Η σημασία της εκμάθησης είναι να απελευθερώσει τους ανθρώπους από στερεότυπα, προκαταλήψεις και μισαλλοδοξία και στη θέση τους να καλλιεργήσει τον σεβασμό στη διαφορετικότητα, στην αλληλοκατανόηση και στο αστείρευτο ενδιαφέρον για τις διαφορετικές κουλτούρες», λεει στην «» ο Πάρης Βεργίνης.

Γεννήθηκε στην Αθήνα, σπουδάζει διερμηνεία/μετάφραση στο Πεκίνο (Beijing Language and Culture University in China) και είναι ένας από τους 60 νικητές του παγκόσμιου διαγωνισμού δοκιμίου του ΟΗΕ «Many Languages, One World» με θέμα τον ρόλο της πολυγλωσσίας στη δημιουργία της πολιτιστικής κατανόησης και της παγκόσμιας υπηκοότητας. Οι υποψήφιοι έπρεπε να γράψουν το δοκίμιό τους σε μία από τις έξι επίσημες του ΟΗΕ που να μην είναι η μητρική τους. Ο Ελληνας νικητής –ένας αληθινά πολίτης του κόσμου– βραβεύτηκε από τον ΟΗΕ για ένα δοκίμιο που έγραψε στα κινεζικά. Στον διαγωνισμό συμμετείχαν 6.000 φοιτητές από 170 χώρες και 1.950 διαφορετικά πανεπιστήμια και η απονομή των βραβείων έγινε πριν από λίγες ημέρες στην έδρα του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη.

Η ζωή στο Πεκίνο

«Από παιδί θυμάμαι πως είχα μια αγάπη για τις ξένες γλώσσες, τα ταξίδια στο εξωτερικό, το να μαθαίνω για την ιστορία και την κουλτούρα άλλων λαών και να συναναστρέφομαι με ξένους. Θυμάμαι επίσης πολύ χαρακτηριστικά πως, όντας παιδί, κάθε φορά που συναντούσα κάποιους ξένους σε εκδρομές σε αρχαιολογικούς χώρους ή σε κάποιο τουριστικό μέρος κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών διακοπών, προσπαθούσα πάντα να τους προσεγγίσω και να μιλήσω μαζί τους», λέει.

«Η ζωή στο Πεκίνο έχει πολλές δυσκολίες, η προσαρμογή και αν δεν είσαι άνθρωπος που του αρέσουν οι προκλήσεις, με δυνατό χαρακτήρα ή δεν έχεις κάποια ψυχολογική υποστήριξη από άλλους ανθρώπους, τότε πολύ εύκολα μπορεί να τα παρατήσεις και να γυρίσεις πίσω. Το φαγητό, ο τρόπος συμπεριφοράς των ανθρώπων, οι συνήθειες, όλα είναι πολύ διαφορετικά απ’ ό,τι έχουμε συνηθίσει.

Παθαίνεις, επίσης, πολιτισμικό σοκ από κάποια πράγματα που αντιμετωπίζεις καθημερινά. Βλέπεις π.χ. ανθρώπους να σε κοιτάνε επίμονα στο μετρό ή να σε τραβάνε φωτογραφίες, επειδή το θέαμα ενός Δυτικού είναι κάτι σπάνιο γι’ αυτούς. Επίσης, είναι μια χώρα με πληθυσμό πάνω από 1,4 δισ. και μόνο το Πεκίνο έχει υπερδιπλάσιο πληθυσμό από τον ελληνικό. Οπου και να πας λοιπόν θα υπάρχει πολύς κόσμος, ατέλειωτες ουρές να περιμένεις και η υπομονή είναι αναγκαία αρετή για να επιβιώσεις.

