Πριν αρκετά χρονάκια, κάπου στην πλατεία Κάνιγγος, ήταν το φροντιστήριο που πρόσθεσε στην προσπάθειά μου εκείνες τις γνώσεις ώστε να «περάσω» την πύλη της ΑΣΟΕΕ!

Ο καθηγητής της έκθεσης ήταν ένας γκριζομάλλης 45αρης με μεγάλη άνεση λόγου που κάπνιζε old navy (κρατώντας το τσιγάρο πάντα με ένα περίεργο – δικό του τρόπο) και με διάχυτο στην ατμόσφαιρα το αρχοντικό του στυλ, μίλαγε, μετέφερε, δίδασκε. Σου «έβγαζε» αυτή τη θετική εικόνα που μαγνητίζει τον ακροατή. Ήταν εκείνο το άτομο που «τραβάει» την προσοχή των μαθητών ανεξάρτητα από το αν είναι καλός ή όχι καθηγητής.

Ήταν η πρώτη «συνάντησή» μου με την ιδέα να του μοιάσω στο μεγάλωμά μου.

Δύο χρόνια μετά, δεύτερο έτος στο πανεπιστήμιο, συνυπάρχει η ευγένεια, το επίπεδο, η όρεξη για μεταφορά γνώσης, η δύναμη αλλά και η αυτογνωσία, στο πρόσωπο ενός άλλου καθηγητή. Η προσωπικότητα είναι τόσο χαρισματική που είναι αδύνατο να μην «κλέψει» τη σκέψη σου από οτιδήποτε άλλο για να την οδηγήσει αποκλειστικά στα «λόγια» του.

Τα άτομα που αναφέρθηκα προηγουμένως ήταν εκείνα που με «οδήγησαν» στους «δρόμους» της διδασκαλίας. Σε αυτό το χώρο που εσύ είσαι είναι από τη μια όχθη του ποταμού και αρκετοί άλλοι από την απέναντι. Ο ρόλος σου είναι να τους εξηγήσεις ή να τους προβληματίσεις ώστε να βρουν το κατάλληλο μονοπάτι. Δεν μιλάς με όλους την ίδια «γλώσσα» και αυτό κάνει την επικοινωνία δύσκολη αλλά αυτή η διαφορετικότητα συγχρόνως αποτελεί και μια πρόκληση για εσένα.

Μπορείς να μεταφέρεις έτοιμη γνώση. Αν ο ίδιος την κατέχεις με ένα σωστό προγραμματισμό θα την προσφέρεις. Περιμένεις μετά το χτύπημα του κουδουνιού, χαιρετάς, και αύριο πάλι.

Μπορείς εναλλακτικά ή συμπληρωματικά να προσφέρεις εφόδια για ανακάλυψη της γνώσης (στο όποιο επίπεδο). Αυτό δεν γίνεται μόνο διδάσκοντας. Απαιτεί αμφίδρομη ανθρώπινη επικοινωνία σε πολλά άλλα πέραν της αποστολής ενός μηνύματος με το περιεχόμενο του μαθήματος  από εσένα τον πομπό στους μαθητές – δέκτες.

Δεν είσαι (ακόμα) η φωνή ενός ανθρώπου που μπορεί να απουσιάζει. Είσαι παρών. Κοιτάς και σε κοιτάνε στα μάτια. Εσύ παρατηρείς και οι άλλοι σε σκανάρουν! Βλέπεις στα πρόσωπα των παιδιών ακάλυπτες ανάγκες πέραν των εκπαιδευτικών. Ακόμα και μέσα από έντονες συμπεριφορές – αντιδράσεις κάτι «σιωπηλά» ζητούν. Κάτι παραπάνω.

Ίσως αυτό το παραπάνω να είναι ο τρόπος που κράταγε το τσιγάρο του ο καθηγητής μου, ίσως η άνεση της ομιλίας του, ίσως η αστείρευτη γνώση του, ίσως η προσωπικότητα, ίσως όλα μαζί.

Σήμερα, σαν απάντηση στις ευχές μου σε  έναν από τους πολλούς εορτάζοντες (μαθητής μου πριν 8 χρόνια) πήρα την παρακάτω: Δάσκαλε, ευχαριστώ πολύ για τις ευχές!! Από μεριάς μου, εύχομαι να συνεχίσετε να εκτελείτε το λειτούργημα σας με τον ίδιο ζήλο κ ενθουσιασμό, και να υπάρξουν παρά πολλοί ακόμη σαν έμενα που να αποδίδουν τόσα πολλά σε εσάς!

Δύσκολο να «αντιληφθείς» συναισθηματικά τα παραπάνω λόγια αν δεν έχεις βρεθεί εσύ, μόνος σου, από τη μια μεριά του ποταμού και στη απέναντι αρκετά ζευγάρια μάτια να περιμένουν από εσένα εκείνο το «κάτι» για το παρακάτω της ζωής τους.

ΥΓ. Κωστή σε ευχαριστώ!