Αποστολικό Ανάγνωσμα Κυριακής μετά την Ύψωσιν
(Γαλάτ. Β’ 16-20)
Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος
Πολλές φορές γίνεται λόγος για την αξία των έργων στη Χριστιανική ζωή, και δικαίως, αφού τα έργα τού ανθρώπου αποδεικνύουν την ποιότητα του περιεχομένου τής πίστεως. Άρα η ουσία τής πίστεως είναι αυτή που καρποφορεί την ποιότητα των έργων. Πίστις λοιπόν. Η βάσις και το έδαφος πάνω στο οποίο καρποφορεί ο τρόπος ζωής τού ανθρώπου. Αλλά περί ποίας πίστεως γίνεται αναφορά;

Εάν πραγματοποιηθεί μια δημοσκόπησις για το τι ακριβώς πιστεύουν όσοι δηλώνουν πιστοί, οι απαντήσεις θα είναι τόσο διαφορετικές και αντικρουόμενες που ίσως θα απορεί κανείς εάν δόθηκαν από όντως ανθρώπους πιστούς.

Αλλά, επιτέλους, ποια είναι αυτή η αυθεντική, η σώζουσα πίστις για την οποία ο Θείος Απόστολος γράφει στο Αποστολικό μας ανάγνωσμα “Και ημείς εις Χριστόν Ιησούν επιστεύσαμεν ίνα δικαιωθώμεν εκ πίστεως Χριστού”; Αυτό είναι το ζήτημα που κυρίως θα πρέπει να μας απασχολεί, δοθέντος ότι τα τόσα προβλήματα της καθημερινότητος, ακόμα και τα μεγάλα εν πολλοίς είναι “τεχνητά” και άνευ ουσίας για την ύπαρξή μας και την πορεία μας προς την αιωνιότητα.
Το πρώτο και κύριο που πρέπει να πιστεύουμε και να γνωρίζουμε είναι ότι ο Χριστός είναι “Ο Υιός τού Θεού τού ζώντος”! Μια αλήθεια μοναδική που αποκαλύπτει ο ίδιος ο Ουράνιος Πατήρ στον Ιορδάνη ποταμό και στο όρος Θαβώρ τής Μεταμορφώσεως. Αλήθεια και πίστη ακράδαντη που ομολογεί ο Πέτρος και φυσικά διακηρύσσουμε όλοι μας διά του Ιερού Συμβόλου τής Πίστεως. “Και εις ένα Κύριον, Ιησούν Χριστόν, τον Υιόν τού Θεού τον μονογενή, τον εκ του Πατρός γεννηθέντα προ πάντων των αιώνων…”.
Αυτή η θεμελιώδης δογματική αλήθεια, μας οδηγεί σε μια άλλη σώζουσα και απολύτως αναγκαία, ότι ο Χριστός είναι ο Σωτήρας και Λυτρωτής μας.
Ο αναμάρτητος Ιησούς φορτώθηκε με τις δικές μας αμαρτίες. Απέθανε επάνω στο ξύλο τού Σταυρού που από τη στιγμή που προσηλώθηκε πάνω του ο Λυτρωτής καθίσταται οδός σωτηρίας, όπλον κατά τού διαβόλου και ξύλον ευλογίας και αγιασμού. Επάνω στον τίμιο Σταύρο ο Θεάνθρωπος Ιησούς έδωσε το αίμα Του προς εξόφλησιν των αμαρτιών μας.
Αυτήν ακριβώς την συγκλονιστική πραγματικότητα διακηρύσσει ο Απ. Πέτρος όταν καταγράφει στην Καθολική του Επιστολή “Ελυτρώθητε… τιμίω αίματι ως αμνού άμώμου και ασπίλου Χριστού” ( Α΄Πέτρ. α΄18-19).
Εάν τώρα ο κάθε πιστός εμβαθύνει στην αλήθεια αυτή, με συγκίνηση και ενθουσιασμό θα συνειδητοποιήσει ότι ο Χριστός δεν είναι με την γενική έννοια ο Σωτήρ τού κόσμου, αλλά ότι είναι “ο προσωπικός μου Σωτήρας”. Και πάλι το σύμβολο της Πίστεως διακηρύσσει “Σταυρωθέντα τε υπέρ ημών επί Ποντίου Πιλάτου, και παθόντα και ταφέντα”. Αλήθεια, μπορεί ανθρωπίνη καρδιά να μείνει ασυγκίνητη μπροστά σε αυτή την πραγματικότητα της εσταυρωμένης αγάπης; Αδύνατον, εάν όντως υπάρχει και η ελαχίστη συνείδησις και εάν δεν έχει επέλθει πώρωσις.
