Είμαι εκπαιδευτικός της ΠΕ από το 1988 όταν για πρώτη φορά στα 22 μου χρόνια κλήθηκα να εργαστώ σε Δημόσιο σχολείο της Καβάλας από όπου και κατάγομαι. Η μητέρα μου φιλόλογος από αυτούς που οι επιθεωρητές δεν πολυσυμπαθούσαν γιατί είχε το τσαγανό σε δύσκολες εποχές να μη σκύβει το κεφάλι.Στη μνήμη αυτής της μάνας που με δίδαξε να αγωνίζομαι, να έχω πάντα ψηλά το κεφάλι, να μην ζητώ ποτέ ρουσφέτια και εκδουλεύσεις αλλά να αγωνίζομαι και να κατακτώ τους στόχους μου αλλά και για τα παιδιά μου που θέλω να ακολουθήσουν τον δρόμο το δύσκολο του αγώνα και όχι του κιοτή γράφω αυτό το κείμενο.

Η περίφημη αξιολόγηση είναι μπροστά στις πύλες όχι μόνο των σχολείων αλλά και των σπιτιών των μαθητών μας.

Η ΔΟΕ όμως τηρεί σιγή ιχθύος.

Γιατί;

Επειδή κάποιοι παίρνουν χρήματα από όλα αυτά.

Οι διοργανωτές σεμιναρίων, οι αξιολογητές, οι ομάδες εργασίας του Υπουργείου κοκ. Χρήματα του ΕΣΠΑ. Χρήματα που δεν δίνονται στα σχολεία αλλά σε πρόσωπα. Δεν πειράζει που τα σχολεία δεν έχουν πετρέλαιο, υλικά για πειράματα, χαρτί φωτοτυπικό, σφουγγάρια, μαρκαδόρους για τον πίνακα …… όλα αυτά επαφίενται στον πατριωτισμό των δασκάλων και των γονιών.

Σημασία έχει να αξιολογήσουμε τους εκπαιδευτικούς που βλέπουν τα παιδιά πολλές φορές περισσότερες ώρες από τους γονείς τους.

Τους εκπαιδευτικούς που τα πρώτα χρόνια τα περισσότερα παιδάκια στην τάξη αποκαλούν τη δασκάλα τους μαμά.

Τους εκπαιδευτικούς που αγωνιούν και καμαρώνουν “τα παιδιά τους” .

Αλλά οι εκπαιδευτικοί δεν έχουν μετρήσιμα αποτελέσματα.

Οι εκπαιδευτικοί κάθονται τόσες μέρες όταν οι άλλοι έχουν λιγότερες μέρες διακοπών.

Οι εκπαιδευτικοί είναι τεμπέληδες.

Και κυρίως σε ένα κράτος που οραματίζεται να γίνει τουριστικός και μόνο προορισμός τί του χρειάζονται οι εγγράμματοι;

Σερβιτόρους και καμαριέρες χρειάζεται και κυρίως όχι πτυχιούχους.

Ο λαός που πεινάει και δεν έχει να φάει τί τα χρειάζεται τα σχολεία;

Θα μου πείτε γιατί τα λέω όλα αυτά;

Γιατί με την αξιολόγηση οι μισοί μαθητές θα παρατήσουν το σχολείο πριν το Γυμνάσιο επειδή δεν θα τα καταφέρνουν, όπως δεν τα κατάφεραν και τα παιδιά της Αμερικής και της Αγγλίας.

Επειδή οι στόχοι που θα θέσω πρέπει να είναι υψηλοί και μετρήσιμοι και θα αφορούν το 13 της τάξης μου.

Επειδή όταν θα έρχεται ο αξιολογητής θα προφασίζομαι ασθένεια των “αδύνατων” μαθητών μου ώστε να περάσω τις εξετάσεις μου με επιτυχία.

Γιατί δεν θα τολμώ να πω ότι η Μαρία, η Ελένη, ο Κοσμάς δεν τα καταφέρνουν στις αριθμητικές παραστάσεις θαρρείς και ο αξιολογητής θα τα κατάφερνε στην ηλικία τους.

Γιατί στο κράτος δεν συμφέρουν οι άνθρωποι που σκέφτονται, που αγωνίζονται, το κράτος χρειάζεται φοβισμένους ανθρώπους που τους χειραγωγεί και τους χρησιμοποιεί.

Έτσι και το συνδικαλιστικό μας όργανο.

Μετά από- πόση άραγε- σκέψη αποφάσισε απεργία στις 4 Απρίλη επειδή τότε λήγει η ημερομηνία υποβολής από τους Διευθυντές των ομάδων εργασίας που θα ασχοληθούν με την αξιολόγηση.

Θαρρείς και θα περιμένουν όλοι εκείνη την ημέρα για να συντάξουν τα κείμενα. Να μην οδηγηθούν οι 5.000 Διευθυντές σε παραίτηση, αλλά σαν καλά παιδιά να σκύψουν το κεφάλι στον κ Αρβανιτόπουλο.

Και φυσικά δεν χρειάζονται ήρωες, χρειάζονται αξιοπρεπείς άνθρωποι.

‘Ομως δεν μπορεί να αφήνει ακάλυπτους τους 70000 εκπαιδευτικούς που δεν είναι διευθυντές. Να ρίχνει το μπαλάκι στις ομάδες εργασίας και να τους καλύπτει λέει με στάσεις εργασίας. Και εάν στους τρεις που μετέχουν στην ομάδα εργασίας δεν κάνει στάση ό ένας; Ποιος είναι εκτεθειμένος κ Κόκκινε;

Γιατί προσπαθείτε να μη βγει προς τα έξω η αναταραχή που υπάρχει στα σχολεία;

Γιατί δεν θέλετε να μάθει ο κόσμος τι σημαίνει αξιολόγηση για τα παιδιά του; Δεν είναι η πρώτη φόρα που η ΔΟΕ πουλάει τους δασκάλους. Αντί αυτή την ώρα να είναι στα κάγκελα και να μιλούν για την υποχρηματοδότηση των σχολικών επιτροπών, τους χορηγούς που θα μπουν στα σχολεία, συμπορεύεται με το Υπουργείο και ζητά από τους δασκάλους να σκύψουν το κεφάλι.

Εγώ λοιπόν δε το σκύβω.

Αρνούμαι να μετέχω σε οποιαδήποτε τέτοια διαδικασία που θα μας γυρίσει 30 χρόνια πίσω, φοβισμένους και υποτακτικούς.

Υπηρέτησα και υπηρετώ ένα δημοκρατικό σχολείο και θέλω με το κεφάλι ψηλά να βλέπω τους μαθητές μου. Να μη βλέπουν το φόβο στα μάτια μου.

Αν αυτό με οδηγήσει σε διαθεσιμότητα μου είναι αδιάφορο.

Από σήμερα δε, αποχωρώ από τη ΔΟΕ γιατί δεν θέλω άλλους πουλημένους αγώνες.