Ακόμα και τώρα μετά τρία χρόνια που ζω ήδη στην Κίνα, δεν μπορώ να συλλάβω το μέγεθος του πληθυσμού της. Στα θετικά συγκαταλέγεται το γεγονός ότι στο Πεκίνο γνώρισα ανθρώπους κυριολεκτικά από όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου και έγινα φίλος μαζί τους, κάτι που δεν θα είχα ποτέ τη δυνατότητα να το κάνω αν έμενα στην Ελλάδα. Το πανεπιστήμιό μου ιδιαίτερα ελκύει κάθε χρόνο φοιτητές από πάνω από 100 διαφορετικές χώρες του κόσμου, έχει πραγματικά έναν διεθνή χαρακτήρα και γι’ αυτό τον λόγο του έχει δοθεί το παρατσούκλι “Μικρά Ηνωμένα Εθνη”», περιγράφει.

«Τι κείμενο υπέβαλες στον διαγωνισμό»; τον ρώτησα. «Είχε τη μορφή γράμματος προς τον παιδικό μου εαυτό. Επιχειρούσα μέσω αυτού του γράμματος να εκφράσω όλα αυτά που θα ήθελα να μου είχε πει κάποιος ενήλικας για τη ζωή και τον κόσμο μας όταν ήμουν ακόμα παιδί και που δυστυχώς ποτέ δεν άκουσα. Επομένως, ανέλαβα εγώ ο ίδιος, ως ενήλικας πλέον, να τα πω στον παιδικό μου εαυτό σαν να είναι ένα άλλο πρόσωπο.

Επιχείρησα να κάνω μια κατάθεση ψυχής και να εκφράσω όλα τα συναισθήματά μου για τον κόσμο και τη ζωή, καθώς επίσης και να καταθέσω τις γνώσεις που έχω αποκομίσει από την εμπειρία μου στην Κίνα αναφορικά με την πολιτιστική κατανόηση και παγκόσμια υπηκοότητα. Ξεκίνησα, λοιπόν, το γράμμα περιγράφοντας συνοπτικά στον παιδικό μου εαυτό τα δεινά του σημερινού κόσμου με τον πόλεμο στη Συρία, την προσφυγική και οικονομική κρίση, την αύξηση του ρατσισμού κ.λπ.

Επειτα, του έλεγα πως ένας από τους λόγους που οι άνθρωποι δυσκολεύονται να επιλύσουν τα παγκόσμια προβλήματα και να αλλάξουν τον κόσμο είναι το γεγονός πως δεν συνειδητοποιούν πως για να αλλάξουν τον κόσμο πρέπει πρώτα να αλλάξουν οι ίδιοι τον εαυτό τους. Συνέχιζα το γράμμα προσπαθώντας να εξηγήσω στον παιδικό μου εαυτό τι είναι ο κόσμος και γι’ αυτό τον σκοπό παρομοίασα τον κόσμο με έναν τεράστιο κήπο μέσα στον οποίο υπάρχει κάθε είδους λουλουδιού; λουλούδια διαφορετικών χρωμάτων, σχημάτων, μεγεθών και αρωμάτων. Παρόλο που όλα είναι διαφορετικά μεταξύ τους, όλα συνυπάρχουν αρμονικά και συνεισφέρουν στη ομορφιά αυτού του κήπου.

Μάλιστα, η τεράστια ποικιλία κάνει τον κήπο τόσο όμορφο και μοναδικό. Ετσι λοιπόν και ο κόσμος μας έχει χιλιάδες διαφορετικούς ανθρώπους, με διαφορετική φυλή, θρησκεία, εθνικότητα, αλλά όλοι μαζί συνεισφέρουν στην ομορφιά του κόσμου. Εκλεινα το γράμμα υπενθυμίζοντας στον παιδικό μου εαυτό πως η πολιτισμική του ταυτότητα αποτελεί ένα κομμάτι του εαυτού του και γι’ αυτό οφείλει να το προστατέψει πάση θυσία. Ομως δεν πρέπει να ξεχνάει ότι εκτός από Ελληνας πολίτης είναι και πολίτης του κόσμου».