H απογοήτευση κι η ελπίδα υπάρχουν μόνο μέσα στο μυαλό μας. Αυτές είναι οι δύο λέξεις. Απογοήτευση για την εγκύκλιο του υπουργείου, που δίνει τη δυνατότητα να αλλάζει η επιλογή γλώσσας στους μαθητές κι ελπίδα, ότι μπορεί να ξαναβρεθούμε στις σχολικές τάξεις και πάλι και θα δουλέψουμε μαζί με μαθητές της Ε’ και Στ’ τάξης.

ΕΙΝΑΙ ΠΙΑ ΑΡΓΑ;
Περνάμε έξω από σχολεία και μας ρωτάνε μαθητές, γιατί κυρία να μην μπορούμε να διδαχθούμε γερμανικά; που τα επιλέξαμε; που θέλουμε να γίνουμε καλύτεροι και να μάθουμε μια 2η ξένη γλώσσα στο σχολείο; γιατί πρέπει να κάνουμε γαλλικά; τι να απαντήσεις σ’ αυτά τα μικρά παιδιά;
Ότι όλα γίνονται επειδή κάποιοι δεν έχουν σχέση με τη σχολική πραγματικότητα; ότι δεν υπάρχουν χρήματα για να κάνουν προσλήψεις καθηγητών; ότι θέλουν να μας δείξουν την έξοδο από τα δημοτικά σχολεία; ότι είναι άδικο; δύσκολη η απάντηση.
Οι μαθητές όμως είναι η δύναμή μας. Τα παιδιά είναι το μέλλον μας. Είναι δυνατόν σε μια ευρωπαϊκή χώρα που ζούμε να μην έχουν τη δυνατότητα να μάθουν μία 2η ξένη γλώσσα; είναι δυνατόν να μας εξευτελίζουν έτσι; να παίρνουν παράταση οι προσλήψεις της ειδικότητάς μας ξανά και ξανά; δεν είμαστε ζητιάνοι, εκπαιδευτικοί είμαστε που θέλουμε να δουλέψουμε. Μην ξεχνάμε ότι «φάγαμε» πόσα χρόνια μπροστά στα βιβλία.
Όμως δε θα το βάλουμε κάτω. Εμείς θα παλεύουμε συνέχεια, θα αγαπάμε αυτό που κάνουμε, για τους μαθητές μας, για να τους δούμε να χαμογελούν. Γιατί βλέποντας το χαμόγελό τους παίρνουμε δύναμη να συνεχίσουμε και να προσπαθούμε για έναν καλύτερο κόσμο. Για έναν κόσμο πιο δίκαιο.
Από τα μάτια μιας αναπληρώτριας γερμανικών που περιμένει να την καλέσουν

Αναπληρωτές εκπαιδευτικοί γερμανικών