Φυσικά στον χώρο τής Ορθοδόξου Εκκλησίας μας διαφυλάσσεται και διασφαλίζεται δέσμη δογματικών αληθειών που στην υπαρξιακή τους έκφανση οδηγούν τον άνθρωπο στον εξαγιασμένο προορισμό του. Και ένα από τα καίρια των δογματικών αληθειών που πιστεύουμε και άνευ αντιρρήσεως καθορίζει την ουρανοδρόμο πορεία μας, είναι ότι ο Χριστός θα είναι ο δίκαιος Κριτής μας. “Και πάλιν ερχόμενον μετά δόξης κρίναι ζώντας και νεκρούς”. Μάλιστα, ο Χριστός που ήρθε την πρώτη φορά ταπεινώς για να σώσει τον κόσμο, θα έλθει και δευτέρα; φορά, δοξασμένος και Κριτής για να κρίνει εν τη δικαιοσύνη του Ευαγγελίου τον κόσμο.
Αυτή λοιπόν η πίστις, όχι μια γενική και αόριστη πίστις , αλλά η πίστις που διακηρύσσει από την ημέρα τής Πεντηκοστής η Εκκλησία μας και θα διατρανώνει έως το τέλος, σώζει και δικαιώνει τον άνθρωπο. Αυτή η αγωνιστική ζωή, μέσω των Ιερών Μυστηρίων, αποσκορακίζει την αμαρτία και καρποφορεί τα έργα τής αρετής.
Και το ότι αυτά δεν αποτελούν απλές θεωρίες και διανοητικές θεολογικές επεξεργασίες, αλλά βίωμα, το βλέπουμε στην ζωή όλων των Αγίων τής Εκκλησίας μας. Αλλά εκείνο που θα πρέπει να μας απασχολήσει στην ζωή των Αγίων είναι η απόλυτη εμμονή τους στις δογματικές Αποστολικές αλήθειες. Οι αγώνες που ξεκινούσαν όταν έβλεπαν αυτές τις αλήθειες να αλλοιώνονται και να παραχαράσσονται από τους αιρετικούς ή όταν οι σχισματικοί έφεραν σοβαρούς κραδασμούς στην Εκκλησιολογική συνοχή.
Το θέμα όμως που τίθεται τώρα προς τον καθένα μας είναι το εξής: “Γνωρίζουμε τις σώζουσες αλήθειες τής πίστεώς μας; Έχουμε συνειδητοποιήσει (όσο το δυνατόν βεβαίως) τι είναι ο Χριστός; Έχουμε την απόλυτη βεβαίωση ότι μόνο ο Χριστός σώζει και ότι αργά ή γρήγορα θα βρεθούμε ενώπιόν του προς απολογίαν;”
Αυτά είναι τα μεγάλα ερωτήματα που δεν θα πρέπει να μας αφήνουν στον θανατηφόρο ύπνο τής πνευματικής ραστώνης και τής σατανικής αναισθησίας.
Στο χέρι μας είναι το να ανθήσει μέσα μας η ζωντανή πίστη τού Χριστού. Στην διάθεσή μας είναι το να δεχθούμε ή αλλοίμονο το να αρνηθούμε την σωτηρία που μας παρέχει η ανοιχτή αγκάλη τού Εσταυρωμένου και Αναστημένου Κυρίου και Θεού μας. Μόνο όποιος έχει χάσει τα λογικά του και μισεί την ύπαρξή του, αρνείται την προσφερομένη σωτηρία.
Ας ανοίξουμε λοιπόν την καρδιά μας με θάρρος και εμπιστοσύνη στον Σωτήρα μας και ας ενταχθούμε οργανικά στο μυστικό του Σώμα, δηλ. στον λειτουργικό χώρο τής Εκκλησίας μας.

Και αν αισθανόμαστε ότι μεταξύ ημών και του Θεού υπάρχει κάποιο εμπόδιο που παρεμβάλλεται και δεν μας επιτρέπει την άμεση επικοινωνία τής δικαιώσεως και της χαράς τού Πνεύματος, εάν κάτι επιμένει να εμποδίζει το φως Τού Χριστού να καταυγάσει την όλη ύπαρξή μας, ε, τότε, αφού διδαχθούμε και γνωρίσουμε τις μεγάλες αλήθειες τής Ορθοδόξου πίστεως, ας αγωνισθούμε να τις εφαρμόσουμε με ιερό ενθουσιασμό και με την βεβαιότητα της χάριτος.Αμήν.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Πρόγραμμα Πανελληνίων 2025