιτικής, αλλά που επιδεικνύουν απίστευτη σύμπνοια στη γραμμή που θα χαράξουν στη δημόσια εκπαίδευση: όχι διορισμοί, συρρίκνωση της εκπαίδευσης (και δη της δευτεροβάθμιας) όσο πάει κι όσο δεν πάει.

Στο μεγάλο άλλοτε κλάδο των φιλολόγων αυτό πρακτικά σημαίνει ότι οι θέσεις για αναπληρωτές κάθε χρόνο μειώνονται και περιορίζονται μόνο στα νησιά όπου δυσκολεύονται να πάνε όσοι έχουν παιδιά, που όταν ξεκίνησαν τα ταξίδια τους ανά την Ελλάδα αυτά πήγαιναν νηπιαγωγείο και τώρα κοντεύουν να τελειώσουν το Λύκειο.

Είναι τα παιδιά αυτά που με σταμάτησαν και μένα από αυτή την άλογη πορεία, μιλώντας μου απλά, όπως αυτά ξέρουν: φτάνει πια αρκετά μας έσυρες από νησί σε νησί, κάθε χρόνο και αλλού. Δικαιούμαστε κι εμείς να τελειώσουμε τη σχολική μας ζωή στον τόπο μας κοντά στους φίλους μας, τα ξαδέλφια μας, τους παππούδες μας, κοντά στον πατέρα μας, που τον αφήνουμε κάθε χρόνο μόνο να λυπάται που δεν μπορεί να ακολουθήσει, γιατί αυτός έχει μια σταθερή εργασία σ ένα σταθερό τόπο.

Δικαιούμαστε να περάσουμε ένα χειμώνα στο αγαπημένο μας σπίτι που τόσα χρόνια το χαιρόμαστε μόνο καλοκαίρι. Κι όταν εγώ προσπαθούσα να τα πείσω με υποσχέσεις πως αυτή τη φορά θα βρω καλύτερο σπίτι, που δε θα το δέρνει ο βοριάς , κι ο πατέρας τους θα έρχεται πιο συχνά στο νησί να μας βλέπει, αυτά ξεσπάθωναν και μου πετούσαν κατάμουτρα την αλήθεια: Δε βλέπεις ότι σε κοροϊδεύουν; Δεν πρόκειται ποτέ να σε διορίσουν, ποτέ…. Όλες οι θυσίες που κάναμε τόσα χρόνια είναι μάταιες.

Έτσι λοιπόν αποχωρώ….

Θα προσπαθήσω να περισώσω ό τι μπορώ από την οικογενειακή μας ζωή. Θα κρατήσω στο νου και την καρδιά όλες τις καλές αναμνήσεις από τα παιδιά που έτρεχα να οργανώσω, να βοηθήσω, να μορφώσω, να σώσω στο τέλος ,τέλος .

Θα προσπαθήσω να ξεχάσω πως έχτιζα δεσμούς και σχέσεις μ αυτά τα παιδάκια που εξημέρωνα και με εξημέρωναν όσο η χρονιά προχωρούσε κι όταν αυτή έφτανε στο τέλος της ένιωθα πως άφηνα μια δουλειά στη μέση και δεν ήξερα τι να απαντήσω στα μουτράκια που με ρωτούσαν επίμονα: κυρία θα είστε εδώ του χρόνου; Και πως μάζευα τα υπάρχοντά μου για να τρέξω την άλλη χρονιά κάπου αλλού για να ξαναφτιάξω δεσμούς που θα κοπούν βίαια και πάλι.

Πίστευα και πιστεύω πως η εκπαίδευση έχει μεταμορφωτικές ικανότητες , γι αυτό εξάλλου κι επέμενα τόσα χρόνια, όχι όμως μέσα σ αυτή την αθλιότητα, μέσα σ αυτή την κοροϊδία που ζούμε.

Σε όλους αυτούς τους διαχειριστές που βλέπουν στην εκπαίδευση μόνο αριθμούς και εξοικονομήσεις και ξέρουν καλά να κατασκευάζουν αδιέξοδα για τους λειτουργούς της δεν αναγνωρίζω καμία ικανότητα.

Ξέρω ότι μετά από τους τωρινούς θα ακολουθήσουν κι άλλοι εξίσου καλοί στις συρρικνώσεις. Άλλοτε θα ευνοήσουν ένα κλάδο άλλοτε έναν άλλο , το αποτέλεσμα της πολιτικής τους όμως θα είναι το ίδιο: ένας κόσμος όπου τα αγαθά της εκπαίδευσης θα είναι αγαθά κι όχι κοροϊδία για τους λίγους προνομιούχους.

Μια